Πρωταπριλιά

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ήρθε η μέρα που όλοι θα πρέπει να πούμε ένα μικρό αθώο ψεματάκι
για να τηρήσουμε το έθιμο.
Το πόσα χρόνια πίσω με γυρνάει αυτή η μέρα δε λέγεται αλλά ίσως μπορώ να το γράψω.
Πάμε πίσω στις αρχές του 1990 όταν ακόμα ήμουν στην έκτη δημοτικού. Την ώρα της προσέλευσης στο σχολείο
κάναμε το δικό μας μίνι πηγαδάκι για να πούμε στα γρήγορα τι φάρσα θα κάνουμε στον δάσκαλο μας την ώρα
που θα μπούμε στην τάξη.
Η πιο δημοφιλής φάρσα ήταν αυτή κατά την οποία τα δύο τμήματα πχ της έκτης, αλλάζαμε αίθουσα. Έτσι όταν
θα έμπαινε ο δάσκαλος θα γυρνούσε το κεφάλι του να μας καλημερίσει και θα αντίκριζε μόνο ξένα πρόσωπα.
Η αλήθεια είναι ότι το έκαναν όλα τα χρόνια που κατά πάσα πιθανότητα όλοι οι καθηγητές ήταν υποψιασμένοι
για το τι να περιμένουν και ή μας έκαναν την χάρη να πιστέψουμε ότι πραγματικά την είχαν πατήσει ή αν ήταν
κανένας πιο αυστηρός μας έστελνε στον αγύριστο και τρέχαμε να πάρουμε τις θέσεις μας στην τάξη μας.

Στο σπίτι σκεφτόμασταν διάφορα θέματα όπως να πούμε ότι χτυπήσαμε και πονάμε ή ότι έχουμε πονόκοιλο κτλ
Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ την φάρσα που έστησα μία Πρωταπριλιά στην θεία μου. Τι της έκανα της καημένης;
Ήμουν στο σπίτι της και περίμενα να σχολάσουν τα ξαδέρφια μου. Κάποια στιγμή μου λέει “περίμενε 5 λεπτάκια
πάω στο σχολείο και έρχομαι”.
Ε τι το ήθελε;
Αρπάζω ένα ψαλίδι, παίρνω και την ketchup από το ψυγείο και την ώρα που τους βλέπω να επιστρέφουν από το μπαλκόνι
που καραδοκούσα, ρίχνω ketchup στον λαιμό μου, βάζω και το ψαλίδι ανοικτό πάνω στο λαιμό μου και κάνω τον ψόφιο.
Ανοίγει η θεία μου την πόρτα και σε κλάσματα δευτερολέπτου της πέφτουν τα ψώνια από τα χέρια, τα ξαδέρφια μου
έχουν μείνει κόκκαλο και εγώ αμέσως σηκώθηκα γιατί είδα τον τρόμο στα μάτια τους.
Πραγματικά το τι έγινε μετά και το γεγονός ότι συζητιέται ακόμη δεν είναι για να τα γράψω εδώ.

Στην συνέχεια μεγαλώσαμε, λίγο, και πήγαμε και στο γυμνάσιο που ξαφνικά νιώθεις μεγάλος ενώ ένα χρόνο πριν ήσουν στην έκτη δημοτικού. Εδώ οι φάρσες είχαν συνήθως κάτι από “Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα”.
Βλέπετε είχαμε δει όλοι την ταινία και θέλαμε να μιμηθούμε τους 30άρηδες που πήγαιναν λύκειο στην ταινία 🙂
Φάρσες με αμπούλες βρώμας στην τάξη και καλά ότι αρρώστησε ένας συμμαθητής μας και έχει πολλά αέρια μέχρι πετονιά για να κουνάμε
τα κάδρα μέσα στην τάξη και να φωνάζουμε “Θαύμα – Θαύμα”.
Η πιο κακόγουστη φάρσα ήταν όταν στην 3η γυμνασίου προσποιήθηκε όλη η τάξη ότι ο αγαπημένος μαθητής της καθηγήτριας φιλολογίας
έφυγε από τη ζωή ενώ στην πραγματικότητα θα έκανε κοπάνα τις 3 πρώτες ώρες λόγω κεραυνοβόλου έρωτα με μαθήτρια του άλλου τμήματος.
Μόλις μας είδε η καθηγήτρια και την ενημερώσαμε τι είχε συμβεί άρχισε να κλαίει μέσα στην τάξη με λυγμούς, να
τρέχει στο γραφείο των καθηγητών για να βρει τηλέφωνο και να καλέσει τους γονείς του παιδιού (κινητά δεν είχαμε τότε) και
να ρωτήσει τι έγινε και πως.

Όταν γύρισε πραγματικά ήταν ένα άλλο άτομο, είχε άλλο πρόσωπο και ζήσαμε αυτό που μας έχουν πει πολλές
“Δεν με έχεις δει πως είμαι όταν νευριάζω”.
Την επομένη όλη η τάξη στο γραφείο του διευθυντή και ο “πεθαμένος” σπίτι του με 5 μέρες αποβολή για να συνέλθει.

Εσείς κάνατε φάρσες; Κάνετε ακόμη;

Σας έχω και ταινιούλα Retro για τη σημερινή μέρα April Fool’s Day