Zapdim – Πως γνώρισα το gaming

Μαγεία.

   Αυτή η λέξη ταιριάζει προκειμένου να επεξηγήσει το πώς φαίνονταν οι κάθε είδους κονσόλες στα μάτια μου όντας πιτσιρικάς. Η πρώτη και καθοριστική επαφή έγινε στα κλασικά ουφάδικα του χωριού. Μικροί ακόμα, ζητούσαμε το χαρτζιλίκι μας προκειμένου να το κάνουμε εικοσάρικα και πενηντάρικα (δραχμούλες αγαπημένες) και να “ταίσουμε” τις καμπίνες. Double Dragon, Final Fight, Street Fighter, Karnof, Bubble Bubble κι πολλά ακόμα παιχνίδια φάνταζαν σα την επιτομή της τεχνολογικής εξέλιξης στον τομέα της διασκέδασης, κι ενδεχομένως να ήταν. Ονόματα οπως η Capcom, η Neo Geo, η Konami αναβόσβηναν στις οθόνες χωρίς να σημαίνουν κάτι σε εμάς. Μας διαμόρφωσαν όμως όλη την κοσμοθεωρία περί ηλεκτρονικών παιχνιδιών, έστω και υποσυνείδητα.

   Η “δίψα” για περισσότερο παιχνίδι και λιγότερο “χαμένα” κέρματα, με οδήγησαν στην ατάρι. Η κλασική κονσόλα με τα χίλια παιχνίδια και τις άπειρες ώρες διπλού με τους φίλους, με τα ρετρό τζουστικς. Τα γραφικά δε μας ενδιέφεραν τόσο. Εξάλλου το ζητούμενο ήταν η διασκέδαση. Ακολούθησε η Super Nintento κονσόλα, όπου εκεί άρχισα να ασχολούμαι εντονότερα. Ο βραχνάς ήταν πάντα το οικονομικό, αλλά κάτι τα κάλαντα, κάτι οι αγαπημένες γιαγιάδες, κάπως βρίσκαμε την άκρη. Στο σχολείο δε, όλα τα παιδιά έφερναν μαζί τους τη φορητή κονόλα, κυρίως Game Boy και Game Gear. Εγώ είχα μια μαιμουδιά που έπαιρνε δισκετάκια, SuperSonic ή Super Vision αν θυμάμαι καλώς. Το εκτίμησα κι αυτό δεόντως, ας μην είχε το. πολυαγαπημένο Mario ή Sonic. Εξάλλου τα παιδιά ικανοποιούνται και με λιγότερα,

   Κάπως έτσι, σε γενικές γραμμές ξεκίνησα την ενασχόληση με το αγαπημένο μας χόμπυ. Κι ελπίζω να συνεχίσω να το εκτιμώ για πολλά χρόνια ακόμα.