Call of Duty Black Ops 6 | Review by Raphael
Είναι καθήκον σου να το παίξεις!
Το να περιμένει κανείς από το εικοστό πρώτο παιχνίδι της σειράς να ανακαλύψει ξανά το τροχό και να
καινοτομήσει είναι απατηλό όνειρο. Παρ’ όλ’ αυτά το έβδομο ( όγδοο αν μετρήσουμε και το Call of
Duty: World at War) παιχνίδι της σειράς Black Ops αποτελεί ένα από τα καλύτερα CoD παιχνίδια και
μια επιστροφή στην υψηλή ποιότητα. Αυτή που θα σκότωνε το Gamepass και οι συνδρομές γκουχ
γκουχ. Το Black Ops 6 λοιπόν παραδίδει ένα εξαιρετικό single player Campaign αλλά και ένα πολύ
πλούσιο και καλοστημένο Multiplayer με πληθώρα περιεχομένου.
Μετά την “αποτυχία“ του Call of Duty Modern Warfare III, η Activision ήταν πραγματικά με την πλάτη
στο τοίχο και έπρεπε να παραδώσει κάτι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Η Activision παρέδωσε ίσως το
καλύτερα CoD των τελευταίων ετών. Κι εδώ θα ρωτήσει εύλογα κανείς. Πώς γίνεται αυτό; Οι λόγοι
είναι δύο. Πρώτον την ανάπτυξη δεν ανέλαβε η Visceral Games, αλλά οι Treyarch και Raven Software
και δεύτερον o κύκλος ανάπτυξης ήταν τέσσερα χρόνια.
Campaign
To single player campaign του παιχνιδιού ήταν μια μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Η ιστορία είναι
ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη και με καλή ροή, ώστε να μη βαριέσαι. Καθ’ όλη τη διάρκεια του σου
δημιουργείται το ενδιαφέρον να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και
δένεσαι μαζί τους. Ειδικά αν επενδύσεις το χρόνο να τους μιλήσεις στο αρχηγείο ανάμεσα στις
αποστολές. Για τους βετεράνους σημειώνω ότι γνωστοί χαρακτήρες της σειράς κάνουν την εμφάνιση
τους αλλά δε θα επεκταθώ για ευνόητους λόγους. Φυσικά ούτε η ιστορία, ούτε η ερμηνεία παίρνει
κανένα βραβείο, αλλά για CoD Campaign, είναι ότι πρέπει. Υπάρχει και μια ωραία ανατροπή προς το
τέλος του Campaign. Προσωπικά όμως, ήταν κάτι που το είχα σκεφτεί λίγο πριν τη μέση του παιχνιδιού
και πιστεύω θα φανεί προβλέψιμη σε αρκετούς παίχτες. Οπότε δε νομίζω ότι κάποιος θα σκίσει και τα
ρούχα του από τον ενθουσιασμό.
Για όσους πρόλαβαν τα 90s, τα γεγονότα τους και τις ταινίες της εποχής το παιχνίδι θα είναι νοσταλγικό και θα τους κάνουν να γουστάρουν καθώς σε αρκετά σημεία η δράση είναι απαράμιλλη, η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη και ο παίκτης νιώθει πραγματικός action hero από ταινία του 90.
Τι κάνει όμως το campaign να ξεχωρίζει από άλλα; Η ποικιλία των αποστολών. Σε ένα παιχνίδι αυτού
του είδους δε μπορείς να περιμένεις ούτε πολλές εκπλήξεις ούτε κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο που να
ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Στο Black Ops 6 όμως κάθε αποστολή είναι διαφορετική από τη
προηγούμενη. Υπάρχουν κλασικές αποστολές σε ημι-ανοιχτό χώρο. Stealth αποστολές, είτε εξ
ολοκλήρου ούτε εν μέρη. Φυσικά οποιαδήποτε στιγμή ο παίκτης μπορεί να αποφασίσει να τα κάνει
όλα ρημαδιό και στο stealth να πάει περίπατο κι εκεί αρχίζει ο κακός χαμός. Μόνη εξαίρεση ένα, δύο
σύντομα σημεία όπου το stealth είναι υποχρεωτικό. Το stealth όμως δεν είναι απλά πας σκυμμένος και
ρίχνεις με ένα πιστόλι και σιγαστήρα. Υπάρχουν πολλές επιλογές όπως να πετάξεις μαχαιράκι, να
βγάλεις κάποιον εχθρό αθόρυβα νοκ άουτ και να στρέψεις την προσοχή τους κάπου αλλού. Δε
τελειώνει όμως εκεί. Υπάρχουν κομμάτια όπου πραγματικά θυμίζουν spy movies και κομμάτια που δεν
έχουν να ζηλέψουν τίποτα από σκηνές δράσεις σε μεγάλα blockbusters. Ο παίκτης είναι undercover και
έχει πολλαπλές επιλογές για να πετύχει το στόχο του, ο οποίος ξανά ποικίλει, από το σαμποτάζ
εχθρικών οχημάτων σε εχθρικά στρατόπεδα, μέχρι τη φωτογράφιση της κόρης του οφθαλμού ενός
πολιτικού. Το ότι μπορεί να τα καταφέρει ο παίκτης με διαφορετικούς τρόπους είναι κάτι που δεν
περιμένεις από ένα CoD παιχνίδι και σίγουρα δίνει αρκετούς πόντους στο κομμάτι του replayability.
