Eternights | Review by Panos Pachos

Αντί προλογου

Ας μην γελιομαστε τα video games δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια υψηλότατου επιπέδου τέχνη, που ναι ξεκινησε ως ψηφιακη διασκεδαση κυρίως για παιδιά και βρήκε τον δρόμο της στα αστικά κέντρα, την εποχή που οι ανοιχτοί χώροι και οι αλάνες λιγόστευαν δραματικά, αλλά εξελίχθηκε σε ένα μοναδικό διαδραστικό μέσο ψυχαγωγίας με υψηλότατη αισθητική αξια και που δύναται να προσφέρει μοναδικές εμπειρίες έως και να δημιουργει, ως ένα βαθμό, συλλογικές μνημες.

Υπαρχει κάτι μεγαλύτερο σε κάθε παιχνίδι που κυκλοφορεί, όπως και σε οποιοδήποτε έργο τέχνης, πέραν της ίδιας της αξίας του έργου. Είναι το τι προσφέρει στο τραπέζι της συζήτησης για το ίδιο το μέσο αλλά και κατά πόσο αλλάζει τα δεδομένα για τον χώρο του μετά την ελευση του.

Εδώ το Eternights έρχεται να κάνει μια ισχυρή δήλωση που όμως θα την αφήσουμε για τον επίλογο αυτού του κειμένου.

Μια κλασική περιγραφή

Τι θα γινόταν αν το Persona είχε action μάχη, εστίαζε πιο πολύ στην εύρεση συντρόφου απ’οτι στην παρέα και ήταν φτιαγμένο από ένα μικρό indie studio;

Αν είχατε ποτέ τέτοια απορία μην ψάξετε παραπέρα το Eternights είναι εδώ για να σας το απαντήσει.

Ένα ντροπαλό αγόρι ετοιμάζεται για το πρώτο ραντεβού του, που κανόνισε μέσω διαδικτυακης εφαρμογής με την βοήθεια του “μπερμπαντη” φίλο του αλλά επειδή αν δεν είχαμε κάποια αναποδια δεν θα είχαμε πλοκή, ένα προβληματάκι προκύπτει, λίγες ώρες πριν κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, όχι σπουδαία πράγματα, απλά ξεκινά η αποκάλυψη ή αλλιώς το τέλος του κόσμου.

Ο πρωταγωνιστής τον οποίο καλούμαστε να ονοματοδοτησουμε, μέσα σε λίγες ώρες, βρίσκεται από το να έχει ως τον κυρίαρχο προβληματισμό του το πώς θα κάνει σεξ, την μοναξιά του δηλαδή που ειδικά στην εφηβεία εκφράζεται με αυτή την ανάγκη πιο έντονα και παρηγοριεται που τουλάχιστον φροντίζει να υπάρχει πάντα δίπλα του ένα κουτί χαρτομάντηλα (…), στο να προσπαθεί να κατανοήσει τι συμβαίνει σε ένα κόσμο που καταρρέει, γιατί οι οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε τέρατα και γιατί βρέθηκε με ένα φωτόσπαθο στο χέρι που του ακρωτηρίασε μια αγνώστου ταυτότητας γυναίκα, καθως επίσης και γιατί βλέπει στα όνειρα του μια μυστηριώδη ύπαρξη να τον κατευθύνει.

Ενώ η ιστορία ξεκινά με εκεινον και τον κολλητό του στην πορεία το καστ εμπλουτίζεται, έρχονται και άλλα ενδιαφέροντα μέλη στην παρέα, κυρίως του αντιθέτου φύλλου και όπως και στην πραγματικότητα, ακόμα και οταν πρόκειται για αγώνα επιβίωσης, αποκτά ένα νέο νόημα μέσα από την επαφή με τους γύρω μας.

Εδώ οι χαρακτήρες θα σου δώσουν την δυνατότητα να “παίξεις” λίγο με το στορυ αλλά καθώς θα αναπτύσσεις τις σχέσεις σου μαζί τους θα αποκτάς πρόσβαση σε νέες δυνάμεις και σε νέες δυνατότητες που θα εμπλουτίζουν την gameplay εμπειρία σου, αλλες σε σημαντικό βαθμό και άλλες σε λιγοτερο σημαντικο.

Στο ελεύθερο χρόνο σου μεταξύ των σημείων σταθμών που θα πρέπει να πετύχεις για να προχωρήσεις την ιστορία (και θα έχουν όλες ένα χρονικό όριο, πχ μέχρι τις 10 του τάδε μήνα), θα έχεις ελεύθερο χρόνο να επιλέξεις με ποιον ήρωα θα περάσεις χρόνο ανάλογα με το τι σε ελκύει ή σε ποιες δυνάμεις θες να επενδύσεις. Εκεί έχεις κάποιες επιλογές εκτός ιστορίες και μερικά ενδιαφέροντα mini games, αλλά τα πιο πολλά δυστυχώς εντελώς ενοχλητικά και χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Κάπως έτσι κινείται το παιχνίδι από τις πρώτες ώρες μέχρι το τέλος του που το κάθε playthrough, αν αποφασίσετε να κάνετε αρκετά, δεν θα κρατήσει ποτέ πάνω από 15 ώρες.

