Rise Of The Ronin – Multi Review
To review του Zapdim
Ρόνιν ονομάζονταν ο σαμουράι που για κάποιο λόγο έχανε τον αφέντη του. Ο κωδικός τιμής των σαμουράι, ο θρυλικός μπουσίντο επέβαλε στους πολεμιστές να ακολουθούν στο θάνατο τον αφέντη τους με τιμητικό τρόπο, τελώντας Σεπούκου (χαρακίρι), εφόσον αυτός έφευγε πρώτος από τη ζωή. Όσοι δεν ακολουθούσαν αυτό το δρόμο, ήταν “αδέσποτοι” και λογίζονταν σε χαμηλότερη τάξη στην ιεραρχία των πολεμιστών, λαμβάνοντας περιφρόνηση. Έβγαζαν τα προς το ζην κάνοντας διάφορες μικροδουλειές, αξιοποιώντας έτσι την αδιαμφισβήτητη εξειδίκευση τους με τα όπλα, ειδικότερα τα Κατάνα και τα διπλά σπαθιά.
Το Rise of the Ronin αποτελεί το νεότερο δημιούργημα της Team Ninja για λογαριασμό της Sony, ένα στούντιο γνωστό για τα souls like games Nioh και Wo Long καθώς επίσης και για τη γνωστή σειρά Ninja Gaiden. Φιλοδοξία της ομάδας σχεδιασμού ήταν να δημιουργήσει έναν όμορφο ανοιχτό κόσμο της Ιαπωνίας των μέσων του 19ου αιώνα, ντυμένο με ένα άκρως ενδιαφέρον σύστημα μάχης. Η ιστορία λαμβάνει χώρα γυρω στο 1850, την περίοδο του Edo, όπου γίνεται μια προσπάθεια από τις ΗΠΑ να ανοίξουν τα ιαπωνικά λιμάνια στα αμερικανικά πλοία και να δώσουν ένα τέλος στον απομονωτισμό της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Εκεί θα αντιμετωπίσουν την αντίσταση των παραδοσιακών υποστηρικτών του Σογκούν Γιοσινόμπου και της στρατιωτικής αστυνομίας Σινσεγκούμι, που πρέσβευαν την αντίσταση σε κάθε τι ξενόφερτο. Θα ήταν χρήσιμο να αναφέρουμε πως ευρωπαίοι έμποροι και εκπρόσωποι θρησκειών είχαν ήδη εισχωρήσει στην ιαπωνική περιφέρεια πολλά χρόνια νωρίτερα. Παράλληλα την ίδια περίοδο δρουν και οργανώσεις αντισογκούν, χωρίς απαραίτητα να είναι υποστηρικτές του αυτοκράτορα, πρεσβεύοντας δικές τους φιλοσοφίες για το καλό της Ιαπωνίας.
Το παιχνίδι ξεκινά με δυο αδέρφια που αφού χάνουν τους γονείς του καλούνται να επιβιώσουν μέσα στο ευμετάβλητο πολιτικοκοινωνικό τοπίο της Ιαπωνίας του 19ου αιώνα. Ο παίκτης ελέγχει τον ένα εκ των δύο αδερφών και με το καλημέρα της πλοκής αντιμετωπίζει το πρώτο μεγάλο boss, δίνοντας μια γερή γεύση του τί πρόκειται να επακολουθήσει. Η δυσκολία στο μεσαίο-normal επίπεδο είναι τρομερή, ειδικότερα για κάποιον παίχτη, όπως ο υπογράφων που έχει μηδενική εμπειρία από το συγκεκριμένο σύστημα μάχης, που παραπέμπει σε σόουλς λαικ παιχνίδια και ειδικότερα στη σειρά Nioh. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και εξάσκηση μέσα από αλλεπάλληλες μάχες για να κάνει κτήμα του ο παίχτης ως ένα βαθμό το πολυδαίδαλο σύστημα μάχης. Αυτό όμως είναι η “ψυχή” του συγκεκριμένου παιχνιδιού, κάτι που θα αναφέρουμε και πιο κάτω.
