Stray – PC Version Review by Sad Vampires
Το Stray είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2022 για PlayStation 4
PlayStation 5 και υπολογιστή με developer την γαλλική Blue Twelve η οποία αποτελείται
από πρώην εργαζόμενους της Ubisoft Montpellie και η ανάπτυξη του ξεκίνησε το 2015.
Publisher του παιχνιδιού είναι η αμερικανική AnnaPurna interactive γνωστή για το είδος των
παιχνιδιών που βγάζει. Τρία από αυτά που τυχαίνει να γνωρίζω είναι το συγκινητικό Memoir
Blue (το οποίο έπαιξα πρόσφατα) το what remains of edith finch και το twelve minutes.
Στο Metacritic η βαθμολογία του είναι 82 στο metascore και 8.4 από τους users.
ΣΕΝΑΡΙΟ
Ένας γατούλης του οποίου το φύλλο δεν μας είναι γνωστό (και εγώ έχω αποφασίσει ότι είναι
γατούλης) βγαίνει βόλτα και σε ένα άλμα ο αγωγός στον οποίο θέλει να πηδήξει απέναντι
σπάει και βρίσκεται σε μία απομονωμένη περίκλειστη πόλη με τουλάχιστον δύο επίπεδα
στην οποία κατοικούν ρομπότ τα οποία έχουν αποκτήσει ανθρώπινες συμπεριφορές και
φοβούνται κάτι περίεργα μηχανικά ποντίκια τα οποία τρώνε τα πάντα, μιας και τα ανώτερα
επίπεδα της πόλης χρησιμοποιούν τα υποβαθμισμένα κατώτερα επίπεδα ως
σκουπιδότοπους (σας θυμίζει τίποτα αυτό??) . Η προσπάθεια αυτή όμως πήγε αρκετά
στραβά όπως θα μάθουμε παρακάτω.
Ένας μικρός ρομποτάκος μας έχει εντοπίσει μέσω καμερών και προσπαθεί να μας
κατευθύνει κοντά του.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η περίκλειστη αυτή πόλη είναι εμπνευσμένη από την εντοιχισμένη πόλη της
Καουλούν η οποία ήταν ένας ακραία πυκνοκατοικημένος, άναρχα δομημένος και πρακτικά
αναρχοαυτόνομος παραμελημένος οικισμός στην περιοχή Καουλουν στο Χονγκ Κονγκ.
Αρχικά αποτελούσε οχυρό του κινέζικου στρατού και αργότερα αποτέλεσε βρετανικό θύλακα
μετά από την επέκταση της βρετανικής διοίκησης στην ευρύτερη περιοχή. Το 1898 ο
πληθυσμός του οικισμού αυξήθηκε δραματικά μετά την ιαπωνική κατοχή του Χονγκ Κονγκ.
Κατά τον β παγκόσμιο πόλεμο και έως το 1987 η περιστοιχισμένη πόλη έφτασε να διαθέτει
33.000 κατοίκους εντός έκτασης μόλις 26 στρεμμάτων και τα κτίρια της ήταν τόσο κοντά το
ένα στο άλλο ωστε σε κάποιες περιοχές υπήρχε διαρκές σκοτάδι γιατί δεν έφτανε το φως του
ήλιου.
Από τη δεκαετία του 50 έως τη δεκαετία του 1970 αποτέλεσε και την κοιτιδα του
οργανωμένου εγκλήματος και μεγάλο μέρος της οικονομίας στηριζόταν στην πορνεία τζόγου
και εμπόριο ναρκωτικών. Τον Ιανουάριο του 1987 η βρετανική διοίκηση του Χονγκ Κονγκ
ανακοίνωσε πως σκοπεύει να προχωρήσει στην κατεδάφιση της πόλης. Μετά την
ολοκλήρωση της δύσκολης διαδικασίας της μαζικής εξωσης των κατοίκων, οι εργασίες
κατεδάφισης ξεκίνησαν το Μάρτιο του 1993 και ολοκληρώθηκαν τον Απρίλιο του 1994 και στη
θέση όπου βρισκόταν η Παλαιά Πόλη δημιουργήθηκε ένα δημόσιο πάρκο το οποίο τέθηκε σε
λειτουργία τον Δεκέμβριο του 1995. Κάποια από τα ιστορικού ενδιαφέροντος περίτεχνα έργα
του παλαιού οικισμού εξακολουθούν να εκτίθενται στο πάρκο ως ιστορικά τεκμήρια όπως μας ενημερώνει η wikipedia.
