Ζούμε το παραμύθι ακόμα ή απλά τρέχουμε;

Ζούμε το παραμύθι ακόμα ή απλά τρέχουμε;

Αν έπρεπε να επιλέξουμε μία λέξη που να συνοψίζει την καθημερινότητα του σύγχρονου gamer, τότε μάλλον αυτή θα ήταν η λέξη βιασύνη.

Βιασύνη να προπαραγγείλουμε το καινούριο videogame που το hype του έχει φτάσει στο θεό.

Βιασύνη να προπαραγγείλουμε και την υπερκοστολογημένη συλλεκτική έκδοση του, με την ελπίδα οτι θα θα εξαντληθεί και θα αξίζει πολλά η μεταπώληση της.

Βιασύνη να θεοποιήσουμε το εν λόγω game, πριν το πιάσουμε στα χέρια μας, γιατί ο τάδε δημιουργός/ομάδα ανάπτυξης «είναι εγγύηση».

Βιασύνη να ασκήσουμε κριτική σε οποιονδήποτε τίτλο, χωρίς να έχουμε ασχοληθεί μαζί του, επειδή είδαμε δυο βιντεάκια στο youtube.

Βιασύνη να επιδοθούμε σε review bombings, επειδή είναι της μόδας το θάψιμο και το ψείρισμα ή επειδή στραβοκοιμηθήκαμε την προηγούμενη μέρα.

Βιασύνη να ασχοληθούμε με την beta ενός (on line κυρίως) τίτλου, ωστέ μετά την επίσημη κυκλοφορία του να είμαστε ανταγωνιστικοί.

Βιασύνη να καταφύγουμε σε microtransactions για να είμαστε ακόμα περισσότερο ανταγωνιστικοί.

Βιασύνη να παίξουμε σχεδόν εξαναγκασμένοι όλα τα καινούρια games, γιατί δεν θεωρείσαι «σωστός» gamer αν δεν ασχολείσαι με τους πιο “hot” τίτλους της περιόδου

Βιασύνη να ολοκληρώσουμε έναν τίτλο, γιατί περιμένουν δεκάδες ακόμα στο φυσικό ή ψηφιακό ράφι μας.

Βιασύνη να τερματίσουμε έναν τίτλο, για να πραγματοποιήσουμε 2-3  επιπλέον ψυχαναγκαστικά playthroughs, ωστε να αποκτήσουμε όλα τα trophies/achievements.

Με λίγα λόγια, βιασύνη να καταναλώσουμε την ποσότητα και την επίπλαστη ποιότητα που η βιομηχανία έχει επιλέξει για εμάς.

Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να αναλύσει τις αιτίες και τις αφορμές όσων προαναφέρθηκαν, παρά μόνο να θέσει τους παρακάτω προβληματισμούς. Αναρωτηθείτε λοιπόν:

Πότε ήταν η τελευταία φορά που επιλέξατε οι ίδιοι να πάρετε το σπαθί σας (ή οποιοδήποτε άλλο «όπλο») και να βιώσετε το παραμύθι, μέχρι να σώσετε την ωραία πριγκίπισσα ή ολόκληρο τον κόσμο απο τα διαβολικά σχέδια του μεγάλου Κακού?

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο τερματισμός του «παραμυθιού», σας προκάλεσε αυτό το ρομαντικό σχεδόν αίσθημα της ολοκλήρωσης, οπού απλά αφήσατε το χειριστήριο και παρακολουθήσατε τον επίλογο γοητευμένοι, χωρίς αδηφάγες σκέψεις όπως «πάμε στο επόμενο», «θέλω κι άλλο» κλπ.?

Πότε ήταν η τελευταία φορά, που παίζοντας έναν τίτλο νιώσατε να χάνεστε στον κόσμο του και σας θύμισε την παιδική σας ηλικία, οπου η φαντασία σας ήταν το πιο σημαντικό παιχνίδι?

Πότε ήταν τελευταία φορά που πέρασε απο το μυαλό σας οτι ο όρος “videogame”, συμπεριλαμβάνει τη λέξη “game” μεσα του?

Κλείνοντας, αναρωτηθείτε αν επιθυμείτε να είστε αυτό το κατευθυνόμενο τρεχαντήρι που τρέχει και δεν φτάνει με τις ευχές των εταιριών ή ο ανεξάρτητος ήρωας του παραμυθιού που επιλέγει ο ίδιος αν και πότε θα σώσει τον κόσμο.

Γιώργος Sleeper Stone