Death Stranding | Director’s cut – Review by Zapdim
Το Death Stranding αποτελεί δημιουργία του Hideo Kojima, του πασίγνωστου δημιουργού βιντεοπαιχνιδιών, η οποία βγήκε στην αγορά σαν αποκλειστικότητα του PlayStasion τo 2019. H έκδοση με τη οποία καταπιάστηκα είναι εμπλουτισμένη και εκδιδόμενη και στα PC.
Πολλά έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί για το συγκεκριμένο τίτλο. Διθύραμβοι, παιάνες, θετικές κριτικές αλλά κι απαξίωση. μηδενισμός. Τέτοια αντιφατικά σχόλια είναι που πολλούς τους απέτρεψαν να ασχοληθούν με το παιχνίδι κι άλλους τους ώθησαν. Στους πρώτους κατατάσσω κι εμένα, αφού δεν ήθελα να σπαταλήσω 40 και πλέον ώρες για ένα walking simulator στα κατσάβραχα της μεταποκαλυπτικής Αμερικής. Από την άλλη όμως βλέπεις ότι συμμετέχουν στο πόνημα του Ιάπωνα τεράστια χολιγουντιανά ονόματα. Νόρμαν Ρίντους, Μαντς Μίκελσεν, Λέα Σειντού, Τρόυ Μπέικερ κι άλλοι, συνθέτουν έναν πολύ καλό “κράχτη” για έναν γκέιμερ που συνάμα αγαπά το σινεμά και τις σειρές. Έτσι επιχείρησα να κρίνω ιδίοις όμμασι.
Ο πρωταγωνιστής Σαμ Πόρτερ Μπρίτζις, ένας κούριερ με ικανότητα να διαισθάνεται τις οντότητες που απειλούν τους απλούς ανθρώπους. Αποστολή του είναι να ενώσει τα διάσπαρτα καταφύγια της Αμερικής, στα οποία κατοικούν ακόμα ζωντανοί κάτοικοι που γλίτωσαν από την καταστροφή που έφεραν οι εν λόγω οντότητες από άλλη διάσταση, συνδεόμενη με τον κόσμο των νεκρών. Μια σύντομη, αυθαίρετη και πρόχειρη περιγραφή για ένα παιχνίδι που βρίθει νοημάτων και μηνυμάτων από την αρχή μέχρι το τέλος (κυριολεκτικά μέχρι τους τίτλους τέλους).
Δε θα αναλωθώ σε περαιτέρω περιγραφή μιας κι έχουν γραφτεί τα πάντα εδώ και χρόνια από επαγγελματίες κριτικούς. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι διχασμένη. Ενθουσιασμένος για το κομμάτι της ταινίας. Τρομερή ιστορία, σου βαστούσε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Η πένα του Κοτζίμα στο σενάριο κάνει θαύματα. Ερμηνείες τρομερές, λογικό βέβαια από τόσο καλούς ηθοποιούς, δείχνει όμως το σημείο εμβάθυνσης του σκηνοθέτη και το βάρος που έδωσε στην υποκριτική πτυχή της πορείας του παιχνιδιού. Είχε κάποια κλισέ, επιτηδευμένα ενδεχομένως αλλά και αναγκαία πλοτ τουιστ, προκειμένου να διατηρεί το ενδιαφέρον του παίχτη-θεατή αμείωτο. Δεν είμαι φαν του Κοτζίμα, εδώ όμως θα του δώσω εύσημα.
Το αμιγώς διαδραστικό κομμάτι του παιχνιδιού είναι η μεγάλη απογοήτευση. Το δύσκολο και παράλληλα εκνευριστικά κουραστικό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού, το άπειρο περπάτημα. Χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων σε κακοτράχαλες περιοχές, χιονισμένες κι ελώδεις. Σερβαιβαλ αντβέντουρ παιχνίδι, με απειροελάχιστο άξιον και μπόλικο στελθ, χωρίς ιδιαίτερο νόημα όμως. Αντιμιλιταριστικό νόημα στα πάντα, τα όπλα απλά εργαλεία της στελθ ιδιοσυγκρασίας του ήρωα, τους αφαιρούσε τη φονική τους ικανότητα ή τιμωρούσε την χρήση τους σα φονικές μηχανές. Μαζεύεις υλικά προκειμένου να δημιουργήσεις “καλούδια” που θα σου κάνουν τη ζωή ευκολότερη. Τρειλερς που φορτώνεις τα δέματα, λιφτς που σου γλιτώνουν μέτρα πορείας καλύτερο εξοπλισμό ένδυσης και υπόδησης και γενικότερα εργαλεία που στην πορεία μαθαίνεις να τα εκτιμάς καθώς σου κάνουν ευκολότερη τη ζωή. Η δυσκολία της μετακίνησης σε έναν επικίνδυνο κόσμο, υποτίθεται θα αύξανε την προσπάθεια του παίχτη να νιώσει την απελπισία του ήρωα, δυστυχώς όμως στα όρια του σαδισμού, ειδικά στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού. Αποστολές πήγαινε φέρε κατι, ξαναγύρισε ξαναφέρε, αυξάνει την επαναληψιμότητα και το αίσθημα ρουτίνας.
Το επιμύθιο της ενασχόλησης μου με τον συγκεκριμένο τίτλο είναι διττής φύσεως. Σε κάποιον που αρέσκεται στα όμορφα γραφικά, ενδεχομένως από τις ωραιότερες αποτυπώσεις προσώπων, σε πανέμορφο αισθαντικό σενάριο με τρομερές ερμηνείες και ενδιαφέροντα νοήματα εις βάθος, θα είναι μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσει, αρκεί να οπλιστεί με ατέρμονη υπομονή για ένα κουραστικό γκειμπλέυ, που ξυπνάει ελάχιστά στις τελευταίες 3-4 ώρες και δίνει ένα στίγμα μέτριου έστω συστήματος μάχης. Δε το μετάνιωσα αλλά με κούρασε απίστευτα με άσχημο τρόπο. Ευσεβής πόθος, η μεταφορά της ιστορίας στη μικρή οθόνη, σε μια τηλεοπτική σειρά, θα ήταν κάτι που θα επιθυμούσα να δω.
Θυμηθείτε την αρχική μας εντύπωση απο το παιχνίδι εδώ : Death Stranding first impressions
