Πόσο τοξικός μπορείς να γίνεις;

Κάποια στιγμή σαν φοιτητής περνούσα με έναν φίλο έξω από έναν θερινό κινηματογράφο στον οποίο έπαιζε μία γνωστή επική ταινία. Κάποια στιγμή μου λέει περίμενε λίγο. Και μόλις ακούσαμε τα ηχεία να μην έχουν πολύ δυνατούς ήχους φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε “Στο τέλος πεθαίνει!”. Τότε είχαμε πεθάνει στα γέλια. Τώρα λέω πόσο τραγικοί ήμασταν.

Κάτι αντίστοιχο βλέπω να συμβαίνει το τελευταίο διάστημα με το παιχνίδι The last of us. Part 2. Το θέμα όμως είναι ότι τώρα δεν γίνεται για πλάκα όπως το είχε κάνει τότε ο φίλος μου αλλά από καθαρή κακία και μόνο. Και αναρωτιέμαι ρε φίλε πόσο τραγικός μπορείς να είσαι; Πόσο μπορείς να πωρωθείς με μία εταιρία ώστε να πηγαίνεις στην αντίπαλη εταιρία και να τους λες τι συμβαίνει στο παιχνίδι ώστε να κάνεις τι; Να χαλάσεις την εμπειρία σε κάποιους που περιμένουν πόσα χρόνια να παίξουν την συνέχεια του αγαπημένου τους παιχνιδιού; Και άντε και το έκανες. Τι κέρδισες;

Θα πας αύριο να το παίξεις μάγκας στους φίλους σου για το κατόρθωμα σου; Θα φέρεις περισσότερες πωλήσεις στην εταιρία που εσύ υποστηρίζεις σαν να είσαι μέτοχος της;

Το μόνο που πετυχαίνεις είναι να σε περιμένουν στην γωνία για αντίποινα. Να κυκλοφορήσει το επόμενο Halo και αν υπάρξει διαρροή της πλοκής να σου τα πετάνε αριστερά-δεξιά σε όποιο μέσο μπορούν.

Γιατί στην πραγματικότητα αυτός που περιμένει το παιχνίδι θα το αγοράσει ακόμα και αν ξέρει τα πάντα. Να παίξει θέλει και να ζήσει την εμπειρία. Αλλά εσύ μέσα στην μιζέρια σου προσπάθησες αυτό να του το μετατρέψεις σε μία εμπειρία χωρίς εκπλήξεις. Δεν το κατάφερες όμως. Δεν μεγάλωσε η εταιρία που υποστηρίζεις. Δεν έγινες πιο άντρας. Απλά έδειξες πόσο ανώριμος είσαι. Στην πραγματικότητα έδειξες πόσο σε πονάει που η εταιρία που υποστηρίζεις δεν σου προσφέρει καμία αντίστοιχη εμπειρία. Και αντί να φωνάζεις σε αυτήν και να ζητάς αντίστοιχα παιχνίδια, θες να μην έχει ούτε ο άλλος. Να πεθάνει δηλαδή η κατσίκα του γείτονα αντί να αποκτήσεις και εσύ μία δική σου.

Το μόνο θετικό που μπορώ να βρω σε όλο αυτό είναι ότι δεν είναι ένα φαινόμενο που έλαβε διαστάσεις μόνο στη χώρα μας αλλά γίνεται παντού. Αν μπορείς να το θεωρήσεις θετικό κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που να μη μπορεί να το πάρει ο άνθρωπος και να το μετατρέψει σε λόγο για διχασμό.

Πάρτε ρε μία κονσόλα από έναν φίλο σας και παίξτε και εσείς το παιχνίδι. Δώστε του τη δική σας να παίξει τα δικά σας αποκλειστικά να δει τι χάνει και αυτός. Μοιραστείτε τις εμπειρίες σας και γεμίστε με συναισθήματα και περιπέτειες από το μέλλον, από το σήμερα, από το παρελθόν. Παίξτε επιτέλους για να περάσετε καλά και όχι για να την πείτε στους άλλους.

Sony – Microsoft – Nintendo και όποιος άλλος μπει στο παιχνίδι είναι εκεί για να περνάτε καλά και μόνο. Πως στο διάολο καταφέρνετε να τα μετατρέπετε όλα σε μία κόντρα; Δοκιμάστε να μεταφέρετε τον ενθουσιασμό σας για έναν αγαπημένο σας παιχνίδι στους άλλους, όχι για να τους πείτε ότι δεν έχουν κάτι αντίστοιχο αλλά για να τους κινήσετε το ενδιαφέρον και να θέλουν να το παίξουν και αυτοί. Όταν μικρός είχα gameboy και gamegear ενώ οι φίλοι μου είχαν μόνο gameboy, ήταν καθημερινή συνήθεια από ένα σημείο και μετά να τους δανείζω το gamegear για να παίξουν sonic και world cup 94. Όχι για να στενοχωρηθούν που δεν το έχουν και αυτοί αλλά γιατί ήθελα να χαίρονται και αυτοί μαζί με μένα. Και κάποιοι τα κατάφεραν και απέκτησαν το δικό τους gamegear.

Παιδάκια όμως τότε. Ανώριμα. Όχι όπως τώρα που μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε…

Πάνος