Οι καλύτερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 1980!
Η αφόρητα δύσκολη επιλογή της τελικής δεκάδας, βασίστηκε σε αξιολογικά κριτήρια όπως: στον αντίκτυπο του έργου στο εν γένει κινηματογραφικό γίγνεσθαι, στην εμπορική του απήχηση, στην πρωτοτυπία του, και φυσικά πάνω από όλα, στο προσωπικό μου γούστο.
Οι αφανείς ήρωες των παρακάτω ταινιών, υπήρξαν οι συντελεστές των οπτικών εφέ, καθόσον, ελλείψει CGI, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας (και αναρωτιόμαστε πώς διάολο κατάφερε να γυριστεί), υπήρξε αποτέλεσμα ιδιοφυών πρακτικών λύσεων.
Ακολουθεί ένα μικρό σχόλιο για κάθε έργο, χωρίς spoilers.
10. The beyond (1981) σκηνοθέτης Lucio Fulci.
Η κορυφαία ταινία τρόμου ιταλικής παραγωγής (το είδος παρουσίασε μία εντυπωσιακή άνθιση κατά την εν λόγω εποχή στη γειτονική χώρα), μια ταινία χωρίς λογική, με επαναλαμβανόμενες σκηνές φρίκης και εντυπωσιακό φινάλε.
09. The evil dead (1981) σκηνοθέτης Sam Raimi.
Ο νεαρός σκηνοθέτης ικέτευε για δωρεές προκειμένου να γυρίσει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Με ελάχιστα χρήματα και με άπειρο τεχνικό επιτελείο, γύρισε το Evil Dead. Όταν ο Stephen King εκθείασε το αποτέλεσμα, η New Line Cinema αγόρασε τα δικαιώματα διανομής. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
08. The Changeling (1980) σκηνοθέτης Peter Medak.
Μία από τις πρώτες καναδικές παραγωγές με εισπρακτική επιτυχία παγκοσμίως, τιμήθηκε με 8 βραβεία Genie (τα αντίστοιχα καναδικά όσκαρ). Εκπληκτική ερμηνεία από τον George C Scott (Patton), ο οποίος μετακομίζει μετά το θάνατο της κινηματογραφικής γυναίκας και κόρης του σε τροχαίο, σε μια στοιχειωμένη έπαυλη. Ο Martin Scorsese τοποθετεί την ταινία στις 11 τρομακτικότερες όλων των εποχών.
07. A nightmare on Elm Street (1984) σκηνοθέτης Wes Craven.
Η κεντρική ιδέα ενός παραμορφωμένου σίριαλ κίλερ που σκοτώνει τα θύματά του κατά τη διαρκεια των ονείρων τους, είναι από μόνη της εκπληκτικής εμπνεύσεως! Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Johnny Depp.
06. Hellraiser (1987) σκηνοθέτης Clive Barker.
Θυμάμαι ακόμη δεκάχρονος πιτσιρικάς την τρομακτική μορφή του τύπου με τα καρφιά στο κεφάλι, στο εξώφυλλο της βιντεοκασέτας στο ράφι του βίντεο κλαμπ της γειτονιάς, και την μόνιμη άρνηση της υπαλλήλου να με αφήσει να τη νοικιάσω! Σκηνοθετικό ντεμπούτο του συγγραφέα Parker, σε μια ιστορία του ιδίου.
05. Friday the 13th (1980) σκηνοθέτης Sean Cunningham.
Ταινία που οι τότε κριτικοί έθαψαν ασύστολα, αλλά στο πέρασμα του χρόνου απόκτησε την αναγνώριση που της πρέπει, δημιουργώντας ολόκληρη κινηματογραφική σχολή (slasher films)
04.Fright Night (1985) σκηνοθέτης Tom Holland.
Ίσως η αγαπημένη μου vampire ταινία όλων των εποχών, αρκούντως τρομακτική με δυνατές δόσεις χιούμορ, με εκπληκτικά πρακτικά εφέ, πειστικές ερμηνείες (ο παλαιός χολιγουντιανός ηθοποιός Roddy MacDowall σε ρόλο έκπληξη) και φυσικά με ανυπέρβλητο 80ς σάουντρακ. Το remake του 2011 κάπως απογοητευτικό.
03. Poltergeist (1982) σκηνοθέτης Tobe Hooper.
Μία πραγματικά τρομακτική ταινία. Οι κακές γλώσσες λένε ότι το έργο στην πραγματικότητα σκηνοθετήθηκε από τον Steven Spielberg (εμφανίζεται ως executive), και είναι πολύ πιθανό να ισχύει. Η μικρή Heather O’Rourke έσβησε απρόσμενα σε ηλικία 12 ετών τον Φεβρουάριο του 1988 από καρδιακή ανακοπή και σηπτικό σοκ που προκλήθηκε από εσφαλμένη ιατρική διάγνωση.
02. The shining (1980) σκηνοθέτης Stanley Kubrick.
Ο ιδιότροπος σκηνοθέτης αποφάσισε να “πει” τα πάντα στη μία και μοναδική ταινία τρόμου που σκηνοθέτησε, οδηγώντας στα όρια τους πρωταγωνιστές του. Η σκηνή με το ρόπαλο του μπέιζμπολ γυρίστηκε 127 φορές! Να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Stephen King που έγραψε το βιβλίο, δεν ενθουσιάστηκε με την κινηματογραφική μεταφορά του. Η συγκεκριμένη ταινία φιγουράρει στο Νο.1 σε όλες σχεδόν τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 80.
01. The Thing του John Carpenter (1982).
Εδώ όμως θα κάνω την ανατροπή! Η κορυφαία κατ’εμέ ταινία της δεκαετίας είναι το The Thing του John Carpenter (1982). Πρόδηλα, η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη, μία ανυπέρβλητη παράνοια κλειστοφοβικού τρόμου, εμπνευσμένη από τον κοσμικό τρόμο του HP Lovecraft, με παντελώς εκπληκτικά ειδικά εφέ και πειστικότατες ερμηνείες. Το prequel που γυρίστηκε το 2011 μάλλον απογοητευτικό.
Κείμενο: Σταύρος Συμεωνίδης