AVATAR Frontiers of Pandora – Review by Panos Retropolis
Avatar, ο κόσμος που ο James Cameron δημιούργησε και θέλησε να δείξει μέσα από δύο ταινίες και άλλες 3 να έρχονται τα επόμενα χρόνια ότι η φύση είναι πανέμορφη, ιερή και είναι καθήκον μας να την προστατέψουμε. Όμως όσες φορές και να μας δοθεί η επιλογή, τόσες φορές θα κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.
Είχα δει την πρώτη ταινία στον κινηματογράφο σε 3d προβολή και την θυμόμουν ελάχιστα πέρα από τα φανταστικά τοπία που μου είχαν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη. Την 2η ταινία την είδα πριν ξεκινήσω το παιχνίδι ώστε να θυμηθώ την ιστορία αλλά και να προετοιμάσω ταυτόχρονα το έδαφος για το νέο παιχνίδι της Ubisoft. Όλοι μιλούσαν, σύμφωνα με τα trailers του παιχνιδιού, για ένα Farcry σε σύμπαν Avatar. Καθώς όμως δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με τη σειρά Farcry, προσωπικά ήταν ένα θετικό στοιχείο εφόσον δεν θα έκανα κάποια άμεση σύγκριση με αυτά.
Pandora, ένας πανέμορφος πλανήτης που ο άνθρωπος έχει θέσει ως σκοπό του να τον καταστρέψει όπως έκανε και με τη γη εξαντλώντας κάθε διαθέσιμο πόρο. Η οργάνωση RDA προσπαθεί να επιβληθεί με βίαιο τρόπο τόσο απέναντι στον ίδιο τον πλανήτη όσο και στα μέλη που κατοικούν σε αυτόν. Επιπλέον προσπαθώντας να δημιουργήσουν τον δικό τους δούρειο ίππο, έχουν απαγάγει παιδιά της φυλής Na’Vi προκειμένου να τα στρατολογήσουν και να τα στείλουν ενάντια στα εναπομείναντα μέλη των Na’Vi για μία ¨εποικοδομητική¨ συζήτηση.
Τα χρόνια έχουν περάσει και το παιχνίδι μας βάζει στον ρόλο ενός από αυτά τα παιδιά το οποίο όμως με απρόσμενη βοήθεια κατάφερε να βρει τον δρόμο του στην Pandora προσπαθώντας να γνωρίσει τη φυλή του και να συμμαχήσει μαζί τους απέναντι στην οργάνωση RDA.
Το παιχνίδι, μας ξεκινά με ένα αρκετά μεγάλο tutorial και βάζοντας μας σε διαδρόμους ενός θαλάμου με κλειστοφοβική διάθεση προκειμένου να μάθουμε κάποιες βασικές λειτουργίες και κινήσεις του χαρακτήρα μας. Το κάνει όμως και με έναν άλλον σκοπό. Να φτάσουμε κάποια στιγμή όπου θα ανοίξουμε την πόρτα και θα αντικρύσουμε για πρώτη φορά την Pandora. Από το μεταλλικό διάδρομο και τους φωτισμούς, στο απόλυτο πράσινο, το γαλάζιο και τα χρώματα της φύσης. Τα γραφικά είναι εντυπωσιακά. Η βλάστηση πιο πλούσια από ποτέ και το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι ένα open world action adventure πρώτου προσώπου, κάνει όλα αυτά τα στοιχεία της φύσης να φαίνονται πιο έντονα και με περισσότερες λεπτομέρειες. Δέντρα, καταράκτες, χλωρίδα και πανίδα θα σας κάνουν πολλές φορές να θαυμάσετε την Ubisoft για τους κόσμους που ξέρει να αναπαριστά.
Το ταξίδι στην Pandora είναι εντυπωσιακό από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή και πανέμορφο αν και από ένα σημείο και μετά δεν θα μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι βλέπουμε, καθώς επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Ο ήχος είναι όπως θα περιμέναμε. Μουσικές δανεισμένες από τις ταινίες, ηχητικά εφέ εντυπωσιακά, ειδικά αν έχετε sub woofer θα έχετε ένα πρόσθετο συν στον ήχο καθώς οι εκρήξεις αναμένονται να είναι πολλές και οι ήχοι του περιβάλλοντος και της φύσης θα σας βάλουν για τα καλά στον πλανήτη Pandora.
