Lies of P (πρώτη φορά Soul Like game) | Review by Fockos

Πριν αρχίσω αυτή την κριτική θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω παίξει ποτέ Soul game. Ο λόγος είναι ότι είχα την εντύπωση πως είναι πολύ δύσκολα (δεν έχει να επιλέξεις επίπεδα δυσκολίας, δεν έχουν χάρτες, αρχίζεις πάλι από την αρχή όταν χάνεις -έτσι νόμιζα-). Η σκοτεινή ατμόσφαιρα των παιχνιδιών αυτών δεν με έλκυε και προτιμώ να παίζω παιχνίδια με πιο χαρούμενα γραφικά. Αν με ρωτούσατε μικρό ποιο είναι το αγαπημένο μου παραμύθι ή χαρακτήρας θα έλεγα ο Πινόκιο (τόσο το παιδικό που έβλεπα παλιά στην ΕΤ-2 και μετά στην ΝΕΤ), όσο και η ταινία της Disney. Αλλά ακόμα και η real Life ταινία του Roberto Benigni (η οποία πήρε χρυσό βατόμουρο – εμένα όμως μου άρεσε- με βάλανε να αγαπήσω το παραμύθι. Στη συλλογή μου έχω ένα κουκλάκι που μου είχαν πάρει από την Disney Land, μια ξύλινη μαριονέτα Πινόκιο που είχα πάρει πολύ μικρός από ένα πανηγύρι αλλά δυστυχώς έχω χάσει και πρόσφατα πήρα μία φιγούρα Πινόκιο από τα Funko pop που πρόσθεσα στη συλλογή μου. Όταν ανακοινώθηκε το παιχνίδι ήθελα να το παίξω αλλά για τους παραπάνω λόγους με απωθούσε ο Souls Like χαρακτήρας του. Eπειδή το παιχνίδι ήταν στο gamepass και είχα την συνδρομή αποφάσισα να το δοκιμάσω στο XBOX series X μου. Μετά από αυτή τη μικρή εισαγωγή ας  περάσουμε στα του παιχνιδιού.

Οι πρώτες ώρες του παιχνιδιού αν και δε μου θύμιζαν σε καμία περίπτωση Πινόκιο με έβαλαν να παίζω ξανά και ξανά τις ίδιες σκηνές χάνοντας συνέχεια στο πρώτο μικρό boss. Εθισμένος από τους μηχανισμούς μάχης οι οποίες ήταν πρωτόγνωρες για μένα, κατάφερα μπήκα στη βάση μου που είναι ένα ξενοδοχείο όπου εκεί συνάντησα την Sophia, κάτι αντίστοιχο με την νεράιδα στο παραμύθι και κάποιους άλλους που δεν τους ήξερα και δεν υπήρχαν στο παραμύθι και μετά μπήκε και ο Τζεπέτο. Το πρώτο μεγάλο Βoss του παιχνιδιού ήταν ένα μεταλλικό κατασκεύασμα τετραπλάσιο από το ύψος μου και εκεί τα είδα όλα. Ομολογώ αν δεν ήταν οι γνώστες των παιχνιδιών να με βοηθήσουν θα το είχα παρατήσει. Έμαθα τι είναι το Deflect, το Dodge, το Parry , πως να αναβαθμίζω κοκ. Έβαλα κάποιους κανόνες στο παιχνίδι μου (να μην βάλω ποτέ Mimic) ένα Npc που σε βοηθάει στα μεγάλα Bosses του οποίου η ύπαρξη μου φάνηκε τελείως λάθος, αφού ειδικά στους αργούς αντιπάλους έκανε τον αντίπαλο πολύ πιο εύκολο. Αν ήθελα να το κάνω πιο εύκολο προτιμούσα να παιδευτώ λίγο και να παίρνω ergo (κάτι αντίστοιχο με τις ψυχές στα Souls) φαρμάροντας. Από τα μεγάλα Βosses που αντιμετώπισα σε μια στιγμή απελπισίας μια φορά έβαλα mimic σε ένα πράσινο τέρας (επειδή είχα νευριάσει πολύ).

