Cyberpunk 2077. Ανάθεμα ή εξιλέωση – H γνώμη του Zapdim

Το κείμενο δεν περιέχει spoilers 

Το Cyberpunk 2077 αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης πριν 2 χρόνια περίπου, όταν η CD Project Red το έριξε για πρώτη φορά στην αγορά. Ο λόγος της μεγάλης φασαρίας που σήκωσε η κυκλοφορία του φιλόδοξου αυτού τίτλου, το ημιτελές παιχνίδι, ειδικά στις κονσόλες παλαιότερων γενιών. Υπερβολικά πολλά προβλήματα στο gameplay, γραφικά μέτρια, fps που δεν έμεναν σταθερά ούτε με αίτηση και άλλα πολλά θέματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, καθιστούσαν τον τίτλο σε σημαντικό βαθμό unplayable. Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός, οι διορθώσεις διαδέχονταν η μια την άλλη κι αρκούσε ένα πολύ πετυχημένο anime να ξαναδώσει στο Cyberpunk 2077 μια ακόμη ευκαιρία για μια θέση στην gaming επικαιρότητα. Είναι όμως δικαιολογημένη η προσοχή που πέφτει ξανά επάνω στον τίτλο που λοιδορήθηκε όσο κανείς;  

 Το εν λόγω παιχνίδι το είχα επιχειρήσει και τερματίσει ξανά τον Αύγουστο του 2021 σε βασική κονσόλα ps4. Τα γραφικά τότε ήταν μέτρια, ο κόσμος του παιχνιδιού κενός και φτωχός (προκειμένου να μην επιβαρύνεται το παιχνίδι υπερμετρα για μια κονσόλα πεπερασμένης δυναμικής), τα fps λίγα για το γρήγορο ρυθμό που απαιτούσε ένα παιχνίδι πρώτου προσώπου. Επιπροσθέτως τα κρασαρίσματα, που εν τέλει υπήρξαν αλλά μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, έκαναν την κατάσταση τουλάχιστον αγχωτική. Παρόλα αυτά, με λίγη καλή θέληση και μπόλικη υπομονή και με τη βοήθεια του πολύ καλού σεναρίου (θέμα γούστου βεβαίως), σε συνάρτηση με την πολύ καλή δομή μεταξύ των βασικών και δευτερευουσών αποστολών, κατάφερα και τερμάτισα το παιχνίδι.  

 Το Σεπτεμβρη του 2022 και μπαίνοντας σε κατάστασης αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος μετά τη θέαση του Cyberpunk Edgerunners, του άνιμε που προαναφέραμε, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα δεύτερο walkthrough, αυτή τη φορά στο series s, την αδύναμη κονσόλα νέας γενιάς της microsoft. Δικαιώθηκα. Το παιχνίδι στα 60 fps έτρεχε ομαλά, δίνοντας αξία στο γρήγορο ρυθμό και τις πολύπλοκες μάχες που επακολουθούσαν. Τα γραφικά δυστυχώς στην εν λόγω κονσόλα είναι μέτρια, κάτι που μπορείς να το αντιστρέψεις, κερδίζοντας σε ποιότητα και 2Κ ανάλυση μεν χάνοντας όμως σε fps. Ένα πρώτου προσώπου παιχνίδι, με έντονες και αλλεπάλληλες μάχες απαιτεί πολλά καρέ προκειμένου να είναι πιο όμορφο και λιγότερο κουραστικό στο μάτι συνεπώς η επιλογή μεταξύ fps και ανάλυσης είναι δραματικά υπέρ της απόδοσης. Δυστυχώς η ΑΙ των εχθρών παραμένει κακή (τουλαχιστον στο Normal επίπεδο που παίχτηκε το παιχνίδι και τις δυο φορές) και η πόλη αν και πανέμορφη κι άκρως ενδιαφέρουσα σαν σκηνικό, διατηρεί τη “γύμνια” της από ζωή. Λίγα αυτοκίνητα στους τεράστιους δρόμους, μικρός αριθμός πεζών κι npc’s μετρημένοι, κάτι που θαρρώ ήταν αναγκαίο προκειμένου να μην επιβαρύνεται η κονσόλα και να έχει ο παίχτης μια όσο το δυνατόν ομαλότερη εμπειρία. 

 Το παιχνίδι παραμένει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο, ήθελε ενδεχομένως να πει ακόμη περισσότερα πράγματα αλλά η προσπάθεια παρέμεινε ημιτελής και οι εντυπώσεις κακές. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες σεναρίου και gameplay μιας κι αυτά είναι θέμα προτιμήσεων και γούστου. Παρόλα αυτά όμως, για κάποιο που θέλει να απολαύσει ανεμπόδιστα ένα πολύ καλό παιχνίδι με σύγχρονη θεματολογία και καλές αποδόσεις από τους ηθοποιούς που έλαβαν μέρος, ειδικότερα από τον πολυαγαπημένο Κιανου Ριβς, η ώρα φαντάζει κατάλληλη. Καλές ερμηνείες, χιούμορ, συναισθηματισμός αλλά και κυνικότητα, δίνουν το στίγμα των διαλόγων. Σίγουρα δεν είναι ένα τέλειο παιχνίδι, σίγουρα άξιζε μεγάλο μέρος της κατακραυγής που δέχτηκε για το καταστρεπτικό λανσάρισμά του, σίγουρα δεν αγγίζει το ποιοτικό ραφινάρισμα άλλων ΑΑΑ τίτλων αλλά αξίζει να δώσει κάποιος 30-35 ώρες από το χρόνο του, προκειμένου να δει μια οπτική του μέλλοντος που οραματίστηκαν κάποιοι φιλόδοξοι ντιβέλοπερς.