Το Lou2 ήταν το πιο αναμενόμενο παιχνίδι της γενιάς. Μετά το εκπληκτικό πρώτο μέρος που ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών όλοι ανυπομονούσαν για τη συνέχεια. Και μετά από εφτά χρόνια αυτή επιτέλους ήρθε. Βέβαια το παιχνίδι μονοπωλεί εδώ και δύο μήνες τις συζητήσεις για άλλους λόγους αλλά η ουσία είναι μία. Η Naughty Dog κατάφερε να φτιάξει και να παραδώσει κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ ανώτερο από το πρώτο σε πολλούς τομείς. Για μένα έφτιαξε όχι απλά το καλύτερο παιχνίδι της γενιάς, αλλά ένα από τα καλύτερα (ίσως το καλύτερο) όλων των εποχών. Και σε μια εποχή που στο gaming τελευταία η τηγανιτή πατάτα πάει σύννεφο, είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι κυκλοφορούν και τέτοια παιχνίδια. Πάμε να τα δούμε όμως αναλυτικά.

Σενάριο

Ξεκινάω ξεκαθαρίζοντας κάτι. Η σεξουαλικότητα της Elli δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο στο σενάριο. Ούτε το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από εκεί. Οπότε αυτές οι άναρθρες κραυγές ότι η Naughty Dog είχε ατζέντα στο παιχνίδι είναι αβάσιμες το λιγότερο. Το ότι ο δημιουργός ήθελε να στείλει ένα μήνυμα ισότητας και μέσα στο παιχνίδι υπάρχουν λεσβίες, υπάρχει ένας Μεξικάνος, μια από το Ισραήλ κλπ. δεν ξέρω από πού κι ως που αποτελεί προπαγάνδα ή ατζέντα. Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτοί που κραυγάζουν τόσο καιρό έχουν τη δική τους ατζέντα. Ο τύπος με την περικεφαλαία τατουάζ ή το  «Πας μη Έλλην βάρβαρος» και οι όμοιοι του παγκοσμίως προφανώς θεωρούσαν ότι το gaming είναι ένα είδος άβατου γι αυτούς όπου ισότητες και παρόμοια πράγματα δεν έχουν καμία θέση. Και ήρθε τώρα η Naughty Dog και τους το χάλασε αυτό. Εξ ου και τα review bombing στο metacritic εξ ου και οι κραυγές να μποϊκοτάρει ο κόσμος το παιχνίδι και όλες αυτές οι μαλακίες. Όταν βέβαια όλοι αυτοί είδαν ότι το παιχνίδι πουλάει τρελά και δεν τους βγήκε το γυρίσανε αλλού. «Γέμισε ο κόσμος με μεταχειρισμένα Lou2». «Το δίνουν τζάμπα μαζί με το ps4 γι αυτό πουλάει». Λες και το Spiderman πχ δεν το έδιναν σε πόσες διαφορετικές περιόδους τζάμπα μαζί με το ps4. Αλλά αυτό δεν είχε λεσβίες και δεν μας πείραζε. Όλοι αυτοί λοιπόν έχω να πω ένα πράγμα. Να μη παίξουν το παιχνίδι ποτέ. Και όσο πιο γρήγορα τους αποβάλλει η κοινότητα του gaming τόσο το καλύτερο.

Δεν είδα επίσης σε κανένα σημείο να προάγονται φεμινιστικές απόψεις. Άσχετα αν ο κάθε πικραμένος που το αναπαράγει αυτό επειδή το άκουσε από κάποιον Αμερικάνο παπαγάλο στο Youtube δεν ξέρει καν τι σημαίνει. Δηλαδή και τα Tomb raider με αυτή τη λογική προάγουν φεμινιστικές απόψεις; Η μήπως θα έπρεπε η Elli με την Abby να πλένουν πιάτα στην κουζίνα; Αναρωτιέμαι…

SPOILER ALERT!!!

Στο συγκεκριμένο κομμάτι θα κάνω κάποια spoilers γιατί αλλιώς δεν γίνεται να μιλήσεις για το σενάριο, οπότε όποιος θέλει ας προσπεράσει τη παράγραφο.

