Lies of P – Review by Adamantius

Το game έχει το DNA του Sekiro, αδίστακτο χωρίς να συγχωρεί. Έχει πέσει πάρα πολύ σκέψη στα moveset όλων των εχθρών και ιδιαίτερα στα bosses που με την πρώτη ματιά σου φαίνεται αδύνατον και νιώθεις απελπισία αλλά όσο προσπαθείς βλέπεις ότι ο τοίχος σπάει. Όπως ακριβώς δηλαδή ένιωσα την πρώτη φορά παίζοντας το Sekiro νιώθω και εδώ, χρειάζεται 100% focus, όσο προχωράει γίνεται όλο και πιο απαιτητικό, θέλει επιμονή και αντανακλαστικά για να μάθεις όλο το moveset, δεν πρόκειται να σου χαριστεί πουθενά. Για solo play χωρίς να εμβαθύνεις και πολύ στα υπόλοιπα που έχει, το timing στο dodge/deflect είναι τα πιο αυστηρά που έχω δει ποτέ σε τέτοια παιχνίδια, μιλάμε για frame-perfect καταστάσεις σε πάρα πολλά delay-attacks που το final hit συνήθως σου έρχεται με ταχύτητα φωτός πάνω σου, χρειάζεται δηλαδή να αντιδράς ενστικτωδώς, αποκτώντας τον ρυθμό της μάχης από τα πολλά tries που θα έχεις κάνει. Για hardcorάδες τους κλείνει το μάτι και δεν είναι απλά δύσκολο, είναι δουλεμένα δύσκολο για να σε κάνει να γίνεις καλύτερος, ακροβατεί στο γλυκό σημείο των άδικων-δίκαιων attacks χωρίς να ξεπερνάει το όριο εκτός από πολύ μικρές εξαιρέσεις. Δεν πίστευα ότι κάτι τυχαίοι από την Κορέα θα δίνανε τόσο σημασία στο σύστημα μάχης και θα μελετούσανε τόσο πολύ την έκβαση των καταστάσεων σε κάθε attack σε συνάρτηση με την αντίδραση του παίκτη, ώστε να μην μπορεί να το κάνει εύκολα exploit. Από εκεί και πέρα χρησιμοποιεί οτιδήποτε υπάρχει στο textbook που έχει δημιουργήσει η FromSoftware.

Η δομή του παιχνιδιού είναι souls και δεν θέλει να κρυφτεί καθόλου, δεν τους νοιάζει να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο ώστε να ξεχωρίσουν χωρίς να υπάρχει λόγος. Όποιος έχει παίξει souls θα νιώσει σαν το σπίτι του, αυτό που θέλουν είναι να δώσεις βάση στην μάχη και να περάσεις καλά σε αυτό το κομμάτι. Το upgrade system, το leveling, τα stats, armor, items κτλπ είναι ατόφια αντιγραφή απο τα souls με άλλα ονόματα και υλοποίηση. Απλά προσθέσανε ή αλλάξανε τον τρόπο που τα αποκτάς κάποια απο αυτά ώστε να το κολλήσουν περισσότερο με το vibe του Πινόκιο και την φιλοσοφία του παιχνιδιού. Π.χ. Τα estus το αναβαθμίζεις μέσα απο skill tree (την μηχανική «καρδιά» του Πινόκιο), αντί να βρίσκεις τα ανάλογα items στον κόσμο να τα δίνεις στο ανάλογο NPC και να σου αυξάνει τα uses.
Επίσης το skill tree έχει πάρα πολλά βασικά πράγματα που κατ’ εμέ θα έπρεπε να υπάρχουν εξαρχής στο βασικό κινησιολόγιο του χαρακτήρα. Όπως είναι τα upgrades στα dodges και τώρα στο 4ο level είδα skill που ξεκλειδώνεις ability που μπορείς να κάνεις dodge τα Fatal attacks που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν μπορούσες να τα dodg-άρεις και ήθελαν perfect deflect. Σου δίνει δηλαδή στο μέσο του παιχνιδιού ένα πράγμα που μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που αντιδράς σε κάποια πράγματα και να αλλάξουν το playstyle σου. Ίσως να θέλουν να αναθερμάνουν τον ενδιαφέρον σου στην μάχη απο αυτά που έχεις μάθει έως τώρα και να σε κάνουν να αλλάξεις λίγο το πως παίζεις ώστε να μην καταντήσει μονότονο, δεκτό, απλά θεωρώ καλύτερο να έχεις ατόφια όλες τις βασικές -απαραίτητες- κινήσεις που μπορεί να κάνει ο παίκτης ώστε να έχεις χρόνο να τελειοποιηθείς σε αυτές και να αισθάνεσαι το movement του χαρακτήρα σου σαν προέκταση των χεριών σου, μαθαίνοντας τα animations και τα recovery frames χωρίς καν να χρειάζεται να τον κοιτάς.