GAMEPLAY – ΓΡΑΦΙΚΑ
Ο γατούλης μας μέσα από την εισαγωγή η οποία έχει τη θέση tutorial προσπαθεί να
φτάσει στον ρομπότακo μέσα από ένα απλό γρίφο εξερευνήσης όπως όλες οι γάτες, σκαρφαλώνοντας παντού και εξερευνώντας ότι τους κάνει εντύπωση.
Τελικά φτάνει κοντά του τον θέτει σε λειτουργία και έτσι γνωρίζουμε τον Β-twelve και αντιλαμβανόμαστε ότι πίσω από το ρομποτάκι βρίσκονται οι δημιουργοί του παιχνιδιού
οι οποίοι είναι ο συνδετικός μας κρίκος στην επικοινωνία με τα ρομπότ τα οποία μιλάνε τη
δικιά τους ρομποτίσια γλώσσα, την οποία ο ρομποτάκος μας καταλαβαίνει και στην ουσία είναι ο
μεταφραστής μας σε όλο το παιχνίδι.
Η απεικόνιση της τοπικής αυτής πόλης είναι κάτι παραπάνω από καλή. Χλωμά φώτα
νέον στη φτωχογειτονιά η οποία είναι παρατημένη στην τύχη της, αποκομμένη και
απομονωμένη από τα ανώτερα στρώματα δίνει την αίσθηση της απελπισίας, αλλά βγάζουν
και μία ζεστασιά. Τα ρομπότ έχουν φτιάξει τη ζωή τους στα ανθρώπινα πρότυπα και
προσπαθούν να αμυνθούν και να προστατευτούν από τα zurk, τα οποία όπως μαθαίνουμε
από τον ρομποτάκο μας είναι η αποτυχημένη προσπάθεια διαχείρισης των απορριμμάτων
τα οποία ρίχνουν απερίσκεπτα τα ανώτερα στρώματα στην φτωχογειτονιά, και από βακτήρια
που θα έτρωγαν τα σκουπίδια εξελίχθηκαν σε μηχανικά ποντίκια ικανά να καταναλώσουν
ακόμα και μέταλλο.
Η έξοδός μας στον κόσμο συνδέεται άμεσα με την αναζήτηση μιας παρέας ρομπότ
τα οποία ονειρεύτηκαν να βγουν στον έξω κόσμο. Περνάμε από τα κατώτερα στρώματα και
την φτωχογειτονιά σκουπιδότοπο σε ένα χωριό το οποίο είναι λίγο πιο φωτεινό και παρά το γεγονός ότι και αυτό είναι φτωχικό αποτελεί μία όαση στο γενικότερο περιβάλλον. Για να στεφθεί με επιτυχία η προσπάθειά μας πρέπει να περιπλανηθούμε μέσα από υπονόμους στους οποίους δεν έχει επιβιώσει κανείς και περιοχές που δεν έχουν καμία επαφή η μία με την άλλη.
Τα ρομπότ έχουν παραιτηθεί και αναπόφευκτα αποδεχτεί το καθένα τη μοίρα του . Ολα πια είναι μάταια.
Στην Mid-Town τα πράγματα είναι βελτιωμένα αλλά εξακολουθούν να είναι
καταθληπτικά αλλά σαφώς καλύτερα. Τα ρομπότ έχουν μαγαζιά με ρούχα, εστιατόρια, μπαρ,
κομμωτήρια και αστυνόμευση. Αναζητούν κάποιον και κάπου εκει μπλεκόμαστε κι εμείς.
Το παιχνίδι περνάει πολλές αλληγορίες, νοήματα, παραλληλισμούς με την ανθρώπινη
ζωή και με πάρα πολλ’ες καταστάσεις. Θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες ακόμη για ανάλυση των παραπάνω θεμάτων, αλλά ο καθένας μπορεί να το εκλάβει και να τα σκεφτεί όπως θέλει με βάση τα δικά του βιώματα.
Το παιχνίδι είναι γραμμικό αφήνοντας όμως περιθώριο για εξερεύνηση όπως για
παράδειγμα να βρούμε τις αναμνήσεις του ρομποτάκου μας, και να παίξουμε με αντικείμενα.