Το κλασσικό ανιερό κυρίως πιάτο

Το παιχνιδι αν και εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει με indie, χάρη στο πολύ εύστοχο artstyle του και μερικες καταπληκτικες σκηνές anime να το εμπλουτίζουν, όταν ξεκινήσει να “ρολαρει” δεν μπορεί να το κρύψει με τίποτα. Που να το πιάσει κανείς και που να το αφήσει. Το επαναλαμβανόμενο gameplay, οι άπειρες δυνατότητες χωρίς να αλλάζουν τίποτα δραστικα στη εμπειρία σου, τα πρόσωπα και οι επιλογές σου γύρω από αυτά που δεν επηρεάζουν ουσιαστικά ούτε ίχνος την ιστορία του παιχνιδιού, τα απλοϊκά ui, τα απότομα game over που εμφανίζονται ξαφνικά, χωρίς καν να προλαβει να δεις τον ήρωα σου να πέφτει κάτω, γενικά ένα χάος που δεν θα εκπλαγώ αν κάποιον τον απωθήσουν σε βαθμό που να μην μπορεί να απολαύσει το παιχνίδι.

Όσα αριθμοί και λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν

Ο Νίτσε έλεγε πως “Οι σκέψεις μας είναι η σκιά των συναισθημάτων μας. Πάντα σκοτεινότερες, πιο κενές και πιο απλοϊκές”. Δεν θέλω ούτε να φανταστώ τι θα έλεγε αν ζούσε σήμερα για την αριθμόλατρεία, που κανείς δεν δίνει ποια σημασία όχι στα κείμενα που είναι προϊόν κάποιας σκεψης έστω αλλά στον αριθμό στο τέλος ενός βίντεο ή στο κάτω μέρος ενός κειμένου και δεν τον ενδιαφέρει καν να μάθει καν με ποιο σκεπτικό προέκυψε.

Σε μια εποχή fanboy-ειδών (κατά το ανθρωπο-ειδων), καμία σοβαρή κουβέντα δεν μπορεί να ανοίξει, καμία σοβαρή σκέψη δεν μπορεί να διεισδύσει το κεφάλι μας αν είναι να μας βγάλει έστω και λίγο από την comfort zone μας, κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να βιωθει αν δεν μας το έχουν επιτρέξει (όταν δεν μας το έχουν επιβάλλει δηλαδη) όσοι θεωρούνται οι ειδήμονες των αριθμών – λόγω αριθμών (πολλά views, πολλά κλικς, πολλα λεφτά κλπ) και της φαιδροτητας που τους διακατέχει.

Ε κάπου εδώ το eternights έρχεται να μας παραδώσει ένα μάθημα αλλά πριν αυτού μια μικρή ιστορία.

Φανταστείτε να υπήρχε ένας άνθρωπος που δούλευε μια κανονική δουλειά, είχε βέβαια τις γνώσεις μέσα από το αντικείμενο της εργασίας του, και μια μέρα έπεσε στα χέρια του ένα video game που τον οδήγησε να επαναπροσδιορίσει τους στόχους του, να παρατήσει την δουλειά του και παρά το τεράστιο προσωπικο κόστος να αφιερώσει τα επόμενα χρόνια της ζωής του να φτιάξει ένα παρόμοιο έργο τέχνης που συνήθως το δημιουργούν ομάδες εκατοντάδων ανθρώπων μόνος του ή σχεδόν μόνος του (προς το τέλος αναγκάστηκε να φτιάξει ένα στούντιο με λιγότερο των δέκα ατόμων που λειτούργησαν επικουρικά).

Το video game που τον οδήγησε να αλλάξει την ζωή του είναι το Persona , αυτή είναι η πορεία δημιουργίας του studio Sai, αυτή είναι η πορεια του Jae Yoo, δημιουργού του eternights. Μια ιστορία τόσο κλισε και απλοϊκή, που σε κάνει να απορεις αν την προσεγγίσεις με λογικούς όρους αλλά και θα υποκλιθείς όταν την αισθανθείς έστω και λίγο.

Αποφωνηση

Αυτή ακριβώς είναι η ουσία του Eternights, ένα video game με πολλα προβλήματα, με τεχνικες αλλα και δομικές αστοχίες, ελαττωματικό μέχρι το μεδούλι αλλά γεμάτο με συναίσθημα, φτιαγμένο με άπειρη αγάπη που αν το αφήσεις να σε αγγίξει θα σε ταξιδέψει. Αν το εξετάσει κανεις με λογική δεν μπορεί να το θεωρήσει τίποτα καλύτερο από μια μέτρια πρώτη προσπάθεια και αλίμονο αν προσπαθήσεις να πείσεις άλλους να το δοκιμάσουν, το πιο πιθανό είναι να σε κράξουν χωρίς να μπορείς να υπερασπιστείς καν την πρόταση σου, με οποιοδήποτε λογικό επιχείρημα. Έτσι δεν προτείνω σε κανέναν το eternights, δεν έχω το παραμικρό να πω για να πείσω οποιονδήποτε, ίσως και εγώ σε άλλες εποχές της ζωής μου να θεωρούσα ότι έχασα τον χρόνο μου, όμως καθώς τα χρόνια περνάνε και ολόκληρο το είναι μας υποτασσεται σε αριθμούς και αν είναι τυχερό σε σκέψεις, είναι μεγάλη ευλογία να μπορείς στα 40φευγα σου να ξενυχτάς λέγοντας “λίγο ακόμα μωρέ να δω τι θα γίνει” και στο φινάλε να νιώθεις μια περίεργη υγρασία κάτω από τα μάτια σου…

Τουλάχιστον φροντίζω να υπαρχει πάντα δίπλα μου ένα κουτί χαρτομάντηλα… 🙂