Το σενάριο του παιχνιδιού περιστρέφεται γύρω από όσα συνέβησαν στο τέλος του πρώτου. Ο δημιουργός του παιχνιδιού θέλει να σου πει ότι στον κόσμο του Lou δεν υπήρχαν μόνο ο Τζόελ με την Elli. Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που οι ζωές τους επηρεάστηκαν από τις πράξεις του Τζόελ. Στο παιχνίδι υπάρχουν δύο προοπτικές. Η προοπτική της Elli για την οποία ο Τζόελ είναι το πλέον αγαπημένο της πρόσωπο (όπως και για τον παίκτη) και η προοπτική της Abby για την οποία ο Τζόελ είναι ο εγκληματίας που σκότωσε τον πατέρα της. Όταν λοιπόν η Abby σκοτώνει τον Τζόελ για να πάρει εκδίκηση, η Elli ξεκινάει τον δικό της αγώνα για να πάρει εκδίκηση από την Abby και την ομάδα της. Και αυτές οι δύο προοπτικές έρχονται σε σύγκρουση στο παιχνίδι. Και εδώ σκηνοθετικά γίνεται κάτι μοναδικό. Στο πρώτο μισό παίζεις τις τρεις πρώτες μέρες στο Σηάτλ ως Elli και στο δεύτερο μισό παίζεις τις ίδιες αυτές μέρες ως Abby. Για να φτάσουμε στο φινάλε όπου το παιχνίδι ολοκληρώνεται έχοντας την Elli ως πρωταγωνίστρια. Η Naughty Dog και ο Ντράκμαν πήραν δύσκολες αποφάσεις σε αυτό το παιχνίδι. Απέφυγαν τον εύκολο δρόμο του να φτιάξουν ένα fan service sequel στο οποίο απλά ο Τζόελ με την Elli σκοτώνουν ζόμπι. Στο παιχνίδι βιώνεις διάφορα συναισθήματα. Βασικά βιώνεις όλα τα συναισθήματα. Και πολλές φορές επιλέγει να σε σοκάρει. Ο χαρακτήρας της Abby βέβαια είναι αυτός με τη μεγαλύτερη εξέλιξη. Το πώς από μισητός χαρακτήρας καταλήγει σε έναν χαρακτήρα που θα συμπαθήσεις στο τέλος (ή τουλάχιστον δεν θα αντιπαθείς πλέον) είναι κάτι μοναδικό. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η Abby εξελίσσεται στο παιχνίδι σε μια παραλλαγή του Τζόελ. Όταν για να προστατέψει δύο παιδιά αναγκάζεται να στραφεί και εναντίον της ίδιας της της ομάδας. Την Abby λοιπόν θα την αγαπήσετε στο τέλος και ας μην έχει μεγάλα βυζιά. Γιατί δυστυχώς έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν είχε βυζιά σαν πεπόνια θα της συγχωρούσαν πολλοί πιο εύκολα τον θάνατο του Τζόελ. Αλλά όλα αυτά τα βιώνεις ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ το παιχνίδι και όχι βλέποντας βίντεο στο youtube. Είναι δικαίωμα του καθενός να μην του αρέσει το σενάριο ή κάποια κομμάτια του. Αλλά παίξε πρώτα το παιχνίδι και μετά κρίνε. Δεν είναι ταινία. Όλα βασίζονται στην αλληλεπίδραση με τον παίκτη. Και από εκεί και πέρα το να μην αρέσει σε κάποιον το σενάριο μέχρι να φτάνουμε σε υστερίες του τύπου σκότωσαν τον Θεοχάρη στο Καλημέρα Ζωή και θα κάνουμε πορεία διαμαρτυρίας, έχει μεγάλη διαφορά. Δεν καταλαβαίνω αυτήν την υστερία ούτε αυτήν τη στενομυαλιά. Γιατί έπρεπε πάσι θυσία ο δημιουργός να κάνει αυτό που ήθελε ο καθένας και όχι αυτό που ήθελε ο ίδιος. Γιατί πρέπει να κάνω σαν γυναίκα σε περίοδο επειδή θα παίξω ένα κομμάτι με την Abby και όχι με τον Τζόελ. Παίξτε το παιχνίδι χωρίς κολλήματα και μετά κάνετε την κριτική σας σαν άνθρωποι. Τόσο δύσκολο είναι;