H ιστορία προς απογοήτευση μου δεν θυμίζει σε πολλά πράγματα το Πινόκιο που αγάπησα. Είχαμε την νεράιδα και τον Τζεπέτο, αλλά απoυσίαζε η ροή της ιστορίας που ήξερα και βασικοί χαραχτήρες του παραμυθιού. Αν δεν είχε τον Πινόκιο η αλήθεια είναι δε θα το ακουμπούσα καν το παιχνίδι. Τα ψέματα υπήρχαν αλλά όχι όπως θα ήθελα. ;Eλεγα ψέματα αλλά δε μεγάλωνε η μύτη μου – έπρεπε κάπως να μεγαλώνει -ήταν κομβικό για μένα-, ο χαρακτήρας μου έμοιαζε παραπάνω άνθρωπος παρά ξύλινος ενώ έλειπε θρυλική φάλαινα στην ιστορία. Είσαι σε μια πόλη Krat νομίζω λέγεται που δεν αναφέρεται ποτέ στο αληθινό παραμύθι η οποία έχει κυριευτεί από μηχανές – μαριονέτες και εσύ ο Πινόκιο είσαι μια άλλη μηχανή- μαριονέτα -ένα κατασκεύασμα να πω καλυτερα του Τζεπέτο- η οποία φτιάχτηκε για να τους νικήσει. Μέσα στο παιχνίδι σε βάζει να απαντάς σε κάποιους διαλόγους που εκεί πρέπει να πεις ψέματα για να κερδίσεις κάποια επιτεύγματα χωρίς όμως να αναφέρω για άλλη  μια φορά πως δεν μεγαλωνει η μύτη σου. Μερικές επιλογές στο τέλος κυρίως καθορίζουν την συνέχεια ροής της ιστορίας και το τέλος της πράγμα που μου άρεσε.

Η μουσική και τα voice over ήταν αρκετά ατμοσφαιρικά. Αν και δε μου αρέσουν αυτού του είδους οι ατμόσφαιρες ομολογώ ότι με κράτησαν στο παιχνίδι αν και ήθελα ένα πιο παραμυθένιο περιβάλλον. Έχει αρκετούς συνδυασμούς ένα στυλ αναβάθμισης που λέγεται P-Organ που σου δίνει νέες δυνατότητες. Ενώ υπήρχαν επικά κολιέ, επικά όπλα (πχ η επική τρίαινα που με βοήθησε πολύ στα τελικα΄Boss) και αναβαθμίσεις όπλων και ικανοτήτων που γίνεται με τα Ergo (αντίστοιχα των SOUL) που τα παίρνεις αν σκοτώσεις κάποιoν αντίπαλο, με τα οποία αναβαθμίζεσαι με τη βοήθεια της νεράιδας -Sophias-. Στο ξενοδοχείο αλλά και μέσα στο παιχνίδι έχει μικροπωλητές οι οποίοι σου πουλάνε κάποια καλούδια. Ενώ στο αριστερό χέρι έχει ένα άλλο όπλο το οποίο το αναβαθμίζεις και αυτό. Το παιχνίδι φαίνεται μεν δύσκολο αλλά όσο παίζεις και αναβαθμίζεσαι γίνεται ολοένα πιο εύκολο ακόμα και για μένα που έπαιζα χωρίς mimic στα Βοsses. Επίσης λόγω τσιγκουνιάς δε χρησιμοποίησα Throws (κάτι πετούμενα σαν χειροβομβίδες) τα οποία έχουν πολύ δύναμη στο παιχνίδι.

Το παιχνίδι συνολικά μου πήρε πάνω από 4 μέρες συνεχούς gameplay να το τελειώσω και αυτό μεταφράζεσαι σε 5,5 μήνες από τους οποίους δεν ασχολήθηκα με κανένα άλλο παιχνίδι. Μου έκανε θετική εντύπωση πως δεν υπήρχε κανενός είδους in app purchase (που ομολογουμένως μπορεί να βάζανε πολύ εύκολα). Η μεγάλη διάρκεια του κάνει πολύ δύσκολο να παίξω άλλου τέτοιους είδους παιχνίδι παρόλο που ομολογώ ότι gameplayακα με κράτησε και το κατατάσσω ίσως σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει ως και σήμερα. Θα ήθελα να ήταν επικεντρωμένο περισσότερο στο παραμύθι και όχι να φτιάξουν μια εξ ολοκλήρου δικιά τους ιστορία και θα προτιμούσα να μην υπήρχε μέταλλο ή άλλο στοιχείο στις μαριονέτες που να τις κάνουν να μοιάζουν με ρομποτ παρά με μαριονέτες. θα ήθελα την κλασική ξύλινη μαριονέτα που έχει το παραμύθι αλλά από την άλλη αυτό θα περιόριζε την ποικιλομορφία του.

Ο βαθμός που του βάζω είναι ένα 8/10. Οι βαθμοί που αφαιρώ είναι καθαρά προσωπικοί και είναι για την σκοτεινή του ατμόσφαιρα, το ότι δεν επικεντρώθηκε όσο ήθελα στο κλασικό παραμύθι και ότι η μύτη του Πινόκιο δε μεγάλωνε καθώς και η μεγάλη διάρκεια, λόγοι καθαρά υποκειμενικοί, ενώ δεν μπορώ να κρίνω τους Souls μηχανισμούς αφού δεν έχω παίξει ξανά άλλου τέτοιου είδους παιχνίδια, οπότε σε αυτό το τομέα από μένα παίρνει άριστα

Fockos

Θυμηθείτε και την άποψη του adamantius για το παιχνίδι εδώ