30 Αξέχαστα πράματα της δεκαετίας του 2000 (Μέρος 1ο)
1. Pokémon και παροξυσμός
Καλώς η κακώς η νέα χιλιετία ξεκίνησε με την φρενίτιδα των Pokémon. Το ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι κυκλοφόρησε στα μέρη μας προς τα τέλη του 1999 στο γερασμένο ήδη τότε Gameboy, αλλα αυτό δεν πτόησε τις πωλήσεις του, οι οποίες ήταν το λιγότερο εντυπωσιακές. Στην χώρα μας, η μπλε και η κόκκινη κασέτα Pokémon βοήθησαν στο ξεστοκάρισμα της φορητής κονσόλας , ενώ η δημοτικότητα του franchise εκχτινάχθηκε από το 2000 και μετά.
Αnime στο κανάλι Star, πιασάρικο music theme, αφιερώματα στα περιοδικά και την τηλεόραση, καινούριοι τιτλοι στο Gameboy και στο Nintendo 64, επίσημο card game, ταινίες στον κινηματογράφο, ένας σκασμός απο merchandise (αυτοκόλλητα, άλμπουμς, κάρτες, τάπες, pokedex, action figures, λούτρινα κ.α). Ήταν η αρχή μίας μανίας που οι τυχερές μικρές ηλικίες τότε, την βιώσαν στη γέννηση της, ενώ μέχρι και οι γιαγιάδες γνώριζαν «αυτόν τον κίτρινο αρουραίο τον Πίκατσου».
2. Nokia 3310 και καθιέρωση των κινητών τηλεφώνων
Αν νευριάζετε με όσους αποκτούν κάθε χρόνο το καινούριο IPhone για να πουλήσουν μούρη, τότε σίγουρα θα βγάζατε φλίχτενες με τους συμμαθητές σας που έφεραν μια μέρα το εμβληματικό Nokia 3310 στο σχολείο και καμάρωναν σαν γύφτικο σκεπάρνι. Στις μέρες μας ένα κινητό τηλέφωνο, πέρα απο το βασικό του σκοπό (επικοινωνία), εξυπηρετεί ένα σωρό άλλες λειτουργίες, αλλά εν έτει 2000 ήταν πρακτικά άχρηστο για μαθητές σχολείου, αφού ελάχιστα παιδιά είχαν στην κατοχή τους.
Οι βασικές του χρήσεις ήταν οι ανταγωνιστικοί μαραθώνιοι στο «φιδάκι» για το ποιος θα καταφέρει το μεγαλύτερο σκορ και η σύνθεση ringtones από γνωστά τραγούδια της εποχής. Η αλήθεια είναι οτι όποιος ανήλικος διέθετε κινητό τότε, ανέβαζε το κοινωνικό του στάτους στον μικρόσκοσμο του σχολείου και σίγουρα ήταν πιο δημοφιλής στα κορίτσια. Λίγα χρόνια αργότερα, τα κινητά τηλέφωνα έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο της μαθητικής αλλά γενικά της καθημερινής ζωής, με συσκευές που πλέον διέθεταν έγχρωμη οθόνη και περισσότερες δυνατότητες (κάμερα, αναπαραγωγή αρχείων, games, πολυφωνικά ringtones κλπ).
Πριν τη διάδοση του ίντερνετ, χαρακτηριστικές ήταν οι διαφημίσεις σε τηλεόραση και περιοδικά που αφορούσαν ringtones, εικονιδία, φάρσες, games, videos κ.α. Να σημειωθεί οτι η Nokia στην αρχή εκείνης της δεκαετίας, θεωρείται απο πολλούς η Apple της εποχής στο τομέα της κινητής τηλεφωνίας.
3.PlayStation 2, χωρίς αντίπαλο
Ο βασιλιάς των κονσολών που σημάδεψε την αρχή εκείνης της δεκαετίας. Η παιχνιδομηχανή που τα έκανε όλα σωστά ή τουλάχιστον έτσι μας έκανε να πιστεύουμε η Sony με το επιθετικό της μάρκετινγκ. Το PS2 παραμένει μέχρι σήμερα το σύστημα οικιακής ψυχαγωγίας με τις υψηλότερες πωλήσεις όλων των εποχών.
