videopolis

Το παρών θέμα, είναι για δυο από τα καταστήματα οπού αγόραζα, έπαιζα αλλά και μεγάλωσα μέσα σε αυτά. Πιο συγκεκριμένα, τα θρυλικά Console club και το Teleclub στη Καλλιθέα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα από τα δύο στη μορφή όπως ήταν κάποτε.. Παρακάτω όμως περιγράφω το πως έμαθα και έζησα το κάθε κατάστημα. Console club: Το θρυλικό 53 Το μεγάλο 53.. Πού να το πιάσω και που να το αφήσω; Στο ότι είχα τις περισσότερες ώρες εκεί μέσα μετά το σχολείο και το σπίτι; Στα εκατοντάδες αν όχι λίγες χιλιάδες παιχνίδια που έπαιξα; Στις γνωριμίες με τους μετέπειτα πολύ κάλους φίλους και γνωστούς; Ότι και να πω είναι πολύ λίγο. Το console club στη Καλλιθέα ξεκίνησε ως εργαστήρι εκμάθησης ηλεκτρονικών υπολογιστών. Στο ισόγειο υπήρχαν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, πιο συγκεκριμένα πολλές amiga 500, και στον ημιώροφο γινόταν το μάθημα. Πολύ γρήγορα ο ιδιοκτήτης κατάλαβε την ανάπτυξη του χώρου και γρήγορα η επιχείρηση έγινε κατάστημα με χρονοχρέωση και πώληση παιχνιδιών για amiga 500 και λίγων παιχνιδιών από αλλά μηχανήματα, μέχρι που εξελίχθηκε σε αλυσίδα-γίγαντα, όπως την είδαμε και τη ζήσαμε μέχρι τη μέση του 2000 περίπου. Το κατάστημα το είχα μάθει στην μεταβατική περίοδο του, από ένα τότε συμμαθητή στο δημοτικό. Πρέπει να πήγαινα τρίτη η Τετάρτη δημοτικού αν θυμάμαι καλά, το 1992. Κάθε νέος πελάτης τότε δικαιούταν ένα δωρεάν τέταρτο της ώρας παιχνιδιού, και το δικό μου δεκαπεντάλεπτο ήταν το Toki για την amiga 500, παιχνίδι που το είχα άχτι από τα ηλεκτρονικά. Στο ισόγειο του