Η αξία του retail και η αξία των αναμνήσεων

Τον τελευταίο καιρό έχει ξεσπάσει ένας άτυπος διαδικτυακός πόλεμος ανάμεσα στους υποστηρικτές της ψηφιακής διανομής και στους νοσταλγούς του retail φυσικού μέσου και συσκευασιών. Το παρόν κείμενο δεν έχει σκοπό να επιλέξει κάποια πλευρά, παρα μόνο να παρουσιάσει κάποιους προβληματισμούς και δώσει τροφή για σκέψη. Ας κάνουμε ένα πείραμα. Αυτή τη στιγμή κοίταξε σε ένα ράφι σου και εστίασε στο πρώτο videogame που θα πέσει το βλέμμα σου (αν δεν έχεις ράφι, απλά κοίταξε στον χώρο μέχρι να εντοπίσεις το πρώτο videogame). Απρόσκοπτα θα έρθει στο μυαλό σου η εμπειρία που σου χάρισε ο συγκεκριμένος τίτλος, οι ώρες που δαπανήσες για να τον ολοκληρώσεις και το ταξίδι σου ως gamer. Πάμε όμως και λίγο παρακάτω. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, πέρα απο τις ευχάριστες στιγμές που σου προσέφερε το παιχνίδι, να σε κατακλύσει και ένα συναίσθημα νοσταλγίας που αφορά τα προσωπικά σου βιώματα εκείνη την περίοδο της ζωής σου. Το βιντεοπαιχνίδι αυτό δεν αποτελεί πια μία ξερή μορφή ψυχαγωγίας οπου πληρώσες το αντίστοιχο αντίτιμο και διασκεδάσες, όπως ένα βράδυ στο λούνα παρκ. Αντίθετα έχει γίνει πια κεφάλαιο της ζωής σου και κάθε αναφορά του σε αυτό, θα σου θυμίζει τον πρώτο σου έρωτα, τα φοιτητικά σου χρόνια, τους καλύτερους σου φίλους και άλλες αναμνήσεις μοναδικές για τον καθένα. Βέβαια, μια ανάμνηση μπορεί να πηγάζει απ’οτιδήποτε, αλλα επειδή ακριβώς η ενασχόληση με τα videogames απαιτεί να αφιερώσεις κάποιο χρονικό διάστημα, είναι πιο εύκολο να τα συνδέσεις μεπληθώρα βιωμάτων μιας μακράς περιόδου.

Και πάμε στο εύλογο ερώτημα: Ε και; Χρειάζομαι δισκάκια και πλαστικές θήκες για να μου θυμίζουν όλα αυτά που αναφέρονται παραπάνω; Με μια πρώτη ματιά, όχι. Σίγουρα η πυροδότηση τέτοιων αναμνήσεων μπορεί να πραγματοποίηθει χωρίς να έχεις σε υλική μορφή το παιχνίδι πχ. απλά αναπολώντας ή παρατηρώντας μια φωτογραφία ή σχετική εικόνα στο διαδίκτυο. Εξάλλου όσοι έζησαν την εποχή των arcades ,μόνο τις ωραίες στιγμές που πέρασαν στους χώρους αυτούς έχουν να θυμούνται. Απο την άλλη όμως, ένα κουτάκι στο ράφι, θα αποτελέσει έναν άμεσο πυροδότη-ενισχυτή των αναμνήσεων και της νοσταλγίας, που θα λαμβάνει χώρα πολύ πιο συχνά, αφού θα υπάρχει υλικά μέσα στο δωματιό σου (όπως οι αγαπημένες σου φωτογραφίες που έχεις βάλει σε κάδρο). Επιπλέον, το «αψυχο» πλαστικό αποκτά πια ένα είδος συναισθηματικής αξίας, αφού αυτό ακριβώς το αντικείμενο που αντικρύζεις το είχες αγοράσει εκείνη την εβδομάδα που έδωσες το πρώτο σου φιλί στην κοπέλα που αργότερα παντρεύτηκες, ή ήταν το πρώτο rpg που έιχες παίξει ποτέ και σε έκανε φανατικό οπαδό των Final Fantasy. Όπως εκείνο το παλιό cd του Ozzy που σε εισήγαγε στην heavy metal και το διατηρείς ακόμα κι ας είναι χιλιογρατσουνισμένο και με κατασπασμένη θήκη. Μάλιστα αυτές οι καταπονήσεις και σημάδια χρήσης μπορούν να δημιουργήσουν παραπάνω αναμνήσεις και να σου θυμίσουν τις νύχτες που πετούσες ότι έβρισκες μπροστά σου γιατί έχανες απο το τάδε boss ή σερνόσουν στα πατώματα εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης. Αυτά τα ταλαιπωρημένα ή μη, πλαστικά αντικείμενα, όσο βρίσκονται στο οπτικό σου πεδίο, θα αποτελούν πάντα «ζωντανα» νοσταλγικά ενθύμια, και θα φροντίζουν ναμην ξεχάσεις ποτέ εκείνες τις στιγμές που μπορεί να διαμόρφωσαν την ταυτότητα σου, όχι μόνο ως gamer, αλλα και ως σύντροφο, σύζυγο, επαγγελματία, άνθρωπο. Επομένως, με μια δεύτερη ματιά, ναι, το φυσικό μέσο έχει και αυτό την αξία του, τουλάχιστον στο επίπεδο των προσωπικών βιωμάτων και αναμνήσεων.

Κλείνοντας, πλαστικολάγνοι ή ψηφιακολάγνοι,hardcore ή casual, συλλέκτες και μη, σας συμβουλεύουμε να απολαμβάνετε τα videogames με όποιον τρόπο επιθυμείτε και να παράγετε δυνατές, αξέχαστες αναμνήσεις. Στην τελική, αυτό είναι που μετράει.

Γιώργος Sleeper Stone