Το βάρος του χαρακτήρα είναι.. δύσκαμπτος, βαρύς και δεν ανταποκρίνεται γρήγορα… σαν κούκλα (lol), δεν είναι ευέλικτος και μπορεί να σε ξενερώσει στην αρχή το πως κινείσαι. Δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο εύκολα strafing τριγύρω απο τους εχθρούς, έχουν, τις περισσότερες φορές, on-point tracking και AOE attacks ώστε να κάνουν counter το συγκεκριμένο playstyle. Μπορείς να παίξεις με spacing αν μάθεις την πορεία κάποιου combo και να μείνεις στο κατάλληλο σημείο αλλά συνήθως το final attack κάνει 100% tracking πάνω σου (περισσότερο στα bosses και στους δυνατούς εχθρούς, παρά στα απλά mob-ακια). Το deflect είναι η πιο δυνατή άμυνα σου, και το συνοδεύουν το block και το dodge. Στο block περνάει cheap damage αλλά έχει το rally system απο το bloodborne, που σημαίνει ότι άμα κάνεις μετά επίθεση στον εχθρό θα πάρεις κάποιο απο το health που έχασες πίσω, επίσης θα πάρεις πίσω health αν αντι για attack κάνεις perfect deflect (αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα).

Το παιχνίδι δεν έχει φτιαχτεί για να παιχτεί 100% με deflect όπως ήταν το Sekiro, θέλει από σένα να χρησιμοποιήσεις και το dodge και το block. Υπάρχει περίπτωση που ένα boss θα το παίξεις full deflect και το επόμενο να το περνάς πιο εύκολα με dodges λόγου του ότι έχει υπερβολικά γρήγορα combos και δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Με λίγα λόγια σου ζητάει να αποκτήσεις την αίσθηση της μάχης και να χρησιμοποιήσεις όλο το ρεπερτόριο που σε δίνει. Δεν θέλει να είναι μονοδιάστατο πάμε με ένα τρόπο στα πάντα μέχρι τέλους, θέλει να σε κάνει να χορέψεις σε κάθε boss fight. Εν τέλει όμως το deflect θα είναι το πιο απολαυστικό και το πιο challenging να κάνεις και θα σου δίνει την καλύτερη αίσθηση όταν το πετυχαίνεις σε πολλαπλά attacks ταπεινώνοντας το boss (όπως ακριβώς και στο Sekiro, ένιωθες οτι κατέκτησες το παιχνίδι όταν μάθαινες όλα τα deflect timings).

Με τα όπλα έτσι όπως τα έχουν κάνει που σπάει η λαβή με την λεπίδα μπορείς να κάνεις συνδυασμούς και να πειραματιστείς αλλά θα σε περιορίσουν τα stats, δηλαδή κάποια λαβή που είναι για stab δεν θα ταιριάξει σωστά με μια λεπίδα που έχει κατασκευαστεί για slash (στο λέει με ένα βελάκι που δείχνει προς τα κάτω όταν πας να συναρμολογήσεις το weapon). Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το όπλο ακόμα και έτσι, απλά θα χάνεις attack damage. Επίσης τα boss weapons είναι τα καλύτερα με τα πιο ενδιαφέροντα moveset και τα συγκεκριμένα δεν αποσυναρμολογούνται. Tέλος έχουν πάρει το weapon art system από το Dark souls 3 με κάθε όπλο (λαβή/blade) να έχει κάποια special move καταναλώνοντας fable (το «mana» του παιχνιδιού).