Όσοι ήταν μικροί στην αρχή της δεκαετίας, σίγουρα θα αναγκάστηκαν να ξεδιπλώσουν το διπλωματικό τους ταλέντο για να πείσουν τους γονείς να τους το αγοράσουν. Η πιο βασική «δικαιολογία» ήταν η δυνατότητα αναπαραγωγής ταινιών DVD, που τελικά αποδείχτηκε και σημαντικό selling point του μηχανήματος. Όπως σημαντικοί λόγοι αγοράς στην Ελλάδα, αποτέλεσαν και το «τσιπάκι» μαζί με το «Προ». Αντικειμενικά πάντως, η ποικιλία και η ποιότητα των αποκλειστικών τίτλων, καθιστούσε το PS2 τη must buy κονσόλα της εποχής.
Η παντοκρατορία της Sony άφησε ένα πολύ μικρό κομμάτι πίτας στους ανταγωνιστές Nintendo (με το Game Cube) και Microsoft (η οποία υλοποιούσε την πρώτη της προσπάθεια στην αγορά των κονσολών με το Xbox). Μετά τα μέσα της δεκαετίας κυκλοφόρησε και η επόμενη γενιά κονσολών με τα Xbox 360, PS3 και Wii αλλά στην χωρα μας τα συγκεκριμενα συστηματα πηραν τα πανω τους προς και μετα το τελος της.
4. Ευρώ και αντίο δραχμή
Η συγκεκριμένη δεκαετία σήμανε και την ώρα των Ελλήνων να «αισθανθούν» πραγματικοί Ευρωπαίοι, με την κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος της Ευρωζώνης στις αρχές του 2002. Χαρακτηριστική είναι η μεταβατική περίοδος προσαρμογής όπου στις συναλλαγές επιτρέπονταν τόσο η δραχμή όσο και το ευρώ. Χαρακτηριστικές είναι επίσης και οι άμεσες ανατιμήσεις βασικών προιόντων προς τα πάνω.
5. Νομος 3037 και παράνοια
Σε πλήρη αντιθεση με το ευρωπαϊκό πνεύμα που προαναφέρθηκε, ψηφίστηκαν και νόμοι οπως ο συγκεκριμένος που μας θύμιζαν οτι απέχουμε πολύ απο το να θεωρηθούμε πολιτισμένοι Ευρωπαίοι.
Από Βικιπαίδεια: Το 2002 η ελληνική κυβέρνηση, φαινομενικά, σε μια προσπάθεια για την καταπολέμηση των παράνομων τυχερών παιχνιδιών, πέρασε τον ασαφή και αμφιλεγόμενο νόμο 3037/2002 που απαγόρευε ουσιαστικά όλα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια σε δημόσιους χώρους. Κατά τη διάρκεια μιας υπόθεσης κατά ορισμένων ιδιοκτητών ίντερνετ καφέ που επέτρεψαν στους πελάτες τους να παίξουν online σκάκι και άλλα παιχνίδια, ένα τοπικό δικαστήριο στην Θεσσαλονίκη κήρυξε τον νόμο αντισυνταγματικό.Περισσότεροι από 300 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από το δικαστήριο για να υποστηρίξουν τους ιδιοκτήτες των ίντερνετ καφέ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έστειλε επίσημη επιστολή προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, εξηγώντας ότι ο νόμος μπορεί να έρχεται σε σύγκρουση με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ο νόμος επηρέασε τόσο τους Έλληνες πολίτες όσο και τους ξένους.
Ο συγκεκριμένος νόμος μπορεί να μην ισχύει πια, αλλά ήταν υπεύθυνος για τον διεθνή διασυρμό της χώρας μας εκείνο τον καιρό. Όπως ήταν υπεύθυνος και για την εξαφάνιση των arcade καμπινών απο τα φλιπεράδικα/μπιλιαρδάδικα/ουφάδικα και τη δυσλειτουργία των ίντερνετ καφέ της εποχής.