Πέρα από το stealth υπάρχει και άπειρο πιστολίδι. Υπάρχουν κλασικά linear missions σε κλειστούς
χώρους από κασίνο, μέχρι το παλάτι του Σαντάμ, αλλά και open world αποστολές, όπου δίνεται η
δυνατότητα στον παίχτη να χρησιμοποιήσει όχημα για να διευκολύνει τη μετακινησή του, εναέριους
βομβαρισμούς, να κάνει side missions και να πάρει τον έλεγχο του πολυβόλου ενός ελικοπτέρου. Για
μένα το παίχνιδι πραγματικά πέτυχε την τέλεια ισορροπία όλων αυτών και τα έκανε όλα σε
τουλάχιστον ικανοποιητικό βαθμό.
Τα καλά όμως δε σταματούν εκεί. Υπάρχουν σημεία που θυμίζουν ΑΑΑ μεγαθήρια όπως το Bioshock
(για τους περισσότερους αυτή θα είναι και η καλύτερη αποστολή) και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν
από μεγάλα παιχνίδια άλλων ειδών. Πραγματικά θέλω στο επόμενο να ενισχύσουν όσο γίνεται αυτό το
στοιχείο. Ένα άλλο κομμάτι που μου άρεσε πολύ ήταν η ενσωμάτωση πολύ απλών τεχνολογικών
γρίφων. Αυτοί είναι κομμάτι των αποστολών, συνήθως όχι υποχρεωτικό, αλλά είναι απλά μια
παραπάνω επιλογή για το πως θα φέρεις εις πέρας την αποστολή. Βέβαια σε ελάχιστα σημεία είναι
υποχρεωτικοί αλλά είναι πραγματικά πανεύκολοι και δε νομίζω η συντριπτική πλειοψηφία των
παιχτών την παραμικρή δυσκολία στην επίλυση τους. Στις περισσότερες αποστολές ο παίχτης μπορεί
να εντοπίσεις ένα ή περισσότερα χρηματοκιβώτια, τα οποία για να τα ανοίξει πρέπει να λύσει ένα
πανεύκολο puzzle σε ένα κοντινό ραδιοφωνάκι που θα του δώσει το συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου.
Για κάθε χρηματοκιβώτιο που ανοίγει, ανταμείβεται με 1000 δολάρια που μπορεί να τα
χρησιμοποιήσει για την αναβάθμιση των όπλων, της ζωής και γενικά του εξοπλισμού του. Φυσικά σε
κάθε αποστολή του παιχνιδιού θα βρει λεφτά με το κιλό κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή και
σταθερή βελτίωση του χαρακτήρα μας. Όλο αυτό το κομμάτι των puzzles κορυφώνεται στο αρχηγείο
όπου υπάρχει ένα ακόμη χρηματοκιβώτιο. Για να το ανοίξει αυτό θα πρέπει να λύσει μια σειρά από
puzzles. Αυτό πραγματικά μου θύμισε Resident Evil παιχνίδι και ήταν ένα στοιχείο που μου άρεσε πολύ.
Για όσους βαριούνται να ασχοληθούν είναι εντελώς προαιρετικό, οπότε μην ανησυχείτε. Για τους
υπόλοιπους, θα σας παρότρυνα να ασχοληθείτε το νωρίτερα δυνατό!
