Clair Obscur Expedition 33
Από την προκατάληψη στην αποθέωση: Το turn–based έπος του Expedition 33 – Του Βασίλη Τερζή
Πριν καν ξεκινήσω να περιγράφω την εμπειρία μου, οφείλω να σε “καλιμπράρω” λίγο, αγαπητέ ρετροπολίτη, και να σου πω 1-2 πραγματάκια. Από μικρός θεωρούσα τα turn-based παιχνίδια κάτι σαν… χαλασμένα. Πίστευα ότι οι δημιουργοί τους δεν είχαν την ικανότητα να φτιάξουν ένα «κανονικό» παιχνίδι, όπου ο χαρακτήρας να κινείται φυσιολογικά μέσα στον εικονικό κόσμο. Βλέποντας gameplay με διαλόγους στους οποίους έπρεπε να πατάω κουμπιά, να διαβάζω και να επιλέγω τι θα κάνω… Παναγία μου, η απόλυτη βαρεμάρα! Ακόμη χειρότερο όμως ήταν το χάος επιλογών: δεκάδες όπλα, ξόρκια, ελιξίρια, χαρακτηριστικά χαρακτήρων και άλλα πολλά που απλά μου προκαλούσαν εκνευρισμό ότι καθυστερώ και δεν παίζω. Δεν ήθελα να χάνω χρόνο από τη δράση για να χτίζω και να εξελίσσω τον χαρακτήρα μου. Με λίγα λόγια, ποτέ δεν ταίριαξα με τα turn-based RPGs ή τουλάχιστον με την εικόνα που είχα σχηματίσει για αυτά.
Και κάπου εδώ μπαίνει στο κάδρο (τι ταιριαστό) το clair obscur expedition 33 μέσα από την κοινότητα του retropolis. Συγκεκριμένα, σε αρκετά από τα κουβεντολόγια του retropolis το clair obscur expedition 33 χαρακτηριζόταν από τους συμμετέχοντες όχι απλά goty αλλά και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν παίξει ποτέ τους. Στο κουβεντολόι στις 13.05.2025, έγραψα λοιπόν ότι δεν έχω παίξει ποτέ turn based και λέω να δοκιμάσω… και όπως είπε ο Πάνος (πολύ σωστά) επειδή έχεις game pass μία δοκιμή δεν είναι πρόβλημα να δεις θα σ’ αρέσει ή όχι? Ιδιαίτερα κατατοπιστικός ήταν και ο ρετροπολίτης Βαγγέλης Λέρος δίνοντας μου επιπλέον κίνητρο αφού ουσιαστικά εκμηδένισε κάποιες από τις στερεοτυπικές ιδέες και ενδιασμούς που είχα για τα RPGs. Πολύτιμες «παρεμβάσεις» έκαναν και οι Ilias Stavrou και Nervous Nick. Χάρη σε όλους αυτούς αλλά και του game pass βεβαίως βεβαίως, αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία.
Αν έχεις φτάσει να διαβάζεις μέχρι εδώ και δεν έχεις ήδη κατεβάσει ή αγοράσει το παιχνίδι, κάνε το τώρα. Πήγαινε να ζήσεις μια απίστευτη ιστορία, να χαθείς σε μια καθηλωτική ατμόσφαιρα, να νιώσεις τη φαντασία να ξεχειλίζει, να αφήσεις τη μουσική να σε ταξιδέψει. Ή μάλλον… το πιο πιθανό είναι να σε ρουφήξει αυτό μέσα στον κόσμο του.
Το να μιλήσουμε για γραφικά και gameplay και άλλα τεχνικά θέματα (που ξέρετε πλέον ότι δεν είναι και τα αγαπημένα μου) πραγματικά με κάνει να νιώθω ότι το ευτελίζω και μειώνω την πέρα του χώρου και χρόνου αξία του. Τέτοια παιχνίδια σε κάνουν να λες ότι τα video games είναι η πιο σύγχρονη και εξελιγμένη μορφή τέχνης που δημιουργεί ένα μοναδικό συνδυασμό μεταξύ δημιουργών, έργου και παίκτη. Όπως καταλάβατε αυτό δεν είναι ένα review αλλά ένα ευχαριστώ, μία μνεία στην κοινότητα της retropolis και του gamepass που χωρίς αυτά, ένας αδαής σαν εμένα δεν θα είχε την ευκαιρία να αλληλοεπιδράσει με ένα τόσο υπέροχο παιχνίδι.
Clair Obscur Expedition 33 – Μία γνώμη από τον Zapdim
Διαβάζεις παντού εσχάτως για το Clair Obscur Expedition 33, ένα νέο παιχνίδι από το επίσης νέο γαλλικό στούντιο Sandfall Interactive κι εκδόθηκε από την Kepler Interactive. Λίγα άτομα στο ντιβελοπινγκ , μετρημένα λόγια, μετριασμένο προμόσιον κι εν γένει άγνωστο στο ευρύ κοινό. Το είδος δύσκολο και απευθυνόμενο σε συγκεκριμένους παίχτες. Turn based μάχη με αυξημένη, έως πολύ αυξημένη θα μπορούσα να πω δυσκολία. Περισσότερο η απορία του θορύβου με κίνησε να το δοκιμάσω μιας και ήταν στο Game Pass διαθέσιμο από την πρώτη μέρα. Η πρώτη ώρα, ο πρόλογος, ήταν εκπληκτική εμπειρία. Οπτικοακουστική πανδαισία. Ένα εναλλακτικό Παρίσι, κανονικός πίνακας ζωγραφικής της μπελ επόκ, γεμάτος μπαρόκ αισθητική και μια μουσική που ταίριαζε εκπληκτικά με τα όσα βλέπαμε. Κάπου εκεί αποφάσισα να το προχωρήσω αν και το είδος των τύπου JRPG δε με θέλγει. Δικαιώθηκα απόλυτα για τις 65 περίπου ώρες που αφιέρωσα.