Ακολουθούν αποσπάσματα και εικόνες από τεύχος του περιοδικού Games εκείνη την εποχή, σχετικά με το θέμα.
6. Βιντεοκλαμπς και DVDs
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας η μαζική διάδοση του φρέσκου τότε DVD δίσκου, βοήθησε σε μια δεύτερη (και τελευταία) περίοδο άνθισης των βιντεοκλαμπς, μετά απο αυτήν των βιντεοκασετών. Η τακτική επίσκεψη στα καταστήματα τους αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της εξόδου με φίλους, όπως και τα «στολίδια» που συνόδευαν την στενάχωρη διαπίστωση οτι η πολυπόθητη ταινία ήταν νοικιασμένη.
Φυσικά μεγάλη μερίδα του κόσμου χρησιμοποιούσε το PlayStation 2 ως DVD player και η ανάγνωση του “Compatible with PlayStation 2” στο πίσω μέρος της θήκης του DVD, προκαλούσε μια ανεξήγητη αίσθηση χαράς- ανακούφισης. Μερικά χρόνια αργότερα, οι ενοικιάσεις DVD θα αντικαθιστούνταν αρχικά από τον «Θείο» (torrents κλπ) και αργότερα (στις μέρες μας) από συνδομητικές υπηρεσίες όπως Netflix, οπότε και το μεγαλύτερο ποσοστό των συγκεκριμένων χώρων θα αναγκαζόταν να τερματίσει τη λειτουργία του.
7. Εισβολή των ριάλιτι σόου
Τι σόι Ευρωπαίοι θα ήμασταν χωρίς τις ελληνικές εκδόσείς ξένων ριάλιτι παραγωγών, που ξεχύθηκαν σαν τσουνάμι εκείνο τον καιρό στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Αυτό που τα ξεκίνησε όλα είναι το Big Brother το πρώτο το ορθόδοξο (2001), με τον Τσάκα, τον Πρόδρομο και τους υπόλοιπους «μικρούς ήρωες της καθημερινότητας». Και λίγο καιρό μετά προβλήθηκε το πολύ πιο ευχάριστο Bar (2002) με τον Ανδρέα, τους «φίλους για πάντα» και τη Μαίρη με το «χαρτάκι». Το τηλεοπτικό τσίρκο των ριάλιτι και “talent” shows που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια δεν είχε προηγούμενο, με παραγωγές που αφορούσαν από διαγωνισμούς τραγουδιού (πχ. Fame Story) μέχρι και επιβίωση σε απομονωμένα νησια (Survivor – το πρώτο με τον Αρναούτογλου). Ουδέν σχόλιο για την ανησυχητική αναβίωση τέτοιων παραγωγών στις μέρες μας.
Είναι απορίας άξιο πως τα καθημερινά επεισόδια των συγκεκριμένων θεαμάτων σημείωναν υψηλές τηλεθεάσεις, καθώς το μεγαλύτερο μέρος τους περιελάμβανε ενήλικους πάρταλους να αράζουν σε καναπέδες και να ξύνουν επιμελώς τα αμελέτητα τους (να ‘ναι καλά ο Μητσικώστας που τους σατίριζε και έκανε τον κόσμο να πέφτει στα πατώματα από τα γέλια). Όπως και να ‘χει θα το λέμε στα παιδιά μας οτι τον Δεκέμβρη του 2001 αλλάξαμε χρόνο μπροστά απο την τηλεόραση, παρακολουθώντας τον Τσάκα να αναποδογυρίζει τραπεζάκια.
Μέχρι και “collecting” κάρτες Big Brother πουλούσαν τότε τα περίπτερα για τα μικρά παιδιά. Τόσο μπροστά ήμασταν.