Ο κόσμος του παίγνιου είναι ανοιχτός. Τρεις χάρτες συνολικά θα κληθεί να εξερευνήσει ο ήρωας μας, Γιοκοχαμα, Εντο (Τοκυο), Κυότο, αμφότεροι γεμάτοι με εικονίδια αποστολών, θησαυρών και φρουρίων γεμάτα με κακούς τους οποίους θα πρέπει να νικήσουμε προκειμένου να καθαρίσουμε τις υπο-περιοχές των χαρτών που προείπαμε. Αυτό θα μας αποφέρει πόντους με τους οποίους θα ανεβάζουμε το επίπεδο του ήρωα και συγχρόνως τα στατιστικά του. Δυστυχώς το Ronin δεν αποφεύγει τις κλασικές κοινοτυπίες των Open world παιχνιδιών. Τα φρούρια προς εκκαθάριση που αναφέραμε είναι στοιχείο που επιτείνει την επαναληψιμότητα, “χαριζοντας” ανούσεις ώρες παιχνιδιού προς όφελος του leveling. Πολλά τρίτα τη τάξη side quests είναι επίσης κοινότυπα της φιλοσοφίας “πήγαινε σκότωσε αυτόν”, “πήγαινε φέρε μου αυτό”. Οι αποστολές εμπλουτίζονται με κάποια χαριτωμένα στοιχεία όπως η συλλογή από γάτες (η γάτα σήμα κατατεθέν της ιαπωνικής κουλτούρας), το χάιδεμα σκυλιών ή και κάποιες ενδιαφέρουσες αποστολές σκοποβολής και έφιππης επίτευξης στόχων με τόξο. Παρόλαυτα η επαναληψιμότητα κι εδώ είναι δεδομένη και κουράζει σε μεγάλο βαθμό τον παίχτη που δύσκολα όμως θα την αποφύγει αφού είναι προαπαιτούμενο το φαρμάρισμα για να ανέβεις επίπεδο.
Ο ήρωας μας είναι δικό μας δημιούργημα, αφού μόνοι μας αποφασίζουμε για τα χαρακτηριστικά της εμφάνισής του. Είναι άλαλος καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και οι διάλογοι με τους πολλαπλούς npcs γίνονται σε μορφή μονολόγου. Στη διάρκεια του παιχνιδιού θα συναντήσουμε μεγάλο αριθμό χαρακτήρων, όλοι τους ιστορικά πρόσωπα. Αυτοί θα μας δίνουν τις αποστολές και θα αναπτύξουμε μαζί τους σχέσεις στενότερες ή και λιγότερο ένθερμες. Αυτοί οι χαρακτήρες διακρίνονται σε δύο αντιμαχόμενα ιδεολογικά στρατόπεδα, στα οποία εμείς ως Ronin θα αναλαμβάνουμε δουλειές, χωρίς το κόστος της επιλογής τουλάχιστον στην αρχή. Θα μπορούμε να τους κάνουμε και δώρα, με τα οποία θα αναπτύσσουμε ακόμα περισσότερο τους δεσμούς μαζί τους, κάτι που μεταφράζεται και σε δική μας εξέλιξη στα χαρακτηριστικά μάχης. Το δυστύχημα είναι πως ο αριθμός τους είναι πολύ μεγάλος και δύσκολα θα ακολουθήσει κάποιος επισταμένως το ιστορικό υπόβαθρο του εκάστοτε npc. Αυτό επιτείνει ένα αίσθημα διεκπεραίωσης των αποστολών χωρίς ενδεχομένως την κατάλληλη προσοχή. Ο παίχτης έχει και ένα είδος κρησφύγετου, όπου μπορεί να διακοσμεί το χώρο, να φυτεύει κήπο και να στέλνει τις γάτες ( ; ) που έχει συλλέξει σε αποστολές. Όλα αυτά αποφέρουν δώρα και πυρομαχικά.
Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού είναι το σύστημα μάχης. Ο παίχτης μπορεί να φέρει δυο κύρια και δυο δευτερεύοντα όπλα. Παράλληλα διαθέτει κι άλλα πολεμικά “καλούδια”, όπως βόμβες, αστεράκια, δηλητηριασμένες λόγχες. Συνάμα ο ήρωας διαθέτει και γκατζετάκια που θα του διευκολύνουν τη ζωή, όπως ανεμόπτερο, φωτογραφική μηχανή απαραίτητη για εύρος αποστολών καθώς και σύστημα ηχητικού εντοπισμού. Στη μάχη ο ήρωας υιοθετεί στάσεις με τις οποίες χειρίζεται τα όπλα, τις οποίες μπορεί να εξελίξει και να εμπλουτίσει με νέες κινήσεις. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι πολυδαίδαλο αλλά δίνει το απαιτούμενο αλατοπίπερο ούτως ή άλλως απαιτητική μάχη. Με αυτόν τον τρόπο καλούμαστε να μελετήσουμε και να εξασκηθούμε σε βάθος στις διάφορες στάσεις μάχης, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις παρεμφερείς στάσεις των αντιπάλων. Η κάθε κίνηση καταναλώνει stamina ή αλλιως Ki. Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει την επιτυχημένη απόκρουση των χτυπημάτων του αντιπάλου (countersparks) απαραίτητη αφού με αυτό τον τρόπο του ανοίγουμε τη δική του άμυνα για να πετύχουμε καίρια χτυπήματα. Η μάχη απαιτεί καλά αντανακλαστικά και μια κάποια πείρα σε τέτοιου είδους παιχνίδια, ακόμα και στο μεσαίας δυσκολίας επίπεδο. Βοηθοί στη προσπάθεια μας αυτή, η πληθώρα όπλων. Κατάνα, σπάθες, λόγχες, δόρατα και μια μεγάλη ποικιλία σε τουφέκια και τόξα θα δώσουν ενδιαφέρον στον παίχτη προκειμένου να συλλέξει όσο το δυνατόν περισσότερα και καλύτερα αντικείμενα μπορεί. Επιπροσθέτως ο παίχτης φέρει και φυλαχτά, που του αυξάνουν κάποια χαρακτηριστικά. Το κάθε όπλο δε. φέρει κάποια χαρακτηριστικά αναλόγως της σπανιότητας του, τα οποία μπορούμε να “μεταγράψουμε¨ από το ένα στο άλλο σε ειδικούς τεχνίτες. Εκεί μπορούμε να αναβαθμίζουμε τα όπλα που φέρουμε, κάτι όμως που δε φέρει κάποια αξιοσημείωτη μεταβολή. Εξάλλου είναι τέτοιος ο αριθμός όπλων και εξοπλισμού που θα συλλέγει ο παίχτης που πάντα θα βρίσκει κάποιο δυνατότερο αντικείμενο στην πορεία του παιχνιδιού. Επίσης δε λείπει το rpg στοιχείο, αφού μέσα από τις επιτεύξεις στόχων μαζεύουμε πόντους με τους οποίους εξελίσσουμε τα χαρακτηριστικά του παίχτη. Καλύτερη μάχη, μεγαλύτερη αντοχή, καλύτερες επιλογές στους διαλόγους, δραστικότερα φάρμακα αναπλήρωσης ζωής.
