Μία εισαγωγή στα παιχνίδια ρόλων

 

Όλοι (ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία των gamers) έχουν ασχοληθεί κάποια στιγμή με ένα RPG στον υπολογιστή ή την κονσόλα τους. Αρχαία ονόματα βγαλμένα από σκοτεινές κρύπτες με σκονισμένους πάπυρους έρχονται στο δικό μου μυαλό όπως Rogue, Akalabeth (ο πρόγονος της σειράς Ultima) και Bard’s Tale για όσους πρόλαβαν εποχή 8-bit. Αργότερα και σε πιο ισχυρά συστήματα 16-bit ή και PC με VGA κάρτες γραφικών, ήρθαν τα Dungeon Master και Eye of the Beholder. Τα πρώτα άλματα έγιναν με το πασίγνωστο Diablo και τη σειρά Baldur’s Gate, για να φτάσουμε στο σήμερα όπου σε πληθώρα παιχνιδιών αναφέρεται η κατηγορία (ή υποκατηγορία μερικές φορές) RPG…

Τι είναι όμως ένα RPG; Η λέξη είναι ένα ακρονύμιο, και σημαίνει Role Playing Game (ή παιχνίδι ρόλων ελληνιστί). Και στο μακρινό παρελθόν αντιστοιχούσε σε μια μορφή “επιτραπέζιου” παιχνιδιού, στο οποίο ένας από τους παίχτες δημιουργούσε ένα “σενάριο” και οι υπόλοιποι υποδύονταν κάποιους ρόλους μέσα στο σενάριο αυτό.

 

Τα παιχνίδια ρόλων έχουν ως μοναδικό σκοπό την δημιουργία μιας ιστορίας, με τη βοήθεια της φαντασίας των παικτών. Έχουν να κάνουν με την απεικόνιση στο μυαλό των παικτών φανταστικών τόπων και καταστάσεων τις οποίες πρέπει να διαχειριστούν. Ο μόνος περιορισμός είναι η φαντασία, η οποία δεν έχει όρια! Μια παρέα και λίγη φαντασία είναι αρκετά για να ξεκινήσει ένα ταξίδι σε επικές ιστορίες και περιπέτειες τόλμης ενάντια σε ποικίλλες προκλήσεις και αιμοδιψή τέρατα!

 

Το ξεκίνημα σε αυτό το είδος παιχνιδιού είναι η καλή παρέα! Το παιχνίδι είναι άκρως κοινωνικό, με παρέες να μαζεύονται σε σπίτια και να δημιουργούν ιστορίες πάνω από κουτιά πίτσας, αναψυκτικά και λοιπά σνακ, χωρίς κανένα μα κανένα ίχνος σοβαρότητας! Η λογική είναι η διασκέδαση πάνω από όλα μιας και στο παιχνίδι αυτό δεν υπάρχει νικητής σε αντίθεση με τα παραδοσιακά επιτραπέζια. Η ομάδα πετυχαίνει στόχους ή όχι συνολικά, αλλά ακόμα και οι αποτυχίες δεν σημαίνουν το τέλος του παιχνιδιού.

 

Η πρώτη επιλογή που θα κληθεί να κάνει μια τέτοια παρέα – ομάδα είναι τι παιχνίδι θέλει να παίξει. Κάτι που θα θυμίζει την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών; Κάτι που θα θυμίζει ταινία τρόμου; Ζόμπι και καταστροφή του κόσμου; Χάκερ; Ότι και να αποφασιστεί είναι σίγουρο ότι υπάρχει ένα αντίστοιχο παιχνίδι με πλήρες σετ κανονισμών.

 

Σε ένα παιχνίδι ρόλων οι παίκτες αναλαμβάνουν ρόλους τυχοδιωκτών (κλέφτες, μάγοι, ερευνητές του υπερφυσικού, κυβερνήτες αστρόπλοιων και η λίστα δεν τελειώνει!). Όλοι εκτός από έναν, ο οποίος υποδύεται τον αφηγητή – διαιτητή.

 

Αφηγητής: “Ο αρχαίος ναός, ή ότι απέμεινε από τα ετοιμόρροπα χαλάσματα, βρίσκεται μπροστά σας, καλυμμένος από πυκνή βλάστηση. Υπάρχει ένα τετράγωνο κεντρικό κτήριο, με πλευρά περίπου 20 μέτρα, και στις γωνίες του τέσσερις μισογκρεμισμένοι μικρότεροι στρόγγυλοι πύργοι, που ξεπροβάλλουν από το έδαφος σαν τα σπασμένα δόντια ενός καλικάντζαρου. Την προσοχή σας τραβά η αψιδωτή είσοδος του κεντρικού κτηρίου με την ανοιχτή και σκουριασμένη μεταλλική πύλη. Λίγα μέτρα πιο πίσω φαίνεται η κορυφή μιας πέτρινης σκάλας που κατεβαίνει στα βάθη του ναού. Στενά ανοίγματα για τοξότες καλύπτουν την πρόσοψη των πύργων, που φαίνονται άδεια, σκοτεινά και έρημα.”