Τελειώνοντας, το καλύτερο στοιχείο όμως του Campaign είναι πως κατάφερε να ενσωματώσει τέλεια
τα υπόλοιπα modes του παιχνιδιού, όπως τα zombies. Ακούγεται γελοίο κι όμως δεν είναι καθόλου.
Στα 2 σημεία που ενσωματώθηκαν τα zombies έγινε με τόσο έξυπνο τρόπο που όλα βγάζουν νόημα. Δε
θα δώσω περισσότερες λεπτομέρειες γιατί δε θέλω να χαλάσω την έκπληξη για όσους το παίξουν.
Multiplayer
Ας πούμε και λίγα λόγια για το Multiplayer κομμάτι του παιχνιδιού. Call of Duty χωρίς multiplayer είναι
σαν φαγητό χωρίς αλατοπίπερο. Απλά δε γίνεται!!! Παρ’ όλο που αυτού του είδους τα FPS δεν είναι η
προτίμηση μου, ευτυχώς αναφέρω ότι με το συγκεκριμένο έχω περάσει τέλεια. Ίσως φταίει το ότι είχα
καταπληκτική παρέα, αλλά για αυτό δεν είναι τα multiplayer; Για να περάσεις ωραία μαζί με φίλους.
Το mutiplayer αποτελείται από 2 μεγάλα κομμάτια. Τα zombies και το πιο κλασικό multiplayer. Στα
zombies καλείσαι να επιζήσεις κύματα ορδών από zombies. Μόλις σκοτώσεις το τελευταίο zombie του
wave ξεκινά το επόμενο. Αυτό αλλά και πολλούς άλλους μηχανισμούς του mode, το παιχνίδι δε τους
εξηγεί. Οπότε θα σας πρότεινα στην αρχή να παίξετε μαζί με κάποιο φίλο που το γνωρίζει καλά ή να
δείτε κάποιο βίντεο. Δεν είναι υποχρεωτικό να παίξετε με άλλους. Μπορείτε να παίξετε το mode και
ολομόναχοι. Στην περίπτωση αυτή μάλιστα έχετε pause και save (αν δε κάνω λάθος). Για την ώρα
υπάρχουν 2 χάρτες αλλά σύντομα θα προστεθούν κι άλλοι. Κάθε χάρτης έχει διάφορες επιλογές για
power ups, το βασικότερο είναι η αναβάθμιση του όπλου, όμως υπάρχουν πολλές άλλες επιλογές από
την αγορά extra όπλων μέχρι την αγορά διάφορων άλλων power ups από vending machines κλπ. Θα
πρέπει όμως να χρησιμοποιείτε και μέρος των χρημάτων σας για να ανοίγετε κομμάτια του χάρτη.
Πέρα από αυτά σε κάθε χάρτη υπάρχει ένα βασικό quest, challenges αλλά και καταπληκτικά easter
eggs τα οποία θα σας δώσουν κάποιο εξωφρενικό power up με το οποίο θα γουστάρετε και θα
γελάσετε με τη ψυχή σας. Τέλος, κάθε μερικά waves μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα μηχανισμό που
λέγεται exfil. Αυτό καλεί στο επόμενο wave ένα exfil ελικόπτερο. Για να το πάρεις όμως και να φύγεις
πρέπει να καθαρίσεις το κύμα σε συγκεκριμένο χρόνο, πράγμα που μπορεί να γίνει πολύ δύσκολο σε
μεγάλα waves. Αν δεν έχεις χάσει το exfil για ένα zombie μποσάκι που ξέμεινε, τότε δε ξέρεις τι θα πει
ξενέρωμα.
Το άλλο μεγάλο κομμάτι του multiplayer είναι το κλασικό multiplayer. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο
ατού του παιχνιδιού. Η συνταγή δεν έχει αλλάξει πολύ, αλλά μια τεράστια αλλαγή είναι πως ο παίχτης
μπορεί να τρέξει, να κάνει slide και άλμα με crawl προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αυτό σε συνδυασμό
με τη πολύ γρήγορη κίνηση του χαρακτήρα, δίνει τεράστια έμφαση στο movement. Με εξαίρεση
ελάχιστους χάρτες, όπου μπορούν να εφαρμοστούν camping στρατηγικές το movement είναι
περισσότερο από ποτέ κυρίαρχο στοιχείο. Υπάρχουν πολλοί χάρτες, 13 + 4 (ανάλογα το mode) και με τη season 1 θα προστεθούν κι άλλοι. Ο παίκτης μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικά loadouts. Σε κάθε
loadout μπορεί να διαλέξει το βασικό του όπλο, δευτερεύον όπλο, εξοπλισμό όπως χειροβομβίδες,
flash grenades κλπ. Όσο παίζει ανεβαίνει level και ξεκλειδώνει νέα όπλα. Όσο παίζει με κάθε όπλο
ανεβαίνει level και στο όπλο και ξεκλειδώνει νέες επιλογές για attachments του όπλου (π.χ.