Συνοψίζοντας των λεπτομερειών θα μπορούσα να παραθέσω κάποια χαρακτηριστικά που με ενόχλησαν. Πολύς λόγος έγινε για τα γραφικά του τίτλου, δικαίως καθώς αυτά είναι κατώτερα των περιστάσεων και της δυναμικής των σύγχρονων κονσολών. Έχει όμορφα τοπία, καλοσχεδιασμένος και στοχευμένα αποτυπωμένος κόσμος της τότε Ιαπωνίας, με μέτρια όμως γραφικά. Η μάχη όπως αναφέραμε πιο πάνω είναι απολαυστική. Παρόλαυτα η δυσκολία είναι αδιαμφισβήτητη, ακόμα και για τους πλέον μικρούς εχθρούς. Τα γιατρικά είναι σχετικά περιορισμένα ως προς τη χρήση τους κατά τη διάρκεια της κάθε αποστολής και η ενδεχόμενη ήττα του αντιπάλου του στοιχίζει σε πόντους φήμης και κατά συνέπεια εξέλιξης χαρακτήρα. Βρίσκω μια ανισορροπία μεταξύ των αντιπάλων του ανοιχτού κόσμου και των μεγάλων αρχηγών. Οι δεύτεροι είναι προφανώς υπερβολικά δύσκολοι και απαιτούν ικανότητα, εξάσκηση και αντανακλαστικά. Πολλές φορές το παιχνίδι θα σε θέλξει να ρίξεις το επίπεδο δυσκολίας στο easy. Ο ανοιχτός κόσμος και η εκκαθάριση των μικρότερων εχθρών και των mini bosses μπορεί να γίνει και με stealth χαρακτήρα μάχης, κάτι που είναι αρκετά βολικό. Δυστυχώς όμως ο παίχτης “εφησυχάζει” και δεν εξασκείται κατάλληλα, με αποτέλεσμα όταν φτάσει η ώρα των κυρίως αρχηγών οι ήττες να είναι αλλεπάληλες. Σε αυτό το σημείο σχεδιασμού παρατηρώ μια ανισορροπία εξέλιξης του χαρακτήρα. Ένα επιπρόσθετο αρνητικό, η τραγική ΑΙ των εχθρών του ανοιχτού κόσμου κυρίως σε σημείο κάποιος να μπορεί εύκολα να “κλέψει” εφόσον βρει τον τρόπο. Συνάμα η κάμερα πολλές φορές γίνεται δύσχρηστη, ειδικότερα όταν ο παίχτης στριμώχνεται σε περιορισμένους χώρους, με αποτέλεσμα τη δυσφορία μας.
Στα θετικά θα παραθέσω φυσικά τη μάχη, το ενδιαφέρον ιστορικό πλαίσιο, ειδικότερα για τους λάτρεις της ιαπωνικής κουλτούρας και ιστορίας όπως και μικρές λεπτομέρειες που έδιναν μια ευχάριστη πινελιά στο 58ωρο έως και λίγες ώρες πριν τον τερματισμό gameplay μου, εκτελώντας τη μέγιστη πλειονότητα των side quests. Ο ήρωας βγάζει αυτομάτως τα παπούτσια όταν πατά σε χαλί, παίζει ζάρια εν είδη mini game, βγάζει φωτογραφια τοπία και ιστορικά μνημεία, έχει ευχάριστους διαλόγους με ενδιαφέροντες κατά τα άλλα χαρακτήρες της περιόδου, εισάγοντας έτσι τον παίχτη σε ένα ιστορικό ιαπωνικό εικονικό κόσμο. Ένα ακόμη ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι η vendetta που ανοίγει ο παίχτης με κάποιον από τον οποίο έχει χάσει στη μάχη και που πρέπει μετά με τη σειρά του να τον νικήσει προκειμένου να πάρει πίσω πόντους φήμης (karma) που είχε απωλέσει εξαρχής. Επιπροσθέτως οι επιλογές του ήρωα έχουν κάποια βαρύτητα στην εξέλιξη της ιστορίας, δίνοντας έτσι το απαιτούμενο ενδιαφέρον της πλοκής των γεγονότων. Επίσης η ύπαρξη easy επιπέδου δίνει τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε να επιχειρήσει να ανακαλύψει τις ομορφιές που έχει να δώσει το παιχνίδι, χωρίς βέβαια να παραβλέψουμε τα πολλά αρνητικά.
