Μήπως τα πολλά είναι λίγα;

Σας έχει συμβεί να έχετε έναν σωρό παιχνίδια και να μην έχετε τίποτα να παίξετε; Παράδοξο όσο και αληθινό όμως. Σίγουρα σας έχει συμβεί.

Τι έγινε ρε παιδιά ; που θα έλεγε και ο Σπύρος στους Απαράδεκτους; Τι πάθαμε;
Να σας πω τι κατάλαβα με την πάροδο των ετών και την gaming κατάστασή μας να αλλάζει κυρίως επειδή αλλάζει και η καθημερινότητά μας.
Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκι είχα ένα game n watch ηλεκτρονικό παιχνίδι στο οποίο ο μοναδικός σκοπός του ήταν να μαζέψεις πόντους και να κάνεις high score. Τα γραφικά του εντελώς απλά. Το backround του παιχνιδιού μία ζωγραφιά. Ούτε χρώματα άλλαζαν, ούτε πολυκαναλικές μουσικές είχαν ούτε εφέ να σε εντυπωσιάσουν. Και όμως έπαιζα με τις ώρες. Ήταν και φουλ επαναλαμβανόμενο. Για να είμαι ακριβείς πιο επαναλαμβανόμενο πεθαίνεις. Και όμως εγώ εκεί. Στις εκδρομές, στις τεμπελιές στο σπίτι ακόμα και πριν τον ύπνο με το φωτιστικό του γραφείου μου στραμένο προς το κρεβάτι μου για να βλέπω όταν παίζω.

Ήταν τόσο σημαντικό το ένα που είχα και ήταν και δώρο της γιαγιάς μου που μου το αγόρασε με 3.000δρχ, ώστε να μη μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου. Τα υπόλοιπα παιχνίδια μου ήταν φιγούρες δράσης και επιτραπέζια που συνήθως ήθελαν παρέα για να τα παίξεις εκτός αν ήσουν τυχερός και οι γονείς έπαιζαν μαζί σου. Το μόνο φιλαράκι στις μοναχικές μου στιγμές ήταν αυτό το ηλεκτρονικό παιχνίδι. Και ήταν τόσο σημαντικό γιατί δεν ήξερα πότε και αν θα αποκτήσω ένα δεύτερο ηλεκτονικό παιχνίδι.
Δεν το βαριόμουν εύκολα, δεν το παρατούσα στα δύσκολα, προσπαθούσα να γίνομαι καλύτερος. Δεν είχα και άλλη επιλογή άλλωστε. Επιλογή…χμ…λέξη κλειδί.
Λέξη που μπορεί να σου αλλάξει όλη την ζωή είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Αν είχα πολλές επιλογές ίσως δεν εκτιμούσα ποτέ αυτό το ένα παιχνίδι. Ίσως ποτέ να μην προσπαθούσα να γίνω καλύτερος και να στραφόμουν άμεσα στην δεύτερη επιλογή, στο δεύτερο ηλεκτρονικό, στην εύκολη λύση.
Βρε πως μεταφέρθηκα έτσι γρήγορα στο παρόν; Μίσο να γυρίσω πίσω.

Atari 2600 clone console.
Η αλλιώς η πρώτη φορά που δεν εκτίμησα. Αν και αποκτήθηκε με χρήματα από κάλαντα και λογικά θα έπρεπε να εκτιμηθεί δεόντος από εμένα, μπορώ να πω ότι εκτιμήθηκε σαν κονσόλα και για ότι μου προσέφερε αλλά δεν εκτιμήθηκαν τα παιχνίδια της όσο θα έπρεπε. 256 παιχνίδια στη μνήμη και ήρθε το τέλος. Ποιο να πρωτοδοκιμάσω; Δυσκολευόμουν σε ένα παιχνίδι; Όχι ρε φίλε δεν θα κάτσω να σκάσω! Πάμε στο επόμενο. Τι είναι αυτό; Πάλι δύσκολο; Πάμε στο επόμενο. Και κάπως έτσι έκανα μία περασιά από τα 256 παιχνίδια που ήταν ενσωματωμένα στην κονσόλα.
Ευτυχώς αρκετά παιχνίδια όπως το μποξ, το τέννις, οι καουμπόηδες και μερικά ακόμη παίζοταν διπλά και εκεί έπεφτε γέλιο με τον αδερφό μου, οπότε ασχοληθήκαμε αρκετές ώρες.

Νομίζω έχετε καταλάβει που το παώ και δεν θα χρειαστεί ιστορική αναδρομή σε όλη την gaming πορεία μου.
Πάμε στο σήμερα.
PS4 με ετήσια συνδρομή plus. 48 παιχνίδια τον χρόνο και επιπλέν free to play παιχνίδια αρκετά.
Xbox One. Game Pass συνδρομή με ελάχιστα χρήματα και 100+ παιχνίδια τα οποία ανανεώνονται κιόλας, από όλες τις κατηγορίες ώστε σίγουρα να βρεις κάτι που θέλεις.
Νintendo Switch. 9 παιχνίδια αγορασμένα συνειδητά και on line συνδρομή με αρκετά NES παιχνίδια.

Μόνο στο PS4 αν θυμάμαι καλά έχω περίπου 250 παιχνίδια σε ψηφιακή μορφή και καμιά 10αριά σε δισκάκι.
Παιχνίδια που θες δύο ζωές για να τα παίξεις και να ασχοληθείς σοβαρά. Και όμως δε μένω σε αυτά. Πάω και αγοράζω όταν βρω κάποιο παιχνίδι σε προσφορά/έκπτωση λες και δεν έχω υλικό να παίξω και πρέπει να πάρω και καινούρια. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί όπως μου λένε και φίλοι αγοράζουν και παιχνίδια που συνήθως δεν παίζουν και απλά στην καλύτερη περίπτωση που είναι σε retail μορφή τα παιχνίδια αυτά καταλήγουν σε ένα ράφι;
Πρόσφατα και σε ένα live στο κανάλι της Retropolis στο youtube έθιξα αυτό το θέμα και αναρωτήθηκα μήπως η λύση είναι να εξαφανίσω κονσόλες και κουτιά από το σπίτι και να κρατήσω μόνο μία κονσόλα με 2 άντε 3 παιχνίδια και να ασχοληθώ με αυτά. Όταν είχα πρωτό πάρει το PS4, Assassins Creed Unity είχα και PES15. Τα έλιωσα και τα δύο. Μετά ήρθε η plus και πάει χάλασε η ενασχολήση μου με την κονσόλα. Πολλά παιχνίδια δώρο για PS4, PSVita και PS3 και ποιο να πρωτοξεκινήσω και σε ποιο να διαθέσω τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου; Ξαφνικά και αφού πάλι με έπιασε αυτό το χαζό σκεπτικό του τύπου “δυσκολεύτηκα σε ένα παιχνίδι, ας παώ στο επόμενο” κατέληξα να συμπεριφέρομαι σαν εκείνο το μικρό παιδάκι που πήρε το Atari2600. Όλα τα παιχνίδια μου φαίνοταν είτε δύσκολα, είτε εύκολα, είτε βαρετά, είτε αδιάφορα. Άρχισα να κόβω βόλτες γύρω από την βιβλιοθήκη και την ψηφιακή και την αληθινή και να κοιτάω τίτλους παιχνιδιών και να μην έχω όρεξη για κανένα. Ξεκινούσα ένα παιχνίδι και το βαριόμουν ακόμα και απο την εισαγωγή. Αν σας ήρθε στο μυαλό το Yakuza έχετ δίκιο. 4 φορές το ξεκίνησα και το έκλεισα στην εισαγωγή.
Πάντα και σε όλα τα πράγματα, όχι μόνο στα video games, ο πλεονασμός δεν κάνει καλό. Δεν εκτιμάς ούτε τα παιχνίδια ούτε τις ικανότητες σου σε αυτά.

Το τελευταίο διάστημα και με την ενεργοποίηση του game pass που τώρα λέω πως δεν θα το κρατήσω μετά το τρίμηνο που έχω, μπήκα λίγο σε μία σειρά. Κατέβασα 3 παιχνίδια και ασχολούμαι μόνο με αυτά και μόνο σε αυτη την κονσόλα. Έτσι και η συνδρομή πιάνει τόπο και εγώ επιτέλους παίζω και αφοσιώνομαι σε αυτά τα παιχνίδια. Τα ρέτρο βέβαια συνυπάρχουν και συμπληρώνουν τα κενά. Δε γίνεται να τα παρατήσω εντελώς.

Τελικά όμως μήπως τα πολλά games είναι λίγα; Λίγα αυτά που θα παίξουμε και λίγα αυτά που θα ζήσουμε στον κόσμο τους;

Εσείς τι πιστέυετε; Έχετε περάσει την ίδια κατάσταση; Τι έφταιγε στην δική σας περίπτωση;