Η φλόγα (υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό)

«Αγαπητό Dark souls,

ήταν η στιγμή που προσγειώθηκα σε εκείνο το σκοτεινό μέρος. Κοίταξα γύρω μου στα συντρίμμια και μπροστά από την είσοδο με τις γκρίζες, ξεθωριασμένες από τα χρόνια και τον ήλιο κολόνες μπορούσα, πλέον, να την ξεχωρίσω. Ήταν στο κέντρο της σκηνής…σιγόκαιγε τωόντι θελκτική μόνη με τα λεπτά ροδοκόκκινα πέταλα της να αχνοτρέμουν τριγυρισμένα από μια θεϊκή λάμψη.

Με καλούσε να την πλησιάσω να κάτσω δίπλα της, να ξεκουράσω το κουρασμένο  και κοκκαλιάρικο κουφάρι μου. Με έναν δισταγμό να με διακατέχει πλησίασα δίπλα στο δέντρο που δεν είχε βγάλει ποτέ φύλλα. Έστεκε απέναντι στο χάλασμα ξερό και στέρφο σαν να περίμενε κάτι. Τότε… το ένιωσα και εγώ. Με την γαλήνια κύρια θεματική ιδέα του υπόκωφου αρπισμού του ξύλινου σολιστικού έγχορδου ένιωσα αγαλλίαση. Μια ασφάλεια και οικειότητα που μόνο το σπιτικό μου το ίδιο μπορούσε να μου προσφέρει και το μέλλον μπροστά στα μάτια μου σκιαγραφήθηκε ολάκερο.

Η αίσθηση της ομορφιάς της με συνεπήρε σαν μια αποκάλυψη. Δεν το είχα νιώσει ποτέ άλλοτε. Ήταν η στιγμή που αναπτύχθηκε η σχέση μας και αμέσως κατάλαβα ότι θα την επιζητώ σε όλο μου το ταξίδι προς την επιβίωση. Μια φλόγα θα μου δείχνει τον δρόμο…για να συνεχιστεί ο κύκλος.

Το ταξίδι στην ζωή έτσι ξεκινάει, λοιπόν. Απλώνεται ολάκερη η ζωή μπροστά μου να την εξερευνήσω, να την ανακαλύψω, να κάνω λάθη, να μάθω, να πέσω, να σηκωθώ ή και να… πεθάνω.

Ακόμα και στον θάνατο θα είναι εκεί να με περιμένει να μου κρατάει συντροφιά.

Στον δρόμο μου συνάντησα φίλους αλλά και εχθρούς… κυρίως εχθρούς. Αγαπητό Dark souls, όπως την κανονική ζωή έτσι και εδώ μου πρόσφερες απλόχερα μια αρμάδα εργαλεία και εφόδια να επιβιώσω αλλά μονάχα ένα αντικατόπτριζε πλήρως την καθημερινότητα μου και με οδήγησε στην πρόοδο.

Το parry αποτέλεσε την κίνηση που με έκανε να ρισκάρω ώστε να ανταπεξέλθω στις κακουχίες του ταξιδιού. Σε περίπτωση που το πετύχαινα με ανταμοιβές με ένα τελειωτικό χτύπημα στις δυσκολίες που περνάω.

Σε περίπτωση όμως αποτύγχανα με τιμωρούσες για το ρίσκο που τόλμησα να πάρω.

Έτσι δεν λειτουργεί και η ζωή;

Κάθε μέρα βρισκόμαστε σε έναν κύκλο αποτυχιών και επιτυχιών. Είναι στην ανθρώπινη φύση μας να σταθούμε απέναντι στην δυσκολία και να ρισκάρουμε να την αντιμετωπίσουμε. Μέχρι που φτάνει η στιγμή που όλοι λυγίζουμε και εν τέλη υποκύπτουμε στον θάνατο.

Εσύ όμως μου έμαθες να μην τον φοβάμαι αλλά να τον συνηθίσω και να συμφιλιωθώ μαζί του καθώς θα τον αντικρίσω πολλές φορές σε αυτό το ταξίδι. Τόσες πολλές φορές που ο θάνατος καταλήγει να είναι μια εθιμοτυπική τελετή ήττας.

Μέσα από την ήττα κατανόησα την ωμή σκληρότητα της ζωής και ασύνειδα πρωτόγονα ένστικτα ξαναγεννήθηκαν ενώ αποτέλεσες την οδό που τα πάθη βρήκαν την τρομερή τους διέξοδο.

Πολύπλοκοι διάδρομοι, δαιδαλώδης δρομάκια,  περίτεχνα επαναλαμβανόμενες κινήσεις παρέσυραν το μυαλό μου, καθώς περνούσα από περιοχή σε περιοχή σε ένα είδος ονειροπολήματος σε μια μάλλον παθολογική κατάσταση ονείρου που με έκανε μην πάρω χαμπάρι ότι ο ήλιος βασίλευε ακόμη.

 

Praise the Sun!

 

Με αγάπη, Chosen Undead»