Το παιχνίδι από την αρχή σου ξεκαθαρίζει ότι πρόκειται για ένα κλασικό Ubisoft παινχίδι με τα καλά και τα κακά του. Στα κακά στοιχεία τοποθετείται και η εξέλιξη του παιχνιδιού, η οποία γίνεται με αλλεπάλληλες αποστολές του τύπου, πήγαινε βρες αυτόν, μάζεψε αυτά και μίλα σε εκείνον πριν πας να καθαρίσεις την εχθρική βάση, ξανά και ξανά. Αποστολές που δεν θα καταφέρουν ούτε να σε προκαλέσουν να τις φέρεις εις πέρας όυτε να ενδιαφερθείς ιδιαίτερα για κάποιον χαρακτήρα. Να σας πω την αλήθεια, ούτε οι ταινίες κατάφεραν να μου το προκαλέσουν αυτό το συναίσθημα. Άρα ίσως ήταν όντως πολύ δύσκολο και για το παιχνίδι.
Δυστυχώς κάπου εδώ σταματούν τα όποια θετικά έχει για μένα το παιχνίδι. Το gameplay είναι αυτό που φωνάζει από την αρχή, πρόβλημα. Ξεκινώντας από έναν χάρτη προβληματικό με 3d απεικόνιση και πολλές αχρείαστες πληροφορίες που πιο πολύ μπερδεύει παρά βοηθά. Συνεχίζοντας με έναν κακό δρομολογητή εντός παιχνιδιού που θα σε κάνει πολλές φορές να νομίζεις ότι βρίσκεσαι κοντά στο σημείο ενδιαφέροντος ή ακόμα και ακριβώς πάνω σε αυτό, ενώ στην πραγματικότητα θα είσαι 50 μέτρα μακριά. Κάτι παρόμοιο συνέβη και όταν έψαχνα να βρω έναν άλλο Na’Vi το οποίο μου μιλούσε και μου έλεγε ¨ει φίλε, εδώ είμαι¨ κάνοντας με να το ψάχνω για 30 λεπτά πιστεύοντας ότι είναι κάπου δίπλα μου, ενώ στην πραγματικότητα ήταν 500 μέτρα μακριά μου.
Τα όπλα που έχουμε στο παιχνίδι είναι κυρίως το τόξο για το stealth κομμάτι και διάφορα όπλα για τις πιο δυνατές και αποτελεσματικές; επιθέσεις μας. Και τα δύο αναβαθμίζονται σε συγκεκριμένους πάγκους που υπάρχουν για αυτόν τον σκοπό και μπορούν να γίνουν πιο αποτελεσματικά. Υπάρχουν τέλος και χειροβομβίδες για απομακρυσμένες και όχι μόνο, επιθέσεις.
Και εδώ όμως το πρόβλημα γίνεται αντιληπτό αμέσως και δεν είναι άλλο από το stealth που στην ουσία δεν υπάρχει. Έχουμε ένα χαρακτήρα με μπλε χρώμα που μπορεί άνετα να μπλέκεται στα φύλλα και τα νερά και να γίνεται ένα με το περιβάλλον. Θεωρείς ότι αν πλησιάσεις για παράδειγμα μία εχθρική βάση και σκοτώσεις αθόρυβα με το τόξο σου έναν άνθρωπο, τότε θα είσαι ετοιμος να πας μερικά μέτρα πιο κοντά στον επόμενο στόχο σου χωρίς να γίνεις αντιληπτός. Ε, λοιπόν αυτό δεν ισχύει. Ενώ θα σκοτώσεις αθόρυβα τον πιο απομακρυσμένο από τη βάση άνθρωπο, στιγμιαία και ακαριαία θα ηχήσουν συναγερμοί, θα βρουν όλοι οι εχθροί που βρίσκεσαι, είτε είναι άνθρωποι, είτε mechs και θα αρχίσουν να σε πυροβολούν ταυτόχρονα και να πετυχαίνουν όπου και να βρίσκεσαι. Ακόμα και αν είσαι πίσω από τοίχο, θα σε πετύχουν. Το παιχνίδι σε βάζει να προσεγγίσεις τη μάχη σε stealth mode και από την άλλη δεν υπάρχει καμία προσέγγιση stealth μάχης και ανταμοιβής. Αν πας από την άλλη σε κατά μέτωπο επίθεση, δεν έχεις καμία τύχη. Πως θα καταφέρεις τελικά να επιβιώσεις; Από τύχη. Από στρατηγική που θα σε κρατήσει μία ώρα γύρω από μία εχθρική βάση, ελπίζοντας να τα καταφέρεις καθώς στις περισσότερες από αυτές πρέπει να απενεργοποιήσεις συναγερμούς και να κατεβάσεις μοχλούς προκαλώντας την καταστροφή της. Σε κανέναν ενδιάμεσο χρόνο όμως δε γίνεται κάποιο save με αποτέλεσμα αν έχεις ξοδέψει 1 ώρα και σου μένει ένας μοχλός και δεν καταφέρεις να επιβιώσεις, να καλείσαι να ξανά περάσεις όλο αυτό τον Γολγοθά από την αρχή. Το παιχνίδι είναι άδικο και δεν συγχωρεί σε κανένα σημείο.