Η νοσταλγία, τα underground levels του Miyamoto, οι νέες τεχνολογίες!
Τα σύμβολα του παρελθόντος λειτουργούν ως σύμβολα μιας πιο απλής, πιο ανέμελης εποχής και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μιας εποχής που οι άνθρωποι άρχιζαν να αναπτύσσουν τις δικές τους αξίες και να κατανοούν τον εαυτό τους.
Και ευτυχώς, συνήθως το μυαλό κρατά τις καλές αναμνήσεις περισσότερο από τις κακές, εμφυτεύοντας αυτές τις αναμνήσεις ακόμα πιο σταθερά μέσα μας, καθώς η πράξη της ανάμνησης τους είναι τόσο ωραία.
Με την άφιξη μιας νέας τεχνολογίας όσοι γεννιούνται σε αυτήν θα την αποδεχτούν και δεν θα συνειδητοποιήσουν καν ότι είναι νέα, ενώ όσοι έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θα αισθανθούν κάποια στεναχώρια και θα προτιμήσουν να επιστρέψουν στο δρόμο που τα πράγματα ήταν πριν από τη νέα αυτή τεχνολογία. Όποιος βρίσκεται στη μέση, θα αισθανθεί τον πόνο της μετάβασης!
Η νοσταλγία παρέχει έναν τρόπο αντιμετώπισης αυτού του πόνου και εξηγεί γιατί μπορούμε να νιώθουμε νοσταλγία ακόμα και για τα πιο ανόητα παιχνίδια.
Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι η ποιότητα του παιχνιδιού, αλλά η αίσθηση που νιώθεις όταν το παίζεις. Το οικείο, η απόλαυση να ξαναζήσεις εκπλήξεις μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον που γνωρίζεις καλά, μέσα από τη δύναμη της νοσταλγίας των παιχνιδιών, είμαστε ελεύθεροι να γίνουμε και πάλι παιδιά—να κρυφτούμε μακριά από τον κόσμο των μεγάλων και τις δεσμεύσεις και να ξαναμπούμε στη μαγική σπηλιά όπως είχε μπει ο Miyamoto σε εκείνη την σπηλιά όταν ήταν μικρός, τα περίφημα underground levels στο Super Mario Bros.
Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, υποφέρουμε επειδή θέλουμε πράγματα και πεινάμε για ολοένα και νεότερα. Όταν τα πάρουμε, έχουμε μόνο μια μικρή στιγμή ξεκούρασης πριν ορμήσουμε και κυνηγήσουμε άλλα πράγματα. Αυτό το μοτίβο αλλάζει όταν έρθει μια πολύ ωραία εμπειρία στη ζωή, όποια και να είναι αυτή. Όταν ασχολούμαστε με κάτι όμορφο, η θέλησή αναστέλλεται και η προσοχή μας γίνεται πιο ελεύθερη και πιο αδιάφορη. Δεν σκέφτομαι τι μπορεί να λειτουργήσει για μένα. Το βιώνω για χάρη του, όπως τότε που ήμουν μικρος.