Προσωπικά μου άρεσε να πετάω κάτω γλάστρες και να παίζω με τις μπάλες του μπιλιάρδου
και γέλασα πολύ όταν πέταξα μία μπάλα στο κεφάλι ενός ρομπότ καθώς επίσης και όταν
μπλέχτηκα στα πόδια του και αυτό έπεσε κάτω
Η κίνηση της γάτας είναι πολλή αληθοφανής και πάρα πολύ καλά σχεδιασμένη και
μάλλον αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης προκαθορισμένων σημείων αλμάτων. Εκπληκτική είναι
και η αντίδραση-κίνηση του γατιού όταν τραυματίσει το ποδαράκι του και το βλέπουμε να κουτσαίνει.
Η υποτυπώδης μάχη είναι απλά διαδρομές και μία μικρή διαχείριση stamina όπου
το όπλο μας υπερφορτώνεται αλλά από τη στιγμή που θα φτιάξεις τη διαδρομή και είσαι λίγο
προσεκτικός μπορείς να περάσεις αρκετά εύκολα. Η μόνη μου διαδρομή που με δυσκόλεψε
απίστευτα ήταν όταν μου πήρε την κάμερα από το mouse γιατί παίζω σε υπολογιστή και
έπρεπε να τη χειριστώ μόνο με το πληκτρολόγιο. Σε ελάχιστα σημεία μου έκανε
frame drops και δεν εντόπισα κανένα bug το οποίο να μου κάνει τη ζωή δύσκολη.
Μεγαλο αρνητικό αποτελεί η έλλειψη γριφων στο παιχνίδι και ότι ολα μας τα δίνει στο χέρι το ρομπότ
μας. Κάτι που καθιστά το παιχνίδι ενα Cat-simulator ενώ θα μπορούσε να εχει γίνει καλύτερη δουλειά και το παιχνίδι να αποκτήσει κάποιο στοιχειώδες challenge.
To Scalling του παιχνιδιού είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της γάτας καθώς είναι
εκπληκτική η δουλειά που έχει γίνει στον τρόπο σκέψης της. Ξύνει πόρτες για να της
ανοίξουν, ακονίζει τα νυχάκια της σε χάλια και καναπέδες, κοιμαται οπου βρει μαξιλαρια.
Ακριβής είναι και ο τρόπος με τον οποίο σπρώχνει και πετάει κάτω τα αντικείμενα.
Ανύπαρκτο voice acting εφόσον είμαστε γάτες και μπορούμε μόνο να νιαουρίσουμε ενώ βρισκόμαστε
σε μία πόλη με ρομπότ που έχουν τη δική τους ψηφιακή γλώσσα και γραφή, και ο
ρομποτάκος μας είναι μία ανθρώπινη συνείδηση φορτωμένη σε έναν υπολογιστή. Μιλάνε
όλοι ρομποτίσια, ακούμε μόνο ακατάληπτους ήχους, αλλά ευτυχώς μπορούμε να διαβάζουμε.
Τα γραφικά για Indie παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από εκπληκτικά. Η μουσική
επένδυση είναι μοναδική, ταιριάζει και δένει απόλυτα με τα περιβάλλοντα που
συναντάμε. Ενα πολύ όμορφο sidequest που ξεχώρισα είναιαυτό στο οποίο πρέπει να μαζέψει τις παρτιτούρες για να τις δώσεις στο ρομπότ με την αυτοσχέδια κιθάρα.
Δεν θέλω να σταθώ σε τίποτα τεχνικό παραπάνω από μία απλή παρατήρηση ή μία
αναφορά μιας και δεν είμαι ειδικός. Δεν έχω ιδέα από τεχνικά χαρακτηριστικά, δέχομαι αυτό
που βλέπω σαν κάτι που μου κάνει ή δεν μου κάνει. Βλέπω χαρακτήρες που μπορώ να
αγαπήσω, πού μπορώ να νοιαστώ. Βλέπω χρώματα και ακούω ήχους που μπορεί να με
κάνουν να νιώσω συναισθήματα, να χαρώ, να στεναχωρηθώ ή να προβληματιστώ.
Ο γάτος του Stray από την άλλη θέλει να κοιμηθεί να ξύσει τα νύχια του, να ρίξει πράγματα, να σκαρφαλώσει όπου μπορεί. Δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο από τα δικά μας ανθρώπινα συναισθήματα και το μόνο που θέλει είναι αυτό που του λέει η φύση του. Να είναι μία γάτα.
Και αυτό αποτελεί για μένα όλη την επιτυχία του παιχνιδιού.