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν είναι άδικο το παιχνίδι ή είμαι απλά κακός παίκτης. Βρήκα τα αδύναμα σημεία των αντιπάλων μου, χρησιμοποιώντας την ειδική όραση πατώντας το R1/RB η οποία μου έδειχνε με χρυσό χρώμα τα τρωτά τους σημεία, κατάφερα με ένα βέλος να στοχεύσω εκεί που πρέπει αλλά τo αποτέλεσμα ήταν λιγότερο αποτελεσματικό από αυτό που περίμενα. Από την άλλη όποιος με πυροβολούσε, μου κατέβαζε την μπάρα ζωής κατά 50%. Για να επιβιώσω σε κάθε κρίσιμη κατάσταση έπρεπε να κουβαλάω πολλές τροφές είτε μαγειρεμένες (υπάρχει μηχανισμός για μαγείρεμα πολύ φτωχότερος από αυτόν των Zelda) για περισσότερη ενέργεια, είτε ωμές που δίνουν λιγότερη ζωή αλλά μπορεί να φανούν εξαιρετικά χρήσιμες κατά τη διάρκεια μάχης.
Επίσης κατάφεραν με κάποιον απίστευτο τρόπο να βάλουν το πέταγμα της χειροβομβίδας με συνδυασμό πλήκτρων που κάνουν και άλλη ενέργεια, με αποτέλεσμα ενώ πχ θέλω να σημαδέψω με το τόξο, να φεύγουν χειροβομβίδες απο τα χέρια μου και αρκετές φορές να βρίσκουν σε εμπόδιο μπροστά μου σκοτώνοντας με.
Οι μετακινήσεις στον χάρτη γίνονται με τα πόδια αλλά περίπου στο 1/3 του παιχνιδιού θα αποκτήσουμε μετά από αρκετή περιπλάνηση και αφού χάσουμε αρκετές φορές τον δρόμο μας έναν ιπτάμενο φίλο, το Ikran. Το Ιkran μοιάζει με πτεροδάχτυλο, δράκο κτλ και τον καβαλάμε ώστε να γίνει γρήγορα η μετακίνηση μας από αέρος. Αν θέλετε να καταφέρετε να προχωρήσετε στο παιχνίδι, χρησιμοποιείστε το Ikran για να προσγειώνεστε στην κορυφή της κάθε βάσης ώστε να ξεκινήσετε από εκεί τη μάχη.
Συνοψίζοντας
Το παιχνίδι πολλές φορές με έφτασε στα όρια μου. Χρειάστηκα αρκετή δόση υπομονής αλλά και αντοχής και κυρίως να λέω συνεχώς στον εαυτό μου ότι είναι κρίμα να πετάξω τις περίπου 15 ώρες που έπαιξα και να μη δω το τέλος. Το τέλος το είδα τελικά στις 22 ώρες. Η Ubisoft πρέπει ή να αλλάξει ή θα ριμάξει. Δε γίνεται μετά από τόσα Farcry να δίνει έναν τίτλο σαν το AVATAR. To γεγονός ότι οπτικοακουστικά τα παιχνίδια της είναι σε υψηλό επίπεδο, δε σημαίνει ότι αρκεί για να είναι καλά παιχνίδια. Όταν παίζεις έναν παιχνίδι και αντί να το διασκεδάζεις, βασανίζεσαι, δε μπορείς να έχεις άλλες προσδοκίες ούτε για το επόμενο Farcry, ούτε για τα AC, ούτε καν για οποιοδήποτε άλλον τίτλο της. Ξέρεις ότι θα πάρεις μία από τα ίδια σε άλλο skin. Είδαμε φέτος προσπάθειες σαν το ROBOCOP, που αν και τεχνικά ήταν πίσω, κατάφερε να είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι και ας βασίζονταν και αυτό σε ταινία όπως το AVATAR. Θέλουμε τέτοιους τίτλους με τους κόσμους της Ubisoft.
Κρίμα για την χαμένη ευκαιρία.
Ο βαθμός μου είναι 5/10.
Ευχαριστώ πολύ τη CDMedia για την παροχή του review code και όλη τη στήριξή της στην Retropolis.