σιγαστήρα). Προσωπικά αυτό το σύστημα με κουράζει πολύ. Πρώτον γιατί χρειάζεται πολύ grind και
δεύτερο γιατί είναι άδικο προς νέους παίχτες. Τα cheats στο παιχνίδι φυσικά πάνε σύννεφο, όπως και
σε κάθε call of duty. Παράλληλα, υπάρχει crossplay, αλλά οι κονσόλες θα έλεγα έχουν μεγάλο
πλεονέκτημα καθώς το aim assist είναι κατά τη γνώμη μου υπερβολικό.
Υπάρχουν 8 βασικά modes στα οποία έχουμε 2 ομάδες από 6 παίχτες, Team Deathmach (το κλασικό),
Domination (3 control points), Search and Destroy (το counter strike από τα Lidl), Kill Confirmed (κάθε εχθρός που σκοτώνεις αφήνει για λίγο ένα dogtag το οποίο πρέπει να μαζέψεις εσύ ή κάποιος από την ομάδα σου για να πάρετε πόντο), Hardpoint (ένα control point που κάθε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μετακινείται σε άλλο σημείο του χάρτη, όσο το κρατά μία ομάδα μαζεύει πόντους),
Headquarters (ένα control point που όποια ομάδα το πάρει πρώτη παίρνει πόντους και σταματά μόλις
το πάρει η άλλη ομάδα, τότε το δημιουργείται νέο σε άλλο σημείο του χάρτη), Kill Order (σε κάθε
ομάδα υπάρχει ένας High Value Target – HVT. Στόχος κάθε ομάδας είναι να σκοτώσει τον HVT της
άλλης και να προστατεύσει το δικό της. Όταν ο HVT πεθάνει τότε θα γίνει κάποιος άλλος παίχτης της
ομάδας), Control (Η μία ομάδα προστατεύει 2 control points και η άλλη πρέπει να τα καταλάβει πριν
λήξει ο χρόνος. Και οι 2 ομάδες έχουν συγκεκριμένο αριθμό ζωών. Μόλις τελειώσει ο γύρος οι ρόλοι
αντιστρέφονται). Ένα τελευταίο βασικό mode είναι το free for all όπου 8 παίχτες διαγωνίζονται για το
ποιος παίκτης θα πάρει τα περισσότερα kills (deathmatch ουσιαστικά). Πέρα από τα βασικά mοdes
όμως υπάρχουν και κάποιες ακόμα επιλογές Nuketown 24/7 (διάφορα modes μόνο στο χάρτη
Nuketown), infected (ένας τυχαίος παίκτης γίνεται zombie με άπειρες ζωές και προσπαθεί να κάνει και
τους υπόλοιπους. Όποιος πεθάνει γίνεται κι αυτός zombie) και gunfight (τυχαίες κλάσεις και όπλα
χωρίς respawn). Με την έλευση της season 1 θα προστεθούν κι άλλα. Έπαιξα όλα τα modes πάρα πολύ
(στις πρώτες 3 μέρες είχα κάνει ήδη prestige το χαρακτήρα μου) και διασκέδασα με όλα.
Τελικός Βαθμός: 9/10
Campaign: 9/10
Multiplayer 8.5/10
Μία δεύτερη γνώμη από τον Focko
Μια Έκπληξη που Διέλυσε τις Προκαταλήψεις μου
Πριν ξεκινήσω το review μου, ήμουν αρκετά προκατειλημμένος για αυτό το παιχνίδι, κυρίως επειδή είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το online κομμάτι του. Ωστόσο, έχοντας συνδρομή στο Game Pass (που έφτανε στο τέλος της), αποφάσισα με βαριά καρδιά να ασχοληθώ με το campaign. Ο λόγος που το ξεκίνησα ήταν γιατί είχα παίξει παλιότερα ένα campaign του Battlefield, το οποίο μου άρεσε πολύ.