Γραφικά- Ήχος

Από άποψη γραφικών το παιχνίδι είναι ότι καλύτερο υπάρχει στο ps4 παρόλο το downgrade που έφαγε για να μπορέσει να το παίξει. Και είναι γεγονός ότι φέρνει το ps pro στα όριά του. Σε ένα σημείο μάλιστα παρατήρησα και κάποια μικρά frame drops. Θα δείτε πολύ ωραία σκηνικά. Χιόνια, το εγκαταλελειμμένο Σηάτλ (με πάρα πολύ πιστή απεικόνιση), μαγαζιά, υπόγεια, νοσοκομεία, δάση μέχρι και παραλίες στην Σάντα Μπάρμπαρα. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στα περιβάλλοντα. Ορισμένα σκηνικά όπως πχ η μάχη στο νησί των Seraphites ενώ αυτό φλέγεται είναι ότι καλύτερο έχω δει σε videogame.

Στον τομέα του ήχου οφείλω να πω ότι ο Santaolalla δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο σε αυτό το παιχνίδι. Μάλλον τζάμπα τον πλήρωσε η Sony καθώς συναντάμε απλά κάποιες παραλλαγές του θέματος του πρώτου παιχνιδιού. Η μουσική απαρτίζεται κυρίως από ήχους κιθάρας, από τα τραγούδια της Elli (και ένα καταπληκτικό ντουέτο με τον Τζόελ σε τραγούδι του Τζόνι Κας) και από ambient ήχους. Και είναι και αυτά που ταιριάζουν σε ένα σκοτεινό παιχνίδι σαν το Lou2. Τα ηχητικά εφέ και τα voice overs είναι καταπληκτικά. Από την ηθοποιία που είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο μέχρι τις κραυγές πόνου τον εχθρών στις μάχες.

Gameplay

Πάμε τώρα σε αυτό που κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Το εκπληκτικό gameplay. Δεν είναι μόνο κάποιες προσθήκες που έχουν γίνει όπως πχ το άλμα ή να χρησιμοποιείς κάποια σκοινιά για σκαρφάλωμα σε κάποια σημεία. Ούτε τα επιπλέον αντικείμενα για crafting και τα πολλαπλά skill trees για κάθε χαρακτήρα ή τα νέα όπλα. Όλο το ζουμί είναι η μάχη του παιχνιδιού. Η μάχη στο Lou2 είναι ότι καλύτερο έχει φτιαχτεί ποτέ σε videogame. Ρεαλιστική στον ανώτατο βαθμό. Ανάλογα με το που θα πυροβολήσετε κάποιον εχθρό θα δείτε να πετάγονται δάχτυλα, χέρια, κομμένα πόδια, κεφάλια να διαλύονται. Κάθε όπλο έχει και διαφορετική αίσθηση. Πολλές φορές έχω ακούσει τη φράση ότι το τάδε παιχνίδι πήγε τη βιομηχανία μπροστά. Το θέμα είναι τι ακριβώς θεωρούμε ότι πάει τη βιομηχανία μπροστά και πόσο αφορά και επηρεάζει τον παίκτη αυτό. Για μένα το να κάνει την ανάγκη του ο χαρακτήρας ή να ξυρίζεται ή να αφοδεύσει η φοράδα ή η μέρα να κρατάει 24 ώρες ή να γυρίζω 15 λεπτά γύρω γύρω τον αναλογικό μοχλό για να ψαρεύω υποτίθεται δεν είναι κάτι που με αφορά ή με ενδιαφέρει σαν παίκτη. Τη βιομηχανία την πάει μπροστά η μάχη στο Lou2 και πλέον είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν και οι άλλοι. Η μάχη στα Uncharted που είναι και της ίδιας εταιρείας μου φαίνεται για γέλια πλέον. Λες και είναι λογοκριμένη από την Nintendo. Η Naughty Dog πλέον θέτει πολύ υψηλά στάνταρ σε αυτόν τον τομέα και δυστυχώς πολύ αμφιβάλλω αν δούμε κάτι παρόμοιο.