Το πρόσημο για μένα είναι θετικό. Ενδεχομένως τα 80 ευρώ που αγοράστηκε το παιχνίδι να είναι κάπως “τσουχτερή” τιμή για τον συγκεκριμένο τίτλο. Μολαταύτα ο παίχτης που θα ασχοληθεί και θα εντρυφήσει στα όσα προσπαθεί να του αποκαλύψει, παρόλες τις αδυναμίες, το παιχνίδι μόνο κερδισμένος με μια αξιόλογη εμπειρία θα βγει.
Το review του Στράτου
To Rise of The Ronin είναι η νέα προσπάθεια της Team ninja να συνδυάσει την μάχη από τα Nioh με ένα open world style παιχνιδιού. Το αποτέλεσμα είναι ένα συμβατικό open world παιχνίδι με πολύ καλή μάχη, που δεν καταφέρνει όμως να κάνει την διαφορά ή να ξεχωρίσει ιδιαίτερα.
Το παιχνίδι εξελίσσεται σε μια ιστορική περίοδο της Ιαπωνίας που είναι γνωστή ως Bakumatsu. Έχει πολιτικές αναφορές στο ποια ήταν η σχέση της Ιαπωνίας με τις μεγάλες δυνάμεις όπως πχ την Αγγλία και την Γαλλία και πως εξελισσόταν αυτή η σχέση. Ταυτόχρονα είμαστε στο τέλος της εποχής των Σογκούν και υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ του Σογκούν και κατά. Ο παίκτης αναλαμβάνει τον έλεγχο ενός veile edge (άντρα ή γυναίκα). Veil edges λέγονται δύο παιδιά που μεγαλώνουν μαζί και εκπαιδεύονται ως ρόνιν σαν αδέρφια. Στην πορεία του παιχνιδιού ο παίκτης θα πρέπει να αποφασίσει αν θα πάει υπέρ του Σογκούν ή εναντίον, αλλά και να ελιχθεί ανάμεσα στις δύο αυτές επιλογές.
Σε γενικές γραμμές η ιστορία είναι πιο κατανοητή από τα υπόλοιπα παιχνίδια της Team ninja. Υπάρχουν πάρα πολλά πραγματικά ιστορικά πρόσωπα που συμμετέχουν, πάντως δεν μπορεί να φτάσει τα επίπεδα της ιστορίας του Ghost of Tsusima. Δεν καταφέρνει να κάνει τον παίκτη να δεθεί ιδιαίτερα με κάποιον χαρακτήρα.
Στα γραφικά έχουμε το γνωστό πρόβλημα με όλα τα παιχνίδια της Team Ninja. Η μηχανή γραφικών της έχει μείνει στο 2017 και το πρώτο Nioh. Και επειδή το ρόνιν είναι και open world παιχνίδι, έχω την αίσθηση ότι ίσως στο Nioh να ήταν και καλύτερα. Δεν έχουν το χάλι που είχαν στο Wulong, αλλά μιλάμε ξεκάθαρα για γραφικά περασμένης γενιάς. Έχει κάποιες όμορφες τοποθεσίες αλλά τα facial animations δεν φτάνουν ούτε το Last of us του 2013. Είναι ένα θέμα αυτό που κάποια στιγμή στο μέλλον πρέπει να το λύσουν αν θέλουν να πάνε ένα βήμα μπροστά στα επόμενα παιχνίδια τους.
Η μουσική τώρα απαρτίζεται από τους κλασσικούς ήχους της Άπω Ανατολής. Το voice acting πάντως μου φάνηκε καλό. Εγώ έπαιξα το παιχνίδι με τα αγγλικά voice overs, φαντάζομαι στα ιαπωνικά θα είναι ακόμα καλύτερο.