Ξεκίνησα, λοιπόν, το παιχνίδι, το οποίο με έβαλε κατευθείαν στο πεδίο μάχης. Οι πρώτες εντυπώσεις δεν ήταν θετικές. Είμαι συνηθισμένος από τη σειρά Halo, και το AI των αντιπάλων φάνηκε κάπως φτωχό, ενώ το stealth δεν ήταν τόσο ρεαλιστικό όσο θα περίμενα σε σχέση με άλλα παιχνίδια (Τomb Raider, Sniper Elite). Το αποτέλεσμα ήταν ότι, πριν καν τελειώσω την πρώτη αποστολή, αποφάσισα να το ξαναρχίσω, ανεβάζοντας τη δυσκολία από Regular ένα επίπεδο παραπάνω (Hardened). Με αυτή την αλλαγή, αν και τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν σημαντικά, το παιχνίδι έγινε λίγο πιο απαιτητικό. Να σημειώσω εδώ ότι δεν είμαι έμπειρος παίκτης FPS (από online έχω παίξει το Counter Strike 1.6 (σε Lan Party) πριν πολλά χρόνια, τότε που είχαμε CRT οθόνες), ενώ στο online mode που δοκίμασα λίγο αφού το τελείωσα σπάνια κατάφερνα να πετύχω ένα kill (για την ακρίβεια ένα μόνο πέτυχα και αυτό από τύχη). Για να μην πολυλογώ, ετοιμαζόμουν για ένα πανηγυρικό uninstall, αλλά αποφάσισα να δώσω μερικές ακόμη ευκαιρίες στις επόμενες αποστολές – κάτι που δεν μετάνιωσα καθόλου.
Η ιστορία εκτυλίσσεται λίγο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κάπου το 1991, όπου εμείς και η ομάδα μας, πράκτορες της CIA με επικεφαλής τον Frank Woods, προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις ρίζες μιας μυστικής οργάνωσης, της Pantheon, που σχεδιάζει να εξαπολύσει ένα βιολογικό όπλο. Η ιστορία έχει πολλές ανατροπές και κάθε αποστολή προσφέρει κάτι διαφορετικό. Σε μία αποστολή θα νιώσετε σαν να παίζετε ένα με γρίφους τύπου James Bond, ενώ σε άλλες θα νομίζετε πως παίζετε Battlefield, Wolfenstein, και Sniper Elite. Μέχρι το τέλος, το campaign δεν με κούρασε, ενώ τα πολλά auto–save απέτρεψαν την απογοήτευση μου όταν έχανα.
Ο ήχος, η μουσική και η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού ήταν εξαιρετικά. Ωστόσο, υπήρχαν κάποια αρνητικά σημεία. Το AI των αντιπάλων ήταν μέτριο, και η απουσία του Quick Resume στο Xbox ήταν ενοχλητική – κάθε φορά που επέστρεφα στο παιχνίδι έπρεπε να ξανασυνδεθώ στους servers–. Έχοντας το Xbox για 3,5 χρόνια, είναι το μόνο παιχνίδι που δεν υποστηρίζει αυτή τη δυνατότητα. Παίζοντας στο επίπεδο δυσκολίας Hardened (το 3ο από τα 4), χρειάστηκα περίπου 21 ώρες για να ολοκληρώσω, πολύ περισσότερο από τις 6 ώρες που ανέφεραν άλλοι που διάβασα στο internet. Για μένα, η διάρκεια ήταν ιδανική. Επιπλέον, το παιχνίδι μου επέτρεψε να το ολοκληρώσω με αργές, στοχευμένες κινήσεις, όχι με γρήγορες κινήσεις που βασίζονται σε αντανακλαστικά τα οποία δεν έχω αναπτύξει.
Συνοψίζοντας
Ακόμα και αν δεν έχετε ασχοληθεί ποτέ με το Call of Duty ή το online κομμάτι του, αξίζει να ασχοληθείτε με το campaign του συγκεκριμένου τίτλου. Θα ζήσετε νέες εμπειρίες και σίγουρα θα περάσετε καλά.
Βαθμολογία: 8.5/10
-Fockos-