Ελληνικοί υπότιτλοι- Μεταγλώττιση

Καταρχήν είναι θετικό το γεγονός ότι υπάρχουν παιχνίδια με ελληνικούς υπότιτλους και μεταγλώττιση τελευταία. Δείχνει ότι η Sony μας υπολογίζει σαν αγορά και άσχετα από το αν είναι τόσο καλή η δουλειά ή όχι σίγουρα δεν θα έπρεπε να ενοχλεί κανέναν. Προσωπικά θεωρώ έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στους υπότιτλους και τη μετάφραση ενώ και η μεταγλώττιση αν και δεν είδα ολόκληρο το παιχνίδι στα ελληνικά μου φάνηκε ότι είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Σίγουρα πάντως δεν κάνει το παιχνίδι να μοιάζει με παιδικό και οι φωνές μου φάνηκε ότι ταιριάζουν καλά με τους χαρακτήρες. Και είμαι σίγουρος ότι με τα χρόνια σε επόμενα παιχνίδια θα έχουμε όλο και καλύτερα αποτελέσματα.

Σύνοψη

Το Lou2 είναι ένα αριστούργημα. Ένα έπος. Ένα παιχνίδι από αυτά που δύσκολα κυκλοφορούν πολλά. Μια όαση από τις ανούσιες 60+ ώρες gameplay με τα γεμάτα fillers ανούσια side quest. Εμένα μου πήρε περίπου 28 ώρες να το τερματίσω μια νορμάλ διάρκεια έτσι ώστε και τα λεφτά που δίνεις να αξίζουν και να μην καταντάει κουραστικό. Και έχει και replayability με new game+ ενώ είναι σίγουρο ότι ένα τέτοιο αριστούργημα δεν το παίζεις μία φορά μόνο. Ζούμε σε μια εποχή που αντιμετωπίζουμε τα παιχνίδια σαν τις πατάτες με το κιλό. Φτάσαμε να μας ενδιαφέρει η ποσότητα και όχι η ποιότητα. Όσο πιο πολλές ώρες ακούμε τόσο το καλύτερο χωρίς να μας ενδιαφέρει εσύ σαν παίκτης τι κάνεις αυτές τις ώρες. Τι σου προσφέρει το παιχνίδι. Το Lou2 λοιπόν θα σου δώσει πράγματα που δεν θα σου τα δώσει κανένα άλλο παιχνίδι εκεί έξω. Είναι από τα παιχνίδια που παίζεις και μετά δυσκολεύεσαι να παίξεις κάτι άλλο. Λίγα παιχνίδια μπορείς να παίξεις μετά και να μην τα πετάξεις στα σκουπίδια. Προσωπικά είναι όχι απλά 10άρι, αλλά το μεγαλύτερο 10άρι που μπορεί να υπάρξει. Must buy αγορά ανεπιφύλακτα για κάθε gamer που αγαπάει τα καλά παιχνίδια.

Θετικά

• Πολύ καλό σενάριο που δεν διστάζει να σοκάρει και να πάρει δύσκολες αποφάσεις.
• Τεχνικός τομέας άπιαστος.
• Η καλύτερη μάχη που έχει υπάρξει ποτέ σε videogame.
• Δεν κρατάει 60+ ώρες.
• Δεν έχει ανούσια side quests.
• Καταλαβαίνεις τι γίνεται στο παιχνίδι χωρίς να χρειαστεί να φορέσεις ακουστικά ή να έχεις ειδική αντίληψη.

Αρνητικά

• Λίγα πράγματα από τον Santaolalla σε αυτό το sequel.
• Δυστυχώς θα περιμένουμε άλλα 6-7 χρόνια για να παίξουμε το επόμενο που ελπίζω να υπάρξει.

 

Κείμενο: Στράτος Κοντεκάκης

---

Last of us part 2 remastered review

 

To Last of us Part 2 remastered είναι το –κατά την ταπεινή μου άποψη- καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών στην καλύτερη μορφή που μπορεί να το παίξει κάποιος.

Τεχνικά στα γραφικά δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Πράγμα αναμενόμενο όταν το αρχικό παιχνίδι του 2020 παραμένει ακόμα και σήμερα ομορφότερο από την πλειοψηφία των καινούργιων τίτλων. Χωρίς να είμαι καθόλου ειδικός, μόνο οι φωτισμοί και το HDR μου φάνηκαν καλύτερα, ενώ και τα πρόσωπα μου φάνηκαν πιο καθαρά σε σημείο που φαίνεται και η παραμικρή λεπτομέρεια όπως πχ ένα σπυρί, μια ελιά κλπ.

Τα loading times πλέον έχουν εκμηδενιστεί (πράγμα πολύ σημαντικό καθώς στο αρχικό παιχνίδι ειδικά όταν ξεκινούσες ήταν αρκετά μεγάλα) ενώ και η χρήση του dualsense είναι πολύ καλή.

