Alan Wake 2 Review by Stratos Kontekakis
Ξεκίνησα να παίζω το Alan Wake 2 χωρίς να έχω την παραμικρή επαφή με το προηγούμενο παιχνίδι. Είδα απλά ένα βίντεο για να μάθω τι συνέβη στην ιστορία του πρώτου παιχνιδιού (που το θεωρώ πολύ υπερεκτιμημένο από όσα έχω δει) και μπήκα στο παιχνίδι.
Τεχνικά το παιχνίδι είναι άψογο. Τα γραφικά του είναι καταπληκτικά. Τα πρόσωπα των χαρακτήρων, τα animations, οι τοποθεσίες, οι φωτισμοί, όλα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Μεγάλο άλμα σε σχέση με το Control σε αυτόν τον τομέα. Και η μουσική επένδυση και τα ηχητικά εφέ είναι επίσης πολύ όμορφα.
Πάμε τώρα στα πιο σημαντικά θεωρώ, με πρώτο την ιστορία και το σενάριο. Επειδή πολλοί έχουν επιφυλάξεις, το σενάριο είναι σχετικά κατανοητό. Εγώ κατάλαβα μια χαρά τι συνέβη στο παιχνίδι χωρίς να χρειαστεί να δω βίντεο στο Youtube για επεξήγηση. Έχει βέβαια αρκετά σημεία «ψαγμένα» ας το πούμε και πολλές φαμφάρες, τα οποία εμένα προσωπικά δεν με εντυπωσιάζουν ούτε με ψαρώνουν, αλλά αντιθέτως με κουράζουν. Στο τέλος βέβαια είναι ολοφάνερο ότι θα ακολουθήσει και επόμενο παιχνίδι. Σε γενικές γραμμές είναι καλό το σενάριο, θεωρώ όμως πολύ υπερβολικά τα περί κορυφαίου horror σεναρίου που άκουσα. Για μένα δεν ακουμπάει κανένα Silent Hill. Άντε να το θεωρήσω καλύτερο από το σενάριο του Downpour που ήταν και το πιο αδύναμο.
Γενικά ενώ το Alan Wake 2 στο gameplay είναι ένα ξεκάθαρα survival horror παιχνίδι, στο είδος ταλαντεύεται ανάμεσα στο ντεντέκτιβ και το horror στοιχείο. Πιο πολύ ντεντέκτιβ θα το έλεγα, καθώς αν εξαιρέσεις ορισμένα jump scares δεν τρόμαξα πουθενά. Είναι γεγονός ότι δανείζεται πολλά στοιχεία από άλλα παιχνίδια και σειρές. Twin Peaks δεν έχω δει, αλλά έχοντας παίξει όλα τα silent hill είδα πάμπολλες ομοιότητες είτε σε τοποθεσίες είτε σε κάποια boss fights. Μου κάνει εντύπωση ας πούμε ότι κανένας δεν ανέφερε ότι οι κινήσεις του Skratch είναι πανομοιότυπες με αυτές του Walter Sullivan από το Silent hill the room. Το παιχνίδι πάντως έχει ξεκάθαρα δική του ταυτότητα. Δεν θεωρώ ότι αντιγράφει, απλά έχει δανειστεί πράγματα. Δυστυχώς υπάρχουν ελαττώματα. Στο horror κομμάτι ας πούμε, ενώ σε σημεία είναι πάρα πολύ ατμοσφαιρικό, το χάνει πολύ για δύο λόγους. Πρώτον οι εχθροί είναι πολύ αδιάφοροι και με ελάχιστη ποικιλία. Όλο κι όλο τρεις τύπους εχθρών συνάντησα. Και τα boss fights θα τα έλεγα καλά μεν, όχι κάτι το αξιομνημόνευτο δε. Το δεύτερο φάουλ για μένα είναι η χρήση της μουσικής στο gameplay. Αυτά τα κομμάτια μου φάνηκαν πολύ cringe. Το να βλέπω ξαφνικά τον Alan Wake να χοροπηδάει στη σκηνή λες και είναι στη Eurovision προσωπικά ούτε ατμόσφαιρα μου δημιούργησε ούτε κάτι άλλο.
Και στο ντεντέκτιβ κομμάτι, η πολύ συχνή χρήση του Profiling και του Plot board σε σημεία θεωρώ ότι χαλούσε το pacing. Θα προτιμούσα έναν διαφορετικό τρόπο αφήγησης.
Το gameplay όπως είπα είναι καθαρά survival horror και βασισμένο 100% πάνω στα τελευταία resident evil. Με το inventory, τη διαχείριση πόρων, τους γρίφους κλπ.
Και εδώ όμως έχω παράπονα. Η μάχη του δεν είναι τόσο στιβαρή όσο αυτή του resident evil 4. Σε πολλά σημεία γίνεται δύστροπη. Ειδικά όταν εμφανίζονται πολλοί εχθροί το εξαιρετικά αργό reloading των όπλων και οι όχι και τόσο ομαλές εναλλαγές μεταξύ αυτών, μου δημιούργησαν πολλές φορές εκνευρισμό. Υπερβολικά αργή θεωρώ και την κατανάλωση των healing items του παιχνιδιού. Ακόμα και με κάποιο upgrade του χαρακτήρα. Μου έλειψε επίσης το να μπορώ να τακτοποιώ το inventory μου με το πάτημα ενός κουμπιού όπως στο resident evil 4. Καλή προσπάθεια δηλαδή, αλλά δεν φτάνει το επίπεδο της Capcom σε αυτόν τον τομέα.
Για να κλείσω, προβληματίστηκα πολύ με το Alan Wake 2. Υπήρχαν σημεία που μου άρεσε πάρα πολύ, σημεία που βαρέθηκα, σημεία που σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είναι ένα κλικ καλύτερο. Το θεωρώ πάντως σίγουρα το καλύτερο παιχνίδι της Remedy μέχρι σήμερα. GOTY contender? Θα έλεγα όχι.
Ο βαθμός που θα βάλω είναι 8/10.
Στράτος Κοντεκάκης