Στα του gameplay έχουμε ένα συνδυασμό από την μάχη του Nioh, του Wulong και του Sekiro. Μεγάλο ρόλο παίζει η δυσκολία που θα επιλέξετε να παίξετε το παιχνίδι. Στο easy mode θα παίξετε ένα κανονικό open world hack n slash παιχνίδι χωρίς να δυσκολευτείτε ιδιαίτερα. Στο νορμάλ θα παίξετε ένα παιχνίδι με αισθητά αυξημένη δυσκολία από τα συνηθισμένα, ενώ στο Hard θα έχετε μία κλασσική soulslike εμπειρία επιπέδου Sekiro.
Στην μάχη τώρα έχουμε όσα όλα υπήρχαν στο Nioh εκτός από τα μαγικά (καθώς το παιχνίδι θέλει να είναι πιο ρεαλιστικό). Υπάρχουν πολλά διαφορετικά όπλα και πολλά διαφορετικά stances που μπορείτε να επιλέξετε. Υπάρχουν και range weapons όπως handguns, rifles, τόξα κλπ. ενώ μπορείτε να εμπλακείτε και σε melee μάχη. Η μάχη βασίζεται κυρίως στο πόσο επιτυχημένα μπορείτε να κάνετε deflect τις επιθέσεις των αντιπάλων σας. Μάλιστα κάποιες φορές ο αντίπαλος εμφανίζει μία κόκκινη αύρα πριν από μία επίθεση και εκεί μπορείτε να κάνετε ένα perfect deflect όπως στο Wulong. Γενικά το σύστημα μάχης είναι πολύ καλό και εθιστικό, ενώ είναι και αρκετά gore καθώς θα δείτε να κόβονται κεφάλια και χέρια.
Ως προς το open world του πράγματος, ο χάρτης του παιχνιδιού αποτελείται από τρεις κύριες περιοχές. Την Γιοκοχάμα, το Εντο και το Κιότο. Και κλασσικά έχουμε το main quest και πολλά side quests που μπορείτε να κάνετε (όχι τίποτα το ιδιαίτερο σε μία ξεκάθαρη ubisoft λογική). Μπορείτε επίσης να ελευθερώσετε διάφορες περιοχές του χάρτη από τους εχθρούς ή να εξοντώσετε διάφορους καταζητούμενους. Κλασσικά παίρνετε XP από κάθε αποστολή και έτσι κερδίζετε skill points για να αναβαθμίσετε τον χαρακτήρα σας. Το skill tree είναι αρκετά μεγάλο. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι και ουσιαστικό καθώς στο easy mode που έπαιξα εγώ το παιχνίδι δεν είδα να έχει και πολύ μεγάλη ουσία.
Οι εχθροί είναι 4-5 ειδών χωρίς να υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Το ίδιο συμβαίνει και με τα mini bosses που είναι κι αυτά 5-6 που επαναλαμβάνονται σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Τα κανονικά bosses είναι ενδιαφέροντα αλλά περιορίζονται από το ότι όλα είναι σε ανθρώπινη μορφή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ποικιλία να μην είναι πολύ μεγάλη.
Το loot που μαζεύετε είναι τεράστιο όπως ακριβώς συνέβαινε και στα Nioh, ενώ μπορείτε στους blacksmith να κάνετε και upgrade τα όπλα σας με βάση της προμήθειες που έχετε.
Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με μία τίμια προσπάθεια από την Team Ninja. Θα περάσετε καλά ειδικά οι φανς του είδους και του setting. Γύρω στις 20 ώρες μου πήρε να ολοκληρώσω το παιχνίδι, ικανοποιητική διάρκεια καθώς αν ήταν παραπάνω υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να κουράσει όπως συμβαίνει σε όλα τα open world. Η μάχη του είναι που κάνει το Rise of the Ronin να ξεχωρίζει, αλλά κατά τα άλλα δεν μπορεί να ξεφύγει από ένα απλά συμβατικό open world τύπου ubisoft παιχνίδι.
Ο βαθμός που θα του βάλω είναι 7/10.
Στράτος Κοντεκάκης
Ευχαριστούμε το Playstation Greece για το review code του παιχνιδιού και τη στήριξη στην Retropolis.