Πάμε τώρα στις προσθήκες που υπάρχουν. Εκτός από πολλά νέα skins για την Ellie και την Abby (κάποια εκ των οποίων είναι σούπερ) οι σημαντικότερες προσθήκες είναι τρεις.

Το Commentary είναι ένα mode όπου μπορείς να παίξεις το παιχνίδι ακούγοντας στις βασικές σκηνές σχολιασμό από τον Neil Druckman αλλά και από τους ηθοποιούς του παιχνιδιού τον Troy Baker την Ashley Johnson και την Laura Bailey. Έτσι ο παίκτης μπορεί να μάθει πολλά από τα παρασκήνια του παιχνιδιού, όπως πχ ποιο ήταν το αρχικό φινάλε που είχε σχεδιαστεί. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον mode για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν πράγματα για τα παρασκήνια και τη δημιουργία του παιχνιδιού.

Τα Lost levels είναι τρία επίπεδα που κόπηκαν από το τελικό παιχνίδι. Διαρκούν περίπου 30 λεπτά όλα μαζί και στην αρχή του κάθε επιπέδου υπάρχει ένα βίντεο με τον Neil Druckman όπου εξηγεί τους λόγους που δεν μπήκε τελικά αυτό το επίπεδο στο τελικό παιχνίδι καθώς και σε ποιο στάδιο κόπηκε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Παίζοντας επίσης υπάρχουν σημεία όπου αλληλεπιδρώντας μαθαίνετε πληροφορίες για το συγκεκριμένο επίπεδο. Προσωπικά θεωρώ ότι το Boar Hunt ίσως θα μπορούσε να μπει στο τελικό παιχνίδι.

Το No Return είναι η πιο σημαντική προσθήκη που υπάρχει. Είναι ένα roguelike mode αλλά έχει επίπεδα δυσκολίας έτσι ώστε να βρείτε αυτό που σας ταιριάζει καλύτερα. Είναι καθαρά βασισμένο στη μάχη του Last of us 2 που όπως είχα πει και στο review την θεωρώ την κορυφαία και πιο ρεαλιστική μάχη που υπάρχει σε παιχνίδι. Αρχικά έχετε διαθέσιμες μόνο την Ellie και την Abby αλλά παίζοντας μπορείτε να ξεκλειδώσετε όλους σχεδόν τους χαρακτήρες του παιχνιδιού (νομίζω μόνο ο Owen λείπει). Επιλέγετε λοιπόν χαρακτήρα και παίζετε σε διάφορα σενάρια καθένα από τα οποία είναι διαφορετικό από το άλλο. Ποτέ δεν θα παίξετε το ίδιο σενάριο ακριβώς με τους ίδιους εχθρούς. Στο τέλος κάθε σεναρίου υπάρχει και ένα boss fight. Καθώς προχωράτε μπορείτε να αγοράσετε νέα όπλα και να κάνετε αναβαθμίσεις στα skills που έχει κάθε χαρακτήρας. Κάθε χαρακτήρας επίσης παίζει με διαφορετικό τρόπο από κάποιον άλλο. Ο Τζόελ πχ δεν έχει dodge και δεν μπορεί να συρθεί κάτω. Εάν χάσετε υπάρχει permadeath και πρέπει να ξεκινήσετε από την αρχή. Θεωρώ ότι αυτό το mode μπορεί να προσφέρει άπειρες ώρες διασκέδασης σε αυτούς που λάτρεψαν την μάχη του last of us 2.

Τέλος υπάρχει και ένα mode όπου μπορείτε να παίξετε κιθάρα και μάλιστα μπορείτε να επιλέξετε να παίξετε και ως Gustavo Santaollala.

Συνοψίζοντας θεωρώ ότι οι προσθήκες που υπάρχουν αξίζουν τα 10 ευρώ που κοστίζει το upgrade για όποιον έχει το αρχικό παιχνίδι. Όσοι δεν το έχουν παίξει καν ακόμα δεν το συζητάω καν, στα 50 ευρώ κλέβεις εκκλησία για να παίξεις το απόλυτο αριστούργημα. Βαθμό δεν βάζω καθώς είναι αυτονόητο ότι είναι ο ίδιος με το αρχικό review.