8. Μεσημεριανάδικη τρασίλα
«Όχι στην Τατιάνα τατιανιές», αν και κατα τη γνώμη μας θα ταίριαζε περισότερο η φράση «Κατίνα σαλαμάκι». Τα 00’s αποτέλεσαν την εποχή ανάδειξης των κουτσομπολίστικων – σκανδαλοθηρικών εκπομπών της μεσημεριανής τηλεοπτικής ζώνης με ανησυχητικά υψηλά ποσοστά τηλεθέασης και με πρωτοπόρες του είδους την Τατιάνα Στεφανίδου και την Χριστίνα Λαμπίρη. Στις εκπομπές τους, συντελεστές και καλεσμένοι ξεκατινιάζονταν στο στούντιο και στα τηλεοπτικά παράθυρα, ενώ δεν παρέλειπαν να ρίχνουν μπηχτές η μία στην άλλη για το ήθος (?) και την ποιότητα (?!?) των εκπομπών σε «κάποια άλλα κανάλια».
Πάντα πλαισιωμένες από γλάστρες και μαϊντανούς που είχαν την πεποίθηση οτι ασκούν δημοσιογραφία, κάτι που διατυμπάνιζαν με πάθος και το ζούσαν (αυτό πρέπει να τους το δώσουμε). Στα κορυφαία «ρεπορτάζ» τους συγκαταλέγεται το ψαχούλεμα σκουπιδιών διασημοτήτων της εποχής και η αναλυτική ενημέρωση του τηλεοπτικού κοινού για τα περιζήτητα ευρήματα. Για μια περίοδο το βραδινό δελτίο ειδήσεων του Star υιοθέτησε παρόμοια κατινίστικη συνταγή με κουτσομπολίστικα ρεπορτάζ και πραγματικά δεν θελουμε να το θυμόμαστε.
9. Lord of the rings, Matrix, Harry Potter και ηπερήρωες
Η τριλογία του άρχοντα των δαχτυλιδιών (2001-2003) καθιέρωσε το είδος των High fantasy ταινιών στη συνείδηση του κοινού, αφού μέχρι τότε κανένας δεν είχε τολμήσει αυτό που κατάφερε ο Πήτερ Τζάκσον. Οι ταινίες δεν αποτελούσαν μόνο μια εξαιρετική μεταφορά των βιβλίων, αλλα και πρωτόγνωρες παραγωγές ηψηλότατου επιπέδου, που παραμένουν αξεπέραστες μέχρι σήμερα. Μοναδικό μελανό σημείο εκείνον τον καιρό, το bullying απο τους βιβλιο-masters που έπρηζαν μπάλες με την επίκληση στην αυθεντία τους «πφφ εγώ έχω διαβάσει τα βιβλία, οι ταινίες δεν αξίζουν μία». Δυστυχώς την επόμενη δεκαετία βγήκε η σειρά Game of Thrones και ζήσανε και πάλι την στιγμή της δόξας τους.
Η πρώτη ταινία Matrix (1999) ουσιαστικά επαναπροσδιόρισε το είδος των Sci-Fi ταινιών, ασκώντας αναρίθμητες επιρροές και προσφέροντας δάνεια στοιχεία σε παραγωγές που ακολούθησαν την κυκλοφορία της. Μπορεί τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας (2003) να μην ανταποκρίθηκαν πλήρως στις προσδοκίες του κοινού (ως έφηβοι τα καραγουστάραμε), αλλά αυτό δεν εμποδίσε το Matrix από το να θεωρηθεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο στην ιστορία του κινηματογράφου. Μην ξεχνάμε οτι ο Κιάνου Ριβς στο ρόλο του Νίο, ήταν απλά “breathtaking”
Εκείνη τη δεκαετία θράυση στις μικρές ηλικίες έκανε και ο μάγος Harry Potter, τόσο με τα βιβλία όσο και με τις ταινίες του. Αξίζει να σημειωθεί οτι το συγκεκριμένο κινηματογραφικό σύμπαν ολοκληρώθηκε με το πέρας μια δεκαετίας (2001-2011), μετά απο 8 ταινίες. Είναι αξιοπερίεργο και ρομαντικό το γεγονος οτι οι μικροί φίλοι του νεαρού μάγου, ουσιαστικά ωρίμαζαν ταυτόχρονα μαζί του, παρακολουθώντας και διαβάζοντας τις περιπέτειες του.