Τώρα για κάποιον που δεν έχει παίξει ποτέ souls θα τα βρει σκούρα, είναι σαν να του λες πάρε το Sekiro. Αλλά…. υπάρχουν και κάποιες ευκολίες στο παιχνίδι (όπως και σε όλα τα souls) που θα στο γυρίσουν στο easy-mode. Κάθε boss από έξω έχει το spectre pool που καλεί το κλασσικό summon, επίσης έχει ειδικό item (ένα κύβο) που μπορεί να του βάλεις μέσα κάποια buffs, ειδικά γι’ αυτό το spectre ώστε να του buff-άρει το dmg, να το κάνει heal, να τραβήξει όλο το aggro κοκ. Επιπλέον τα throwables items κάνουν αρκετό dmg και έχουν καλό tracking και μεγάλο range ώστε να γίνουν viable (υπάρχουν skills ειδικά για αυτά στο skill tree). Και σε συνδυασμό με το Legion Arm (όπως ήταν το prosthetic του Sekiro) μπορείς να προσεγγίσεις από απόσταση το boss και να του κάνεις το λεγόμενο “τσάτσικο” damage.
Μου αρέσει επίσης που στο healing system βάλανε να μπορείς να πάρεις πίσω 1 heal αν έχεις ξεμείνει, αρκεί να δώσεις μερικά hits, κάνοντας έτσι πιο ωραίο το exploration και σου δίνει την αίσθηση να μην χάνεις ποτέ ελπίδα άμα ξεμείνεις από heals.

Το σκηνικό, η ατμόσφαιρα, η μουσική όλα μου θυμίζουν Bioshock infinite με δόσεις Dishonored σε βικτωριανό σαπισμένο-μουχλιασμένο περιβάλλον στυλ Central Yharnam του Bloodborne. Δεν έχει τόσο πολύ λεπτομέρεια στα περιβάλλοντα και το level design δεν ειναι στα ίδια επίπεδα με κάποιο της From, ούτε έχει κρυφές περιοχές και πολλαπλά μονοπάτια ώστε να βρεθείς κάπου που ίσως θα έπρεπε να έρθεις αργότερα, δεν έχει δηλαδή αυτό το ψευτό-open world που έχουν τα souls της From, είναι Linear, σκοτώνεις boss προχωράς μπροστά στο επόμενο boss, κοκ. Έχει κάποια quest απο NPCs και κάποιους γρίφους που συναντάς στα παραθύρια στυλ Bloodborne που θα σε κάνουν να γυρίσεις σε κάποιες πίσω περιοχές να πάρεις κάποια extra items αλλά μέχρι εκεί. Τα levels είναι τυπικά με καταστάσεις που έχεις ξαναδεί σε άλλα souls-like, παγίδες, shortcuts, κρυφά loots. Ο κόσμος είναι συνδεμένος αλλά είναι σαν να βρίσκεται πάνω σε μια ίσια γραμμή, δεν μπορείς να αποκλίνεις και να χαθείς, το πολύ πολύ να κάνεις μια μικρή λούπα εντός του level και να ξανά-συνεχίσεις ευθεία. Αυτό είναι που δεν μπορούν να το κάνουν εύκολα όποιος κάνει souls-likes, είναι το δυνατό χαρτί του Miyazaki, ξέρει να δημιουργεί ενδιαφέροντα levels δίνοντας τους μια ζωντάνια για εξερεύνηση.

Εξαιρετικό παιχνίδι, φτιαγμένο με αγάπη, όρεξη και προσοχή, love letter για τους souls-sekiro fans, χτυπάει έντονα πολλά από τα κουμπιά που θα χτυπούσε ένας κανονικός τίτλος της From και σε κάνει να θέλεις να το συνεχίσεις μέχρι τέλους και να γίνεσαι καλύτερος σε κάθε level. Απλά όπως σε κάθε νέο απαιτητικό παιχνίδι θέλει στην αρχή τον χρόνο του μέχρι να σου κάνει λίγο κλικ το playstyle του, και να μην πας προκατειλημμένος ότι θα παίξεις ακόμα μια αντιγραφή των souls, ένα ακόμα souls-like. Εξαιρετικό performance στο PC να σημειώσω και αυτό για το τέλος.

To κανάλι του Διαμαντή : Adamantius – YouTube