Τρομερός σχεδιασμός χαρακτήρων, πανέμορφο αγγλικό voice over με χολυγουντιανά ονόματα όπως του Andy Serkis και του Charlie Cox να κάνουν εντύπωση για μια άσημη indie παραγωγή. Τα γραφικά στο Series X είναι πολύ ικανοποιητικά, τα περιβάλλοντα στις διάφορες πίστες που θα κινηθούμε καλοσχεδιασμένα, οι εχθροί πολυποίκιλοι. Λίγα ατοπήματα στα γραφικά, κακός συγχρονισμός μεταξύ φωνής και χειλιών, κάποια θολούρα είναι μερικά σχεδιαστικά πλημμελήματα του τίτλου. Η φαντασία και το μεράκι ξεχειλίζει σε υπέρμετρο βαθμό. Η μουσική ένδυση της εξερεύνησης καθώς και των μαχών είναι απλά εκπληκτική. Πάνω από 6-7 ώρες ποικιλίας κομματιών γραμμένα για το παιχνίδι. Προσωπικά είχα από το Nier Automata να ικανοποιηθώ τόσο με μουσική υπόκρουση που συνάδει απόλυτα με τα όσα βλέπουμε και ζούμε ως παίχτες. Τα κοστούμια των παιχτών είναι αρκετά και θα δώσουν μια ευχάριστη νότα αλλαγής κατά τη διάρκεια της εξερεύνησής μας. Και οποία έκπληξις, είναι μέρος του παιχνιδιού χωρίς να απαιτείται κάποιο χρηματικό αντίτιμο.
Οι διάλογοι είναι μετρημένοι και σοβαροί σε μέγιστο βαθμό, εκπέμποντας μια διαρκή συναισθηματική παλέτα. Το σενάριο στιβαρό και δομημένο αριστοτεχνικά. Απελπισία, θυμό, χαρά, ματαιότητα, πόνο, φόβο αλλά και στοχευμένο-οξυδερκές χιούμορ, θα μεταλαμπαδευτούν με καλλιτεχνικό τρόπο στον παίχτη. Η εξερεύνηση έρχεται φυσικά και χωρίς να πιέζει τον παίχτη. Η ποικιλία των κόσμων που θα ταξιδέψουμε είναι άκρως ικανοποιητική. Η μάχη, ειδικότερα για κάποιον που αρέσκεται στο είδος turn based είναι με στοχοπροσήλωση την ελευθερία δημιουργίας μαχητή. Πολύ μεγάλος αριθμός από όπλα, στοιχεία δύναμης και αναβάθμισης, θα δώσουν κίνητρο για πολύωρη ενασχόληση με τον τίτλο. Οι μάχες είναι απαιτητικές στο normal επίπεδο. Πέραν της κλασικής turn based μάχης απαιτεί από τον παίχτη γρήγορα αντανακλαστικά και στην επίθεση και κυρίως στην άμυνα μιας και το parry και το dodge είναι βασικά όπλα για περαίωση της εκάστοτε αντιμαχίας. Έτσι αυξάνει το action στοιχείο και δίνει κίνητρο σε κάποιον που θέλει ενέργεια και ένταση στη μάχη του. Φυσικά ο σχεδιασμός και το σωστό στήσιμο των χαρακτήρων είναι προαπαιτούμενο, μιας και το ιδανικό build του κάθε ήρωα θα μας ευκολύνει κατά πολύ τη ζωή και θα μειώσει το χρόνο που θα απαιτεί η κάθε μάχη. Το μεγαλύτερο κίνητρο όμως για εμένα, έναν παίχτη με κάκιστα αντανακλαστικά και ικανότητα για σωστά parries και dodges ήταν η δυνατότητα του να ρίχνω τη δυσκολία σε πιο εύκολο επίπεδο καθόλη τη διάρκεια εξερεύνησης, κάτι που με παρώθησε να ολοκληρώσω το παιχνίδι και να απολαύσω ένα εκπληκτικό σενάριο κι ένα εξαιρετικό γράψιμο διαλόγων. Εξάλλου σε ένα πολυδιάστατο δημιούργημα καθένας μπορεί να θαυμάζει διαφορετικές πτυχές, χωρίας να χάνεται η συνολική εικόνα.
Ο σκοπός μου δεν ήταν να γράψω ένα αναλυτικό ριβιού. Αυτό μπορούμε να το διαβάσουμε από άτομα που είναι τρομερά εξοικειωμένα με το είδος και αντιλαμβάνονται σε υπέρμετρο βαθμό το βάθος και την πολυπλοκότητα του τίτλου ως ένα δυτικό JRPG. Η φιλοδοξία μου είναι να εκθέσω τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις που αποκόμισα από ένα είδος παιχνιδιού “ξένου” προς εμένα και η ευκολία με την οποία με αγκίστρωσε σε ένα φανταστικό και καλοσχεδιασμένο περιβάλλον. Λίγα είναι τα παιχνίδια εξάλλου που μπορούν να μείνουν στο μυαλό ενός παίχτη για καιρό. Προφανέστατα δε δύναμαι να πω πομπώδεις απόψεις όπως το “καλύτερο όλων των εποχών” ή “το καλύτερο του είδους”. Αναμφίβολα όμως είναι ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών σε ένα δύσκολο “παιχτικά” είδος που αν μη τι άλλο αξίζει να δοκιμαστεί από παίχτες που έχουν όρεξη για gaming ανακαλύψεις.
