Achilles: Survivor | Review by Raphael

Όταν η “Αχίλλειος Πτέρνα” σου είναι το «ένα ακόμα run»

Είδος: Bullet Heaven / Action Roguelite Dev: Dark Point Games Vibe: Αίμα, Τροία και ιδρώτας.

Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Από τότε που το Vampire Survivors άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, το Steam έχει γεμίσει με περισσότερους κλώνους κι από τον πόλεμο των κλώνων στο Star Wars. Κάθε franchise που σέβεται τον εαυτό του (και θέλει εύκολες ενέσεις ντοπαμίνης για τους παίκτες του) βγάζει και ένα “Survivor” mode.

Ήρθε λοιπόν η σειρά του Achilles Survivor. Οι δημιουργοί (Dark Point Games SA) μετά το Legends Untold, αποφάσισαν να αφήσει τα soulslike μονοπάτια και να μπουν στην αρένα του “Bullet Heaven”. Το ερώτημα είναι: Είναι άξιος απόγονος του Πηλέα ή απλά ένα asset flip για να περάσει η ώρα; Βάλτε καφέ και πάμε.

Γραφικά που δεν βγάζουν το μάτι (Επιτέλους!)

Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την κλασική “pixel soup” που συνηθίζεται στο είδος. Η Dark Point Games πήρε τη μηχανή γραφικών του Legends Untold και την έριξε στη μάχη. Το αποτέλεσμα; Πανέμορφο.

Βλέπεις καθαρά τον Αχιλλέα, βλέπεις τις λεπτομέρειες στην ασπίδα, και το κυριότερο: όταν η οθόνη γεμίζει με 500 εχθρούς, δεν νιώθεις ότι παίζεις Atari που έπαθε υπερθέρμανση. Ακόμα και στην έκδοση του Nintendo Switch, το παιχνίδι τρέχει απροβλημάτιστα. Τα περιβάλλοντα έχουν βάθος, οι φωτισμοί είναι ατμοσφαιρικοί και τα animations θυμίζουν κανονικό Action RPG και όχι PowerPoint presentation.

Gameplay: Η Οργή του Αχιλλέα (στο Auto-Cast)

Η συνταγή γνωστή: Εσύ κινείσαι, ο Αχιλλέας βαράει αυτόματα (αν και εδώ έχεις και manual επιλογές που κάνουν τη διαφορά). Το twist; Δεν είσαι μόνος. Το παιχνίδι δίνει μεγάλη βάση στο χτίσιμο κατασκευών.

Δεν μαζεύεις απλά XP για να κάνεις το σπαθί σου να βγάζει φωτιές. Χτίζεις πύργους, βάζεις παγίδες και γενικά μετατρέπεις το πεδίο της μάχης σε ένα αρχαιοελληνικό Tower Defense, ενώ εσύ τρέχεις γύρω-γύρω σαν τον Βέγγο σφάζοντας Τρώες. Αυτό το στοιχείο στρατηγικής είναι που το σώζει από το να γίνει αγκαρία και κάνει κάθε run ξεχωριστό.

Το skill tree είναι χορταστικό, οι δυνάμεις έχουν την απαραίτητη “καφρίλα” (ασπίδες που πετάγονται, δόρατα που τρυπάνε δέκα άτομα στη σειρά) και το αίσθημα της δύναμης κλιμακώνεται υπέροχα. Ξεκινάς φοβισμένος και καταλήγεις να είσαι ο Θεός του Πολέμου (συγγνώμη Kratos).

Τι μας χάλασε;

Το Grind: Ναι, είναι survivors game, το περιμέναμε. Αλλά κάποιες φορές νιώθεις ότι πρέπει να λιώσεις σόλες για να ξεκλειδώσεις αυτό το ένα upgrade που θα κάνει τη διαφορά.

Η Ποικιλία: Αν και πανέμορφο, μετά από λίγες ώρες οι εχθροί αρχίζουν να μοιάζουν υπερβολικά γνώριμοι. Θα θέλαμε λίγο περισσότερη τρέλα και ποικιλία εχθρών.

Η Ετυμηγορία του Retropolis

Το Achilles: Survivor δεν ήρθε για να ανακαλύψει τον τροχό (ή τον Δούρειο Ίππο). Ήρθε όμως για να προσφέρει μια πιο “premium”, γυαλισμένη και οπτικά χορταστική εμπειρία σε ένα είδος που έχει πήξει στο pixel art.

Είναι το τέλειο “σφηνάκι”. Μπαίνεις για 20 λεπτά να καθαρίσεις το μυαλό σου, καταλήγεις να παίζεις 3 ώρες προσπαθώντας να βγάλεις εκείνο το boss που σε τρώει λάχανο. Αν σου αρέσει η Ελληνική Μυθολογία και θες να νιώσεις λίγο “Μυρμιδόνας”, αξίζει και με το παραπάνω.

Retropolis Score: 8/10 “Μολών Λαβέ” Must Play αν: Σου άρεσε το Vampire Survivors αλλά θες γραφικά του 2024 και όχι του 1994.

Επίσημη σελίδα: https://darkpointgames.com/games/achillessurvivor/

darkpointgames.com