 

Μιχάλης (Κλέφτης): “Κινούμαι σιωπηλά προς τον αριστερό πύργο, και αφού σιγουρευτώ δεν μας περιμένουν φρουροί ρίχνω μια ματιά στο εσωτερικό του ναού”

 

Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο παράγοντας τύχη. Σε μια φανταστική ιστορία ο αφηγητής επιλέγει μόνος του το αποτέλεσμα κάθε πράξης. Στα περισσότερα παιχνίδια ρόλων το αποτέλεσμα κρίνεται με ζαριές. Επιστρατεύονται διάφορα περίεργα ζάρια τα οποία καθορίζουν πότε μια πράξη γίνεται με επιτυχία ή όχι.

Ο μάγος πέτυχε το τέρας με το μαγικό βλήμα; Ο τυχοδιώκτης αρχαιολόγος κατάφερε με το άλμα του να περάσει το κενό;

 

Αφηγητής: “Ας δούμε πόσο ήσυχα προσεγγίζεις τον πύργο. Ρίξε μου μια ζαριά κάλυψης με ένα 20-πλευρο! (ζάρι με 20 πλευρές και αριθμούς από το 1 ως το 20)”

 

Μιχάλης: “(ρίχνει το 20-πλευρό) 19! Αρκετά ήσυχα!”

 

Αφηγητής: “Πλησιάζεις αργά στον πύργο. Δεν βλέπεις σημάδια ζωής! Στη συνέχεια πλησιάζεις την άκρη της εισόδου του ναού προσέχοντας να μην πατήσεις κάποιο ξερόκλαδο. Με την πλάτη στον τοίχο ρίχνεις μια κλεφτή ματιά στο σκοτεινό και άδειο εσωτερικό. Το μόνο που υπάρχει είναι στο σκονισμένο εσωτερικό είναι γκρεμισμένες πέτρες από την οροφή και τα σκαλοπάτια που κατεβαίνουν στο άγνωστο!”

 

Ο αφηγητής είναι υπέυθυνος για τη ροή της ιστορίας, ενώ οι υπόλοιποι παίκτες αποφασίζουν πώς θα ανταπεξέλθουν στις διάφορες προκλήσεις. Στο παραπάνω παράδειγμα περιγράφει τη σκηνή. Οι παίκτες πρέπει να αποφασίσουν πώς θα προσεγγίσουν. Θα ερευνήσουν από μια απόσταση ασφαλείας όλη την περίμετρο; Θα προτιμήσουν την ευθεία προσέγγιση; Θα ερευνήσουν την είσοδο σιωπηλά; Ή μήπως κάποιος παίκτης έχει κάποιο μαγικό αντικείμενο που μπορεί να βοηθήσει, όπως ένα δακτυλίδι που κάνει αυτόν που το φοράει αόρατο; Αφού αποφασίσουν, περιγράφει αυτά που βιώνουν οι χαρακτήρες, αφού λάβει υπ’ όψιν και το αποτέλεσμα της ζαριάς αν χρειάζεται.

 

Μιας και τα παιχνίδια ρόλων βασίζονται στη φαντασία, ο αφηγητής είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε κάθε πράξη των παικτών του, είτε προσχεδιασμένα (ένας πρόχειρος χάρτης του ναού) είτε αυτοσχεδιάζοντας αν βρεθεί προ επλήξεως!

 

Η κυριότερη διαφορά με τα υπόλοιπα είδη παιχνιδιών είναι ότι δεν υπάρχει νικητής! Ούτε ηττημένοι! Πώς γίνεται αυτό; Απλά η “νίκη” έρχεται με την απόδραση από την καθημερινότητα προς έναν φανταστικό κόσμο! Ξαφνικά ο καθένας μπορεί να μετατραπεί στον ήρωα μιας ιστορίας, ή στον συγγραφέα της. Κάθε χαρακτήρας μπορεί να σκοτωθεί σε μια μάχη, αλλά η ιστορία συνεχίζεται. Στην επόμενη πόλη, ο παίχτης μπορεί να επιστρέψει στο παιχνίδι με άλλο χαρακτήρα! Μεταξύ των παικτών δημιουργούνται δεσμοί πέρα από αυτούς της φιλίας! Μπορεί μετά από χρόνια να βρεθούν για έναν καφέ και να αναπολλούν ιστορίες από έναν φανταστικό κόσμο, που όμως για αυτούς είναι πέρα για πέρα αληθινές! Ακόμα και αν όλοι οι παίχτες αποτύχουν, αν έχουν περάσει καλά και δημιούργησαν μια ιστορία που θα θυμούνται, όλοι κερδίσανε!

Κείμενο: Αχιλλέας Ach Desp