Τέλος, στα 00’s έλαβε χώρα και η πρώτη αποφασιστική επέλαση γνωστών ηπερώων κόμιξ στις κινηματογραφικές οθόνες. Κυκλοφορίες όπως η τριλογία Χ-men, η τριλογία Spider-Man, Blade 2, Batman Begins, Dark Knight κλπ αποτέλεσαν πρωτόγνωρες για το είδος εισπρακτικές επιτυχίες, ενώ και οι λιγότερο εμπορικά επιτυχημένες (Hulk, Daredevil, Electra, Hellboy, Catwoman, Punisher, Fantastic Four, Constantine, Superman Returns, Ghost Rider κλπ) έβαλαν κι αυτές το λιθαράκι τους προς την mainstream προσέγγιση του super hero genre. Αυτά τα νέα δεδομένα στο Χόλιγουντ με τη σειρά τους οδήγησαν σε πιο ολοκληρωμένα και μεγαλεπίβολα πονήματα με πιο σημαντικό το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel (MCU) που ξεκίνησε προς το τέλος εκείνης της δεκαετίας με το Iron Man (2008).
10. Yu-Gi-Oh και «τερατομονομαχίες»
«Καλώ τον άσπρο δράκο με τα μπλε μάτια σε θέση επίθεσης»
Αν πήγαινες ακόμα σχολείο το 2003-2004, τότε σίγουρα θα θυμάσαι τον νεαρό «βασιλιά των παιχνιδιών» Γιούγκι Μούτο και την προκλητικά έξαλλη κόμη του. Το anime του Yu-Gi-Oh ξεκίνησε να προβάλλεται στο Star λίγο πριν την κυκλόφορία του ομώνυμου card game και αποδείχτηκε ιδιαίτερα αξιόλογο (για παιδικό σόου όπου το μέλλον του κόσμου κρινόταν απο ένα καρτοπαίγνιο και την «καρδιά των καρτών»).
Το Yu-Gi-Oh προσέφερε στις μικρότερες ηλικίες που είχαν ωριμάσει για να ασχολούνται πια με το Pokémon, μια άκρως επιτυχημένη και εθιστική συνταγή: κάτι πιο «σκοτεινό» (αφού αφορούσε «τερατομονομαχίες») για να παρακολουθούν, αλλά και κάτι να παίζουν σε φυσική μορφή με την παρέα (έστω και με ψεύτικες κάρτες απο το περίπτερο στην αρχή). Και όποιος έχανε, τιμωρία στο βασίλειο των σκιών. Αν μάλιστα στο anime παιζόταν μια παντοδύναμη κάρτα, τότε όλοι ευχόντουσαν να την πετύχουν στα “loot boxes” φακελάκια της εποχής, αλλά και το αντίστροφο: η ηθική ικανοποίηση να χρησιμοποιεί χαρακτήρας της σειράς κάρτες που είχες στην κατοχή σου, ήταν τεράστια.
Δύο πικρές αλήθεις για αυτό το χόμπι. Πρώτον, το χαρτζιλίκι έκανε φτερά πριν καν το παραλάβεις και δεύτερον, υπάρχουν ακόμα και σήμερα άτομα που πιστεύουν ότι το επίσημο card game παίζεται με τους κανόνες των πρώτων σεζόν του anime (χωρις κανόνες δηλαδή).
Το Yu-Gi-Oh παραμένει ακόμα (μαζί με το Magic the Gathering) το πιο δημοφιλές παιχνίδι με συλλεκτικές κάρτες (trading card game).
Sleeper Stone
“Το κείμενο εκφράζει την προσωπική άποψη του συγγραφέα